Het debuutalbum uit 2022 werd uitstekend ontvangen en de release-tour en vele andere shows bevestigde absoluut de belofte van de plaat met als toemaatje een mooie support slot bij Strand Of Oaks. Singles als "Sue" en "Sheila" waren regelmatig te horen op Radio 1. Als een warm deken vol emotie en sterke songs brengt deze band gedragen door het kern duo Luc Dufourmont en Wouter Spaens soelaas in goede en kwade dagen en raakt duidelijk vele muziekliefhebbers recht in het hart.
De verrassing op het tweede album is de samenwerking met James De Graef (LOVERMAN) die ook al muzikale en technische assistentie verleende aan producer Pieterjan Maertens tijdens de opnames van de eerste plaat. Dit wordt de tweede single, "Cake", een klein maar fijn nummer waar James en Luc na het eten van een stukje, jawel, cake in een ware bromance verzeild raken. Een uniek pareltje op deze plaat.
(*)
Wouter Spaens
Luc Dufourmont
Ruben Vanhoutte
Frans Grapperhaus
Gunter Callewaert
Agnes Fabiola
Guest – James De Graef (Loverman)
Producer – Pieterjan Maertens
Assistent-producer – James De Graef
The Woman With A Face Of Iron opent met een cello en een melancholische toon. De gitaar huilt een beetje zoals dat hoort bij een goede blues gitaar terwijl de zanger met een doorrookte stem zijn verhaal doet. Dit is meteen ook met de eerste bijdrage van Loverman.
June krijgt zelfs kortelings vrouwelijke backings, terwijl de warme blues klanken en de chello het geluid bepalen.
God Damn doet me een beetje denken aan het vergeten Derek & The Dirt: een beetje rauw, een beetje rock en vooral: meesterlijk goed! Ergens hoor ik een beetje Mick Jagger in de vocals.
Sur Les Rives is een muzikaal tussendoortje, welke een lentebries lijkt op te roepen: fris en aangenaam klinkend. De gitaar zorgt voor Senegalese klanken (luister gerust eens zelf).
The Curtain brengt ons dan weer richting Hawaii, met hier en daar piano klanken en een akoestische gitaar.
Cake is een aangenaam duet, waarbij het soms moeilijk is om beide stemmen uit elkaar te halen. De cello en de akoestische gitaar bepalen het tempo, terwijl er daarnaast ook wel ruimte is voor een beetje gefluit.
Rensiwez is een tweede tussendoortje. Hier is het niet zo gemakkelijk om er iets van te maken. Een opvullertje dus.
Fig Tree begint met een luide, maar gebroken stem en verandert nadien van houding, mede omdat de zang het rustiger aan doet, terwijl de accordeon voor een beetje retro toets zorgt. De vrouwelijke backings geven het dan weer een warmere toets. De cello en de gitaar zorgen dan weer voor wat melancholie en blues. Een hele hoop verschillende dingen en toch klinkt het nog harmonieus.
Rose is bijna een rocker, het tempo ligt best hoog. In zijn geheel is het een mooi en gedreven nummer. De cello en de piano lijken naar het einde toe op hol te slaan.
Song For Dave is een mooi en zeemzoet nummer (net op een moment dat ik een interview opstel voor een zekere Dave). Ik hoor ook wel wat blues en een zekere triestesse. Naar het einde toe gaan ze echt op zoek naar de explosie, de grote knal en dat doen ze met verve! De absolute afsluiter van een knaloptreden!
Wel: uit mezelf zou ik dit niet meteen zelf bespreken, maar ik kreeg het in mijn brievenbus en besloot om er toch mijn tijd in te steken (af en toe wat buiten mijn comfortzone gaan). Ik zou deze schijf zeker aanraden aan de fans van het genre! Als zelf ik ervan genoten heb wil dat toch wel iets zeggen!
