Niet alleen The Beach Boys hadden iets te vieren ook De Mens, de band rond Frank Vander Linden, vieren hun 20stige verjaardag, ook een prestatie om 'U' tegen te zeggen. Ze kregen het publiek niet direct mee ondanks verwoede poging van klasse entertainer Vander Linden maar gaandeweg de set leek het toch te lukken, toen hij echter vroeg aan het publiek om na al die vermoeiende dagen festival zich neer te zetten ging enkel de voorste rijen daar echt op in. Maar toch dankzij hits en meezingers als 'Maandag', 'Jeroen Brouwers' en zonder verlangen kregen Frank en de zijnen alsnog de handen op elkaar en het feestje dat ze verdienden. Het was zeker niet geen gemakkelijk opdracht geweest maar uiteindelijk overwon De Mens het plein zoals ze dat al twintig jaar doen. Gewoon puur onversneden rock'n'roll met een snedige grap tussendoor. Een mooi weerzien en doe er nog twintig jaar bij op deze manier!

Het was dus bang afwachten , zouden The Beach Boys na 50 jaar nog steeds swingen? Of kregen we Opa's te zien die eerder thuis horen in een bejaardentehuis dan op een podium van een festivalweide? Vanaf de eerste noot moesten we het toegeven, ze kunnen het nog steeds. En ook al was het Mike Love die de meeste aandacht naar zich toe trok, Brian Wilson leek het meeste applaus te krijgen bij de voorstelling van de band. Dat de knarrige 70tigers niet meer zo bewegelijk zijn mogen we hen niet kwalijk nemen, ook niet dat de hoge noten soms een probleem scheen te zijn. De songs staan nog steeds als een huis en hoe meer de set vorderde hoe meer de kaai veranderde in een dansende massa. Het is dan ook zo goed als onmogelijk stil blijven staan bij songs als Sail on, sailor, California girls, Surfin USA of de geweldige Chuck Berry cover Rock and Roll Music. De momenten dat Brian Wilson op piano het overnam waren dan weer mooie intieme rustmomenten.

The Beach Boys bewezen dat ze na al die jaren totaal geen flauw afkooksel van zichzelf geworden zijn, integendeel. Net zoals een dieselwagen moesten ze eerst wat opgewarmt worden, maar een keer het vuur aan de lont gingen de pannen van het dak! En dat kan van sommige bands/artiesten waarvan de leden zelfs 20 jaar jonger zijn zelfs soms niet gezegd worden. Moest het de laatste keer zijn, laat ons hopen van niet maar die kans bestaat jammer genoeg, dan is dit een meer dan waardig afscheid geworden. Maar een ding is zeker , na 50jaar zijn The Beach Boys nog steeds springlevend! Uiteraard mochten ze terug komen voor een bironde met als kers op de taart Fun fun fun en ja die titel zegt genoeg. 'Fun' was het zeker.

setlist :

Dot It Again - Little Honda - Catch a Wave - Hawaii - Don't back down - Surfin' Safari - Surfer Girl - Don't Worry Baby - LIttle Deuce Coupe - 409 - Shut Down - I Get Around - That's why God Made the Radio - Then I Kissed Her ( the Crystals cover) - Why do fools fall in Love  (Frankie Lymon & the Teenagers cover) - When I Grow Up (to be a man) - Cotton Fields (Lead Belly cover) - Sail on, Sailor - Heroes and Villains - God only knows - Sloop John B - Wouldn't It Be Nice - Good Vibrations- Califnornia Girls - Help me , Rhonda - Rock and Roll Music (Chuck Berry cover ) - Do You wanne dance? (Bobby Freeman cover) - Surfin USA  Encore : Kokomo - Barbara Ann (The Regents Cover) - Fun, fun , fun

Opvallend was dat een groot deel van het publiek toen de uitgang opzocht, laat me zeggen 1/3 van alle aanwezigen.. Maar toch nog volk genoeg op de been voor de afsluiter van de avond The Australian Pink Floyd Show . In het verleden lieten ze me reeds verstomd staan, nu mag je nooit van een coverband verwachten dat ze even goed zijn als het orgineel. De aankleding en show bij Pink Floyd evenaren konden ze logischer wijs niet, maar de mooie lasershows, beelden op het scherm en dergelijke meer waren gewoon magisch neem daar de intense muziek bij van songs als Shine on you craszy Diamond al van  het eerste moment een kippenvel moment, of the great gig in the sky of nog Time met die befaamde klok , en je mag spreken van een schitterend concert in de schaduw van de grote Pink Floyd zelf, met respect voor het orignele er toch een eigen 'touch' aan geven, zie daar houden wij nu van. Opvallend was het welgemeend applaus toen het gezicht van de in 2006 overleden Syd Barrett op het scherm verscheen. Dit alles zorgt er ook voor dat The Australian Pink Floyd Show beschouwt wordt als een van de beste Floyd cover bands ter wereld. Zelf het geweldige Another break in the wall part 2 zat al vrij vroeg in de set, de nummers duren dan ook wel heel lang zoals dat bij Pink Floyd ook het geval is maar de intensiteit zorgt er voor dat je je geen moment verveelt, als je er voor open staat tenminste, wat voor mij persoonlijk en nog vele andere aanwezigen totaal geen probleem bleek te zijn. Het wonderbaarlijk mooi gebrachte Wish You Where Here en Confartably Numb zorgden voor de kers op de psychedelische taart. Na het wervelend rock concertje van Beach Boys voor velen misschien een 'raar' gevoel, voor ons de fans van Pink Floyd zelf een waardig afsluiter van een uiterst geslaagde avond op de Lokerse Feesten.

vermoedelijke setlist:

Shine on You Crazy Diamond (part I-V) - Take it Back - Sorrow - Time - The Great gig in the sky - The Happiest days of our lives - Another brick in the Wall part 2 - Us and them - Wish you were Here - On of these days - Confortably Numb - Run Like Hell