Tequila Waitress, wij hadden er nog nooit van gehoord maar heel wat Hasseltse inwoners blijkbaar wel. Tequila Waitress schijnt zelfs publiek te kunnen aantrekken tijdens gietende stortregen (openlucht optreden). Maar wat brengt de band hun CD “ Where have The Superstars Gone” bij ons teweeg?
Volgens wikipedia kunnen we hun als volgt omschrijven: “een driemansformatie die klassieke rock met thrashy pianopop combineert.”. Kwestie van een uitgebreide en duidelijke biografie terug te vinden denken we dan in onszelf. Een echte biografie is er niet te vinden op het internet van deze jonge talentvolle band, doch ontdekken we heel wat interessante en leuke weetjes. Ik quote er hieronder enkele:
“Tequila Waitress zou het fijn vinden als jullie Thursday Night TOCH in de afrekening proberen te stemmen. We krijgen van STUBRU te horen dat het een erg leuk nummer is, maar dat het enkel nog wat platter moet worden, door er alle scherpe kantjes af te halen.”
“Het publiek hadden we al mee, en nu volgt de pers! Vandaag, zaterdag 20 mei, heeft Het Belang van Limburg ons uitgeroepen tot band van de maand!”
“Je kan ons full album nu ook online kopen via Itunes, voor amper 8.99 euro of 0.99 euro per nummer. Voor de prijs van een kwartiertje pinten drinken krijg je van ons een cd waarbij je niet met een kater achterblijft!”
Laten we nu eens overgaan naar de inhoud van het album. Al vanaf track 1 kunnen we het genre bepalen. Wij zouden het omschrijven als glamorieuze rock met een lichte poptint eraan gekoppeld in combinatie met actievolle pianomuziek. Vraag mij niet welk genre ik hier zonet heb gemaakt maar het is de meest logische manier om ze te omschrijven. Track 1 boeit mij enorm, enerzijds omwille van de plezante en interessante stem en anderzijds omwille van de goed aaneengesloten instrumentale begeleiding.
Track 2 skippen we even en we gaan over naar track 3 “beautiful Idiot”. Een rustig nummertje na 2 iets wat ruigere en actievere liederen. Hier spelen instrumenten een belangrijke rol. De stem wordt gedragen op een barrière van zachte gitaarmuziek. De stem lijkt tevens langzaam weg te zwalmen in de duisternis wat er een prachtig effect aan geeft. Een minpuntje aan deze track is dat we soms wat geruis/storing horen. Vermoedelijk omdat de instrumenten iets te luid staan of te dicht bij de micro.
De titel van hun volgende lied “Who’s talking” laat ons al vermoeden dat de kalmte zal verdwijnen en de luisteraar zich opnieuw mag klaarmaken voor een steviger partijtje geluid. En gelijk hebben we want hier laat de band zich weer van hun beste kantje zien. Als luisteraar voel ik mij precies een vuurvlieg met een straalmotor. Als vuurvlieg zoef ik door duizenden straten. Het is net alsof ik stilsta maar eigenlijk ben ik al 1000 straten verder … zou ervaar ik de muziek.
Het vuurvliegje gaat door naar track 5 “Walk On by” en ontdekt hier hetzelfde effect in als in de voorgaande liederen. Tevens geeft track 6 “True Love” een prima combinatie mee tussen het kalme en ruige genre dat de band speelt. We horen hier opnieuw de stem zwalmen op de achtergrond met een krachtige instrumentale begeleiding.
Zoals eerder vermeld in een quote wil de band nummer 7 op hun CD “Thursday” in de afrekening krijgen. Ik kan hun geen ongelijk geven want het is inderdaad een lied die er perfect zou in passen. Het is een vrij luchtig en speels nummertje die instrumentaal goed begeleid wordt door piano en gitaar. “Thursday” is een lied die eigenlijk ’s avonds zou kunnen gedraaid worden op een festival tussen de bands door. Kalmte heerst maar zorgt niet dat de mens er slaperig van wordt … wat moet een lied nog meer hebben?
Laten we “She’s Allright, Crazy! en Where have the superstars gone?” even terzijde liggen en onmiddellijk skippen naar het laatste nummer op hun album “Heroin”. De titel laat mij vermoeden dat het iets krachtig, stevig, ruw en ruig zal worden maar het tegendeel wordt bewezen wanneer het lied van start gaat. Een enorm kalm en sereen lied speelt door mijn radio. Niets doet ons vermoeden dat deze CD zo zou afsluiten, doch slaagt de band erin om met dit lied de perfecte afsluiter te creëren voor een geslaagd album.
Conclusie: De muziekgroep heeft een CD opgenomen om U tegen te zeggen. "Where Have The Superstars Gone" is beslist de moeite waard om digitaal of fysiek aan te schaffen. Iedereen die van rustige popmuziek houd in combinatie met rock en piano zal met die album zeker aan zijn trekken komen.
