Yours and Yours Alone is de debuutplaat van Hairbaby. Anders dan de EP ‘Let’s See Where What If Gets Us’ (2022), die grotendeels thuis werd opgenomen, wou Otto-Jan Ham zijn uitstekende band deze keer ten volle inzetten. Het zijn dan ook geweldige muzikanten én stuk voor stuk leuke, gevatte en sociale mensen. Waar vind je die unieke combinatie tegenwoordig nog? Niet bij Oasis alvast, laat u niks wijsmaken.
Samen met producer Bert Vliegen (Whispering Sons, Teen Creeps, Sophia) nam de band begin 2024 een hoop nummers op waarvan er uiteindelijk 10 terechtkwamen op Yours And Yours Alone. 10 is een perfect getal. De beste platen zijn niet toevallig platen met 10 nummers; Heroes van Bowie, The Blue Album van Weezer, Alladin Sane van Bowie … euh… Lodger van Bowie. Nu we erover nadenken; voornamelijk albums van David Bowie eigenlijk. Scary Monsters van Bowie, ook. Enfin.
Yours and Yours Alone is een vrolijk melancholisch werkstuk. Een labour of love, zoals ze zeggen. Een ode aan de muziek van Brian Wilson, Belle and Sebastian, The Kinks en waarschijnlijk ook van Bowie. Een plaat voor en over minder volmaakte mensen zoals u en ik. Een plaat waar hart en ziel in zit en waar elk bandlid (zowel de losse als de vaste) een plaats in het voetlicht krijgt.
Hairbaby is naast Otto-Jan Ham ook en vooral Matthieu Vanherpe (backing vocals, keys, gehamerde dulcimer), Wim Berchmans (bas), Matthias Bastiaens (gitaar), Thomas Deckx (drums, percussie) en Lara Chedraoui (Lara).Kirsten Lemaire is te horen op Waiting For The Day en Summer Sun. Blazers van dienst zijn Marc De Maesseneer en Yves Fernandez.
LIVE
22.04 Cactus Club, Brugge
23.04 Djingel Djangel, Antwerpen
24.04 Café Café, Hasselt
https://www.instagram.com/hairbabyletsgo/
Grappig weetje: ik heb de man ontmoet op de dag dat bovenstaande persbericht de wereld werd ingezonden (had het toen wel nog niet gelezen) en ja: we hadden het over Bowie en Bolan en zijn nog op zoek naar wie de bassist was van Bowie voor Gail Ann Dorsey (we zijn er beiden over eens dat ze ook een sublieme stem heeft). Toffe man, overigens: hij is hoe hij is op TV! Spontaan, eerlijk en een sappige Limburger (zo beschrijf ik hem toch).
Openen doen ze met het breekbare A Funny Thing To Not Know. Zachtjes gepingel op een elektrische gitaar, een synth en in de achtergrond vrouwelijke vocals. Otto-Jan’s stem klinkt echt goed (lekker zacht en breekbaar).
Een beetje meer rocken en de liefde bezingen voor zijn band, dat kan, met: I'm In Love With My Band. Lekker retro, met wat sha-lalala’s in de achtergrond (zo benoem ik hen alvast). Klinkt goed en doodeerlijk!
Waiting For The Day klinkt ook zoet en zacht met een retro laagje. Ook hier hoor ik vocale versterking in de achtergrond (niemand minder dan Kirsten Lemaire en ze doet dat goed)! Op de piano (synth) hoor ik een kleine ode aan Alladin Sane van Bowie. Dit mag gerust een single zijn!
Die In Time kent nog een beetje vocale onzekerheid: het is af en toe nog wat zoeken naar de juiste lijn. De scheurende gitaar klinkt lekker ,maar dan verwacht ik toch een iets ruigere stem erbij. Het trompet doet me denken aan stukken uit Bowie’s werk uit de periode 66-68.
Be A Little Different is terecht eerder al losgelaten als single. Otto-Jan’s stem komt hier héél goed uit, het geheel klinkt lekker catchy, het tempo ligt ook goed strak, de gitaarklanken zijn toppie! Ik hoop dat het nummer op vele radiozenders te horen was, want deze single verdient terecht onze aandacht! I’ll never get enough (lijkt hier een gepaste zinsnede)!
Four Times Better, zou een verwijzing kunnen zijn naar het nummer four times more (van onze Belgische babe uit de jaren ’80), maar is dat niet of juist wel? Oordeel zelf! Het gitaarwerk heeft iets weg van Stoner rock. Af en toe hoor ik ook wat zoetige passages en zaligmakende backings van Lara Chedraoui.
Met Summer Sun bieden ze ons nog meer zoetigheden aan! Het is een vrolijk nummer, waarbij de band er alles aan doet om ons te verblijden met een brede glimlach! Ook hier horen we de extra vocale steun van Kirsten Lemaire.De piano en de meerstemmige backings op het einde zorgen voor een einde in crescendo! Mooi gedaan! Ik vraag me af hoe ze dit zomers nummer live gaan brengen en hoop dat de magie ook live tot uiting komt!
Drag begint met enkel Otto-Jan’s stem en een gitaar (na een minuutje ofzo springt de rest van de band in). Op de eerste EP had dit misschien nog wat te moeilijk geweest op vocaal vlak, maar hier hoor je dat eraan gewerkt is (daarmee bedoel ik vooral: vocal coach of goede richtlijnen vanuit de persoon achter de knopjes).
Gifted Kids is een zachte rocker met leuke backings, een steengoede globale klank en een goed tempo. Ik hoor duidelijk dat het een nummer is welk geschreven is vanuit het hart!
The Occasional Bad Hair Day oftewel de kater na een nachtje doorzakken. Dit is iets waar ik alvast niet over kan meespreken. Het is een trage groeier: geef het wat tijd en voor je het weet val je als een blok voor al die zeemzoetigheden!
As Long As You Don't Kick Me Out is duidelijk geschreven vanuit het hart en gebracht met volle overgave! Een breekbaar einde voor een toch wel mooi album met geniale mensen! De blazers nemen na een tijdje wel over, waardoor we een episch einde krijgen: even alles uit de kast halen!
Conclusie: de mensen die hieraan werkten verdienen inderdaad het nodige respect en er een nummer aan besteden is een good move (hence om één keer deze lelijke woorden combinatie in een positieve zin te gebruiken). Ik hoor chemie, warmte en vriendschap! Daarnaast is het duidelijk dat Otto-Jan hard gewerkt heeft of op z’n minst serieuze stappen voorwaarts heeft gezet als zanger! Ik zou zeggen: Hairbaby is niet meer een hobby project maar eerder een (h)echte band die hard werkt om het te maken en dat met verve en inzet doet! Het studio werk heeft me alvast kunnen overtuigen, nu nog live (ik moet dus ergens een gaatje vinden in mijn agenda en rekenen op een optreden vlakbij)! Goed bezig en een paar banken vooruit! Bravo!
