In de jaren '90 was Erato hot. Ze mochten op de grootste New Wave festivals in ons landje optreden. Ze kregen zelfs een platencontract aangeboden (maar weigerden), mochten een nummer in een professionele studio opnemen nadat ze bij de beste groepen hoorden en dat dankzij de Provincie Vlaams-Brabant (in 1995). Ze wonnen ook met verve de Gothrally in Waregem (ik was erbij als jurylid). Ik zag hen vaak aan het werk, interviewde hen vele malen. Toen hun zanger de band verliet brak er iets in mij en sindsdien was de magie weg. Verder dan het niveau van een demo band zijn ze niet geraakt. 30 jaar na datum staan ze er nog altijd en dat na vele personeelswissels ...
De tijd dat ze op het hoofdpodium mochten spelen van Eurorock ligt ver achter ons (zelfde podium als Star Industry, Red Zebra, The Sisters of Mercy ...), vanavond is het te doen in een café. Vooraf kreeg ik te horen dat ze het zien als een repetitie met volk erbij. Van gothic-rock met een geniale zanger zijn ze opgeschoven richting postpunk (zonder de post), volgens wat ik vooraf te horen kreeg. Er zijn overigens fans die nooit hun hoogtepunten hebben gekend en pas de afgelopen 20 jaar aansloten in het rijtje. Ik moet toegeven: er was een periode in de jaren '90 dat ik geen enkel optreden wou missen, hen ook voor verschillende magazine's mocht interviewen en reviewen, vandaag dus voor het eerst een verslag van een optreden voor Snoozecontrol.be!
Nog nooit in Café Gonzo geweest? Wel, ligt vlakbij Ninove (moest daar trouwens voor het eerst in mijn leven even blazen om een sleutelhanger in ontvangst te nemen). Het interieur spreekt me wel aan: één en al vintage (TV toestellen, platenspelers, een kast vol oude Snoeks boeken, een vitrine kast met dingen van Star Wars, Scooby-doo, The Muppets enz). Véél volk is er niet, maar had al op voorhand doorgekregen dat het een veredelde repetitie zou zijn, wat dus wil zeggen dat alles open staat voor opbouwende kritiek. Ik moet eerlijk zijn en ben begin deze eeuw afgehaakt omdat o.a. het niveau en de richting die ze insloegen me niet meer aansprak. Nu heb ik me laten overtuigen om hier met open vizier en vanuit mijn buikgevoel eens te komen proeven en het verslag hiervan te publiceren (wetende dat ik hun gloriejaren ’90 actief heb meegemaakt).
Ze beginnen met een half uur vertraging en warmen op met een goede versie van “Salvation” (verbeter me als de titel niet klopt). Ik omschrijf het als een prima gothic-rock nummer. In het begin van deze eeuw schreef ik dat ze het sterkst zijn in de samenzang en dat is hier nu ook het geval. Met dit nummer klinken ze ook iets steviger (richting The Fields of The Nephilim). Zover de soundcheck.
Bon wat zie ik (en hierbij meteen ook al een stukje van de eindconclusie: 1 bassist (enorme vooruitgang sinds de bassist die ik ook kende, eindelijk steekt de fiche van de gitaar ook echt in, sorry Patte), een live drummer (de pre opname is weg en een live drummer is in dit geval echt wel een sprong vooruit), een bemande synthesizer (ook hier een enorm sprong voorwaarts), den Bolle achter de micro en de twee oorspronkelijke leden die de jaren ’90 nog kleurden (gitaristen Frank en Jacques). Nog steeds is het Jacques die de touwtjes in handen heeft en regelmatig vraagt om wat dingen op technisch vlak (naar de PA toe) bij te sturen: enkel het beste is goed genoeg en zo ken ik hem.
Echt starten doen ze met een oudje (ik herken het nog): “Anya Always”. De vocals klinken alvast iets beter dan vroeger, dat is al een goed punt. “Act Like Moses” doet me een beetje denken aan Red Zebra (die richting mogen ze zeker verder uitwerken & ook hier is de samenzang een sterk punt). “Dead By Dawn”, “Blah Blah”, “Revolution” volgen (waarbij het driekoppig A capella einde me zeker aanspreekt). Vervolgens hoor ik een droevig en traag nummer (klinkt niet slecht, maar ik moet spontaan denken aan hoe Tom Van Troyen die zou aanpakken, zie Siglo xx en Spiral of Silence, naam van dit nummer is “Nothingness”). “Vlad” is een skipper (toch zeker het begin). Ik mis overtuiging en kracht bij de zang, waardoor het nummer zich teveel voortsleept. Naar het einde toe betert het, mag dus gerust wat ingekort worden of voeg wat peper toe aan de zang (al snap ik hier wel dat het maar een repetitie is voor een handvol fans). “Waiting For Kharon” klinkt ook wat langdradig, maar krijgt versterking met de samenzang. “Numb” aka “All I want to Feel Is Gone” omschrijft een beetje het gevoel welk ik de met dit en met de laatste nummers krijg. Misschien wat inkorten: korter en krachtiger maken? Hierna hoor ik nog wat nieuwere nummers die zeker ok zijn (gaat terug de goed kant op): “Android Suicide”, “The Hunger” en Hubris” Bij “Lust in Vain” aka “She Says No” voel ik toch al wat dat de scherpte er af aan het gaan is en dat het bijna tijd is om af te sluiten. Wederom is de samenzang het beste moment. Valt me ook wel op hoe goed ik de basgitaar hoor (en klinkt ook echt goed). Ze grijpen ook even terug naar de The Sisters Of Mercy stempel (net als vroeger). Niet slecht! “Nice Talking” brengt nog mee retro. Er mag zelfs een cover van Bauhaus af: “Bella Lugosi”. Niet slecht! Nog even “Amnesia” ertegenaan gooien terwijl ik dacht dat het gedaan zou zijn. Als enige nummer uit hun beste periode brengen ze “Mighty And Dead” (niet “Sweet Killing”). Tijd ook om even tijdens dit hoogtepunt de excellente muzikanten voor te stellen door de zanger. Ik hoor in dit nummer nog de spookachtige kracht van hun vorige zanger (Boot: ik mis je). Afsluiten met een moeilijk te kraken noot en tevens het hoogtepunt van hun set (zonder de cello, hoe zou het trouwens met de celliste vergaan zijn?).
De man met de hoed is ook even rondgegaan (noot: normaliter is er geen review van betalende optredens, maar heb toch bijgedragen).
Conclusie: de set mag wat korter, maar ik ben zeker niet weggelopen. Er zaten goeie dingen tussen. Ik heb wat opbouwende kritiek, dus daar kunnen ze aan werken. Als ik me de vraag zou stellen zouden ze anno 2024 de Goth Rally in deze bezetting kunnen winnen moet ik zeggen dat het een echte strijd zou zijn (Lizard Smile is stukken beter geworden en Obverse Reality is echt top, Heyaeb bestaat helaas niet meer, net als nog wat andere bands van toen). Nu merk ik ook wel dat er veel mensen zijn die de jaren ’90 niet hebben mogen meemaken, dat ze fan zijn zegt wel iets (in positieve zin). Bon, dit was een café optreden, ze hebben nog steeds geen platendeal: de weg is nog lang en misschien willen ze die weg ook niet inslaan. Ik voel dat ze gewoon voor het plezier spelen (zoals The Cure, maar dan op een ander niveau), dat waren destijds ook een beetje de woorden van Boot toen hij merkte dat de fans tijdens een optreden in Ieper uit hun dak gingen, dus die gedachte/houding blijft verder leven, wat niet kan wegcijferen dat ze toen op grote festivals mochten optreden, het voorprogramma deden van de grotere namen) dus ja: Have fun jongens! Ik hoor het wel als jullie in Leipzig of op het vernieuwde Eurorock spelen ofzo.
Playlist overgamaakt door iemand van Erato:
Anya Always
Act Like Moses
----
Dead by Dawn
Blah Blah
Revolution
----
Nothingness
Vlad
Waiting 4 Kharon
Numb
Android Suicide
----
The Hunger
Hubris
Lust In vain
Nice Talking
----
Bela
Amnesia
Mighty & Dead
check nog even deze links:
Erato - Dubhfest - 06/05/2017 (Sven De Mol) | Erato - Dubhfe… | Flickr
SNOOZECONTROL - Erato – A Killed God (demo)
Voor zij die de eerste demo CD niet kennen uit 1996 hieronder de link:
Disclaimer: is het goed dan is dat dankzij de band/artiest, is het slecht: idem. Ik vat enkel wat ik aanvoel en dit is een band die ik al sinds de jaren '90 ken ... (ik was een grote fan destijds).
