Een artiest jarenlang op de voet volgen, en vaststellen dat die na al die jaren zichzelf steeds opnieuw blijft uitvinden? Is één van de hoofdreden waarom muziek en alles daaromheen zo een grote passie is geworden in mijn leven. Nu Hamlet, bezieler en boegbeeld van Transport Aerian, heeft ook op zijn eentje heel indrukwekkende platen naar voor gebracht. Maar de man weet zich ook te omringen met uitmuntende muzikanten die muziek 'leven' als het ware. Op 17 november kwam het nieuwste werk van Transport AerianTherianthrope op de markt via Melodic Revolution Records. Een parel van een album, waaruit blijkt dat de band wederom zijn eigen grenzen heeft verlegd.
Rachel Bauer - Spoken Word en Vocals, JoJo Razor - Vocals, Paul Sax - Violin, Stef Flaming - Lead Guitar, Stefan Boeykens - Guitar, Elvya - Hammered Dulcimer, Dyian - Hurdy-gurdy, Peter Matuchniak - Guitar, Marco Ragni - Guitar & Keyboards, Darren Brush - Chapman Stick. Hun inbreng binnen Transport Aerian is even belangrijk als deze van Hamlet - Vocals, Guitars, Keyboards, Bass Guitar, Programming, Drums, and Samples, zelf. Dat blijkt al bij die eerste wondermooie Smirking Sirens. Waaruit blijkt dat de band naast experimenteren ook lekker aan het improviseren gaat. Een song die je bovendien bedwelmt en tot waanzin drijft, binnen hetzelfde geheel. Een gegeven dat we nog meerdere keren zullen tegenkomen op deze schijf.
Want ook bij Pitchfork Martyrs, Let You Never Perish, Destroy Me. Worden geen geluidsmuren afgebroken. Eerder dompelt Transport Aerian je heel bewust onder in een weemoedige tot melancholische atmosfeer. Lichtjes dreigend, zelfs met een duistere twist. Waarbij de vocale aankleding aanvoelt als een warm deken tegen de koude. En de percussie je koude rillingen bezorgt. Om het niet te hebben over de inbreng van viool, keyboard en de magisch gitaar partijen. Om maar aan te geven. Het is eigenlijk niet één element of één instrument tot vocale inbreng dat boven het ander uitsteekt. Het is de kruisbestuiving tussen muzikanten en vocalisten die op Hemels hoog niveau, harten weten te raken. Dat ons over de streep trekt, telkens opnieuw.
Uiteraard kun je niet voorbij aan die warme, breekbare stem van Hamlet. Die je op lekker experimentele songs als Let you never Perish als het ware hypnotiseert en in een diepe trance doet belanden. Instrumentale meesterwerken als Abstract Symphony I Information Field, Abstract Symphony II Saturate bewijzen echter nog maar eens dat de inbreng van de instrumentalisten minstens even belangrijk is om tot een parel van een plaat te komen. Boordevol onaards aanvoelende perfectie. Ook instrumentaal zijn eerder vernoemde weemoedigheid en melancholie de rode draad doorheen het geheel. Na die instrumentale, hartverwarmende songs, neemt Hamlet het mijn zijn heel bijzondere al minstens even warme stem over op september.
In Eternal Guilt schreeuw Hamlet zijn frustratie, pijn en leed uit. Om eerlijk te zijn, komen we ook dat geregeld tegen. De gehele plaat is omgeven door donkere gedachten. Alsof Hamlet zijn demonen los laat, zonder de hersenpan van de aanhoorder te willen inslaan. Maar wel door hem of haar een spiegel te willen voorhouden. De interessante Abstract Symphony onderdelen, zijn telkens een meerwaarde binnen het geheel. Nee, niet direct rustpunten. Maar eerder tussenstappen naar een volgende al even weemoedige passage bij Lions en meesterlijke afsluiter Last Years of Peace.
We kunnen dan ook besluiten:
Therianthrope is, zowel instrumentaal als vocaal, één van de meest emotionele schijven geworden van Transport Aerian. Een plaat vol pijn, leed, weemoedigheid, frustratie, woede tot melancholie. Hamlet laat zich omringen door muzikanten die dit gevoel instrumentaal perfect weten weer te geven, en zijn vocale inbreng dan ook naar Hemels hoog niveau opstuwen. In het verleden heeft Transport Aerian ons altijd weten te verrassen met albums die door merg en been gingen. Wij dachten even dat het hoogtepunt ondertussen is bereikt. Maar er lijkt geen einde te komen aan de inspiratie drift van Hamlet. Ook nu weet hij niet alleen je heel diep te raken, Transport Aerian brengt een gevarieerde plaat boordevol experimentele kantjes uit. Waarbij de zin van improviseren eveneens naar boven komt. Wat erop wijst dat het eindpunt nog niet is bereikt. Integendeel. Een plaat die je raakt, en blijft raken tot het oneindige. Is onze eindconclusie na deze brok innerlijke melancholie die recht doorheen je hart snijd.
Tracklist: