Het is vaak een risico dat een band neemt om 2 albums in minder dan 2 jaar te releasen. Zo brengt ook Tracedawn hun 2de album uit in nog geen anderhalfjaar. Tracedawn is ontstaan in de jaren 2005 toen gitarist Tuomes op zoek ging naar muzikanten om een band op te starten. Na enige maanden van sukkelen, hervormen, herwerken en bewerken is het de band gelukt een status te krijgen in de muziekwereld. Of deze voor jullie positief of negatief is, dat maken jullie zelf uit.
Toen de band een deal kon sluiten met Drakkar Entertainment begon het echte werk. Tracedawn begon met het schrijven van lyrics en noten om vervolgens hun eerste plaat uit te brengen. Deze werd door velen goed ontvangen maar doch werd er deftig kritiek geuit. Zo werd hun debuutplaat omschreven als een hervorming van de standaard plaatjes of beter gezegd “zo hebben we er al duizend van”.
Benieuwd wat het album zal geven? Lees dan zeker verder.
Ik zal jullie toch wat moeten teleurstellen. Ook dit album is een vervolg op hun eerdere debuut. De typische melodieuze rock & thrash metal blijft zich maar herhalen in elk nummer terwijl het keyboard geen meerwaarde geeft aan dit album. Wat vermoedelijk wel de bedoeling was is voor mij als reviewer uitgelopen op een flop.
Pas op, ik zal niet zeggen dat dit album echt beneden alle peil ligt hoor want naast de prachtige solo’s en riffs die je erin terugvind merk je duidelijk dat de band werk heeft gestoken in hun slagwerk. Ze kennen er wat van en dat laten ze duidelijk merken in deze CD doch overtreft hij niet mijn verwachtingen bij dit album. Het best omschrijf ik dit album als “melodieuze deathmetal”. Typisch een genre voor onze Finse buren dus.
De tracklist ziet er als volgt uit:
01. Make Amends
02. Part of the wounded
03. Scum
04. In your name
05. Your way is not for me
06. Dirt track speedball
07. Repeating mistakes
08. Brain attack
09. The forsaken
Waarbij je “The Forsaken” als typisch voorbeeld kunt nemen voor melodieuze deathmetal. Na maar liefst 40 seconden keyboard te aanhoren komt de zang op gang waarbij men ook de drum en gitaren zal inlassen. Helaas hervallen ze na een twintigtal seconden opnieuw in hun oude ritme van melodie. “No one answer” zeggen ze in dit lied, hopelijk lezen ze de reviews over hun album zodat ze er kunnen aanwerken.
“Repeating mistakes” begint goed met een zalig drum introotje gevolgd door snel gitaarwerk en prachtige grunt/scream. “Unable to function” hoor ik ze daar schreeuwen in de verte. Wel mannen, volgens mij kunnen jullie wel functioneren maar neem de kritieken ten harte! Hadden ze meer van dit soort nummers gemaakt op dit album ging de review alvast stukken anders zijn, maar helaas. De voorliefde voor melodie van deze Finse mannen blijft herhaaldelijk terugkeren. Ook gedeeltelijk in dit nummer. Zou het hun roots zijn, of juist hun kenmerk?
