6 jaar, zolang hebben we moeten wachten op Crowbar om nog eens wat van hun te horen. Wie denkt dat opperhoofd Kirk Windstein echter op zijn lauweren was aan het rusten zit verkeerd. De man hield zich bezig met supergroep down(met ex-leden van PANTERA, EYEHATEGOD en CORROSION OF CONFORMITY) en werkte samen met jamey jasta van HATEBREED (die trouwens ook Crowbar co-managed) aan de band Kingdom Of Sorrw.
Crowbar staat gekend om hun laaggestemde gitaarsound (maar dan wel HEEL erg laaggestemd), hun bijwijlen slome sound en de karakteristieke, emotioneel geladen schreeuw die vlot uit Kirk Windstein’s strot rolt. De band mengt sludge, doom en hardcore door elkaar en komt daar vrij vlot mee weg.
‘Sever the wicked hand’ is geen conceptalbum, maar draagt wel het thema van Kirk’s afkicken van drugs en drank. De nummers zijn dus heel persoonlijk geworden en dat merk je ook. Alhoewel Crowbar bekend staat als band met trage songs zijn er toch ook wel songs te vinden waarop het gaspedaal word ingeduwd(‘cleanse me, heal me’, ‘as i become one’, ‘the cemetary angels’ en titelsong’ sever the wicked hand’). Op ‘let me mourn’ horen we Kirk zowaar clean zingen. Nu moet ik bekennen dat dat niet echt mijn kopje thee was, maar toen hij voor het refrein terug zijn raspende vocalen losliet, dan merk je pas wat een unieke, hevige stem de man heeft. In de helft van de cd kun je eventjes op rust komen met het instrumentale ‘a farewell to misery’ waarna de band beukend weer verdergaat.
Al bij al kan je spreken van een geslaagd album, alhoewel de cd toch wel een paar rondjes in de speler mag draaien voor je hem helemaal kan goedkeuren. Indien je op Valentijnsdag wakker komt en je realiseert dat je nog geen cadeau voor je wederhelft hebt, geen paniek! Op die dag gooit Century Media ‘Sever the wicked’ hand op de markt. (snoozecontrol staat niet in voor eventuele liefdesbreuken)
