Derde dag, derde verslaggever. Persoonlijk heb ik Graspop sinds 1996 zien uitgroeien tot het festival dat het nu is. Vooral de laatste zes jaar hebben een sterke indruk gemaakt, zowel op het gebied van organisatie als programmering. Dit is geen geringe prestatie voor een oudere metalfan die graag vasthoudt aan de goede oude tijd. Maar een festival als Graspop moet evolueren en kan niet blijven teren op dezelfde formule
Het mooie aan het internet is dat je zowat alles kunt ontdekken, waardoor ook steeds meer nobele onbekenden hun plaats op de affiche krijgen. Uitzonderingen zijn vaak de minder getalenteerde bands of artiesten die gratis meekomen als je een gevestigde naam boekt. Wat genres betreft, kleurt Graspop al jaren buiten de lijntjes en dat is maar goed ook, zeker voor dit type festival.
Wat de organisatie betreft, wat kan er nog beter? Zet eindelijk eens dubbel zoveel toiletten neer, want dit blijft een gigantisch pijnpunt. Verminder desnoods het aantal eetstandjes, want daar zijn er meer dan genoeg van en wachten in de rij is minder erg dan een dringend toiletbezoek. Denk alsjeblieft aan de dames die in steeds grotere getale naar het festival komen.
Verder is alles weer dik in orde. Over het weer is al veel gezegd, maar de organisatie heeft enorm hun best gedaan om het terrein in goede staat te houden, en dat is gelukt. Ook het cashless systeem en de goed geplaatste vuilnisbakken zorgden voor een uitermate proper terrein; je kunt zelfs geen leeg frietbakje op de grond vinden. Indrukwekkend, al ligt dat ook grotendeels aan het publiek zelf. De metalfan, zelfs de occasionele, is gedisciplineerd en geduldig. Dit blijkt uit het uitblijven van een verkeersinfarct in en rond het festival, de sfeer en de continu glimlachende medewerkers, hulpverleners en toeschouwers.
Maar natuurlijk draait het ook om de muziek. Ik kan niet over elk podium spreken, maar beide Main Stages en de Marquee hadden een optimaal geluid, soms pas bereikt na de eerste song.
Disclaimer: Deze zondag was echt een ontdekkingszondag! Er speelden heel veel onbekende bands voor mij dat de verrassing des te groter maakte.
Wargasm @ Marquee
Het is mooi om na 30 jaar metalfan te zijn nog nieuwe ontdekkingen te doen. Bij de eerste scream van Sam Matlock dacht ik echter dat het helemaal mijn ding niet zou zijn. Dit type scream bevalt me vaak niet omdat het zo geforceerd klinkt, maar zelfs tijdens dat eerste nummer (vergeef me dat ik de titels niet ken) zorgden het enthousiasme en vooral het samenspel met gitariste Milkie Way ervoor dat het live best leuk was om te aanschouwen. De wisselwerking tussen het rondrennen en de blikken en bewegingen van de anderen werkte aanstekelijk voor de toeschouwer. Of ze mijn hart op plaat hebben gewonnen, valt echter nog af te wachten.
© StijnVerbruggen
The Last Internationale @ Main Stage
Is het misschien makkelijker om losgeketend te keer te gaan als je vrij bent van contractuele verplichtingen met de “jongens van de industrie”? Misschien, feit is dat deze band met héél veel goesting stond te spelen.
Het blank zingende equivalent van een zwarte amerikaanse soul-priester(es) waar elke “praise the lord” vervangen is door “yeah baby yeah baby” en die met een waanzinnig en vermoeiend ogend enthousiasme werd gebracht door de in de Belgische driekleur gehulde zangeres. Ze zocht meermaals het publiek op en vond niet altijd haar weg terug. Ze bleef tussen het zingen door ook gewoon random dingen zeggen tegen alles wat ze tegen kwam. Het is duidelijk dat ze snapten dat ze hier een unieke kans kregen om nieuwe zieltjes te winnen.
En laten we vooral het strakke Slashy gitaarspel niet vergeten: hij bracht de riffs en solo’s met heel veel gevoel als perfecte ondersteuning van het geheel. De eerste band waar ik spontaan aan dacht was Blues Pills, die ook niet zouden misstaan op de Main Stage in de vroege namiddag. Rustige, kwaliteitsvolle muziek met gevoel.
© RudyDeDoncker
Sanguisugabogg @ Marquee
Nog snel even de laatste twee nummers van deze band met de vreemde naam meegepikt. Een voorbeeld van hoe onbekend een band kan zijn voor een recensent maar het toch heel vertrouwd kan klinken. Zo dacht ik spontaan aan het oude Kataklysm toen die nog ultratrage riffs schreven en met heel diepe growls werkten. De belangstelling was in de Marquee helaas vaak niet zo heel groot wat kan wijzen op een verandering in de structuur van het festival naar de toekomst toe. Ook latere bands die dag hadden wat meer publiek verdiend.
© ElsieRoymans
Ihsahn @ Marquee
Een band waar ik persoonlijk naar uit keek was de solo carrière van Emperor frontman Vegard Sverre Tveitan aka Ihsahn. Waar hij met Emperor de lat zeer hoog heeft gelegd in dat genre van Black Metal doet hij gewoon hetzelfde solo. De term avant-garde kan heel breed zijn maar in het symfonische aspect hiervan legt hij ook hier de lat telkens hoog. Deze grote meneer kwam de nieuwe plaat (simpelweg genaamd “Ihsahn”) grotendeels voorstellen en bracht verder een mooie afwisselende set waarbij hij prima bij stem was. De Marquee was jammer genoeg voor het grootste deel van de set half gevuld maar dat mocht de sfeer niet drukken; de kenners wisten waar ze voor kwamen. Ihsahn heeft een zeer mooie stem waar hij vooral twee kanten mee uit kan: screams à la Emperor en cleane zang die gevoelig kan worden gebracht. Met een strak geluid en prima songs kon hij dan ook iedereen overtuigen van zijn talent. Verdomd handig dat je met twee bands op dezelfde dag kan optreden; over efficiëntie in je verdienmodel te spreken.
© ElsieRoymans
Body Count @ Main Stage
Met Body Count wéét je wat je gaat krijgen en ondanks dat je wéét dat de show volledig gescript is kan Ice T je dat gevoel geven dat het allemaal specifiek voor dit publiek is. De flair en de attitude zorgen daar probleemloos voor en het publiek eet ook graag uit hun hand. En wat je bij dit soort bands vaker ziet heb je bij Body Count niét: ook naast de bekende songs gaat het publiek mee met de minder bekende. De show is dan ook gewoon goed; veel volk op het podium, veel interactie onderling en met het publiek en boodschappen die vooral met veel testosteron worden gebracht. Of dat anno 2024 nog bij iedereen in goed aarde valt valt te betwijfelen, maar wat mij betreft heeft het zeker bestaansrecht want tegelijkertijd mag je ook gewoon jezelf zijn, niet dan? En Ice-T én zijn zoon én het kleine meisje op het podium zijn zichzelf. “This little girl is 9 years old, but she’s metal as f*ck!” brult Ice-T terwijl hij haar aan het publiek presenteert. Ik weet enkel niet meer of het nu zijn dochter of kleindohter was. Vanzelfsprekend ging het publiek uit hun dak bij songs als Copkiller en Born Dead. Van mij mogen ze elk jaar passeren.
© RudyDeDoncker
Corey Taylor @ Main Stage
Ook even dit heerschap meepikken op het hoofdpodium na Body Count. Het is geen cadeau na zo’n energieke show om dit te overtreffen maar dat hoeft Corey ook helemaal niet te doen. Er is veel belangstelling voor zijn optreden maar persoonlijk vind ik dit wat te slappe kost om te lang bij te blijven staan. Het is allemaal wel ok; kwalitatief helemaal in orde maar het mist het gevoel en de energie die het zou kunnen opleveren. En een mens moet ook eten natuurlijk en dan wandel je automatisch wat verder. Met een bakje friet en een vleeskroket in de hand was het vanop afstand nog wel aangenaam om verder te luisteren, doch overtuigend vond ik dit helemaal niet. In dit geval vast en zeker een kwestie van smaak.
Dark Funeral @ Marquee
De Zweden gaan al heel lang mee. In mijn cd-kast staat nog altijd het debuut onder de letter “D” die al zo’n kleine 26 jaar in mijn bezit is. Dat er geen andere platen bij staan maakt duidelijk dat ik er geen grote fan van ben. Ze zijn ook wel degelijk geëvolueerd en hebben een tijd geleden net als zoveel andere bands een nieuwe start gemaakt. Waar de opener nog een typische wall of sound Black Metal is ging het gaandeweg wel over naar wat meer melodieuze black metal. De overdreven corpse paint (ik zweer je dat de gitarist op een Klingon leek) is niet meer zo overtuigend als vroeger maar er werd verdorie wel strak en goed gespeeld. Ook hier was er bijzonder weinig belangstelling – opnieuw in de Marquee en opnieuw in dit genre – maar de show werd professioneel verder gezet door een doorwinterde band. Pluspunt voor de zeer symmetrische aankleding van het podium. Daar wordt een autist als mezelf wel vrolijk van.
© StijnVerbruggen
Scorpions@ Main Stage
De befaamde afscheidstournee van Scorpions blijft maar duren, dat is althans de running joke over deze band. Of ze effectief nog altijd bezig zijn met afscheid nemen weet ik niet officieel. Maar eerlijk is eerlijk: het mag er wel stilaan van komen. Maar ook eerlijk: ze brengen nog de nodige kwaliteit. Op zondag komen immers de wat oudere mensen die een dagticket hebben gekocht. Want naast Scorpions kon je ook Deep Purple nog maar eens bewonderen. Dat zijn gezapige tonen die vooral tot in de VIP belanden. Maar Scorpions is toch nog een band die de nodige intensiteit met zich mee kan brengen. De zanger is statisch, houdt zich vooral vast en wandelt niet te veel meer rond. Alle focus op de stem dus die er bij momenten echt nog wel door kan komen. Gehuld in de Belgische driekleur (of is het de Duitse? De Mannschaft speelde immers hun wedstrijd tegen Zwitserland op dat moment) kreeg de bezoeker exact wat het verwachtte. Niet meer, ook niet minder. Persoonlijk zal ik nooit iets van Scorpions opzetten maar rustig mee headbangen, why the hell not?
© Tim Tronckoe
Emperor @ Marquee
Voor mij waar het vandaag om draait. De Noren treden regelmatig terug op sinds hun reünie op maar nieuwe nummers moeten we duidelijk niet verwachten. De keizer van de Black Metal wist echt wel te overtuigen als afsluiter van de Marquee. In die mate dat zelfs één van mijn favoriete bands Machine Head moest wachten tot deze set gedaan was vooraleer ik er naar ging kijken. (Iets dat achteraf ook bijzonder jammer bleek maar dat is het leven van een Graspopbezoeker met een brede smaak) Veel had te maken met de prachtige nummers die naar het einde toe gespeeld worden: I Am The Black Wizard, Inno A Satana en natuurlijk het magistrale Ye Entrancemperium. Dat laatste wordt op plaat vooraf gegaan door een van de beste intro’s die een plaat ooit heeft gekend: Alsvatr. Maar helaas kozen de heren voor een andere intro. Jammer, maar niet geklaagd want de set werd re-te-strak gespeeld en de screams van Ihsahn waren soms een geseling voor mijn oude oren. Krakers als Curse Ye All Men en With Strength I Burn deden de tent daveren. De lage tonen waren niet altijd heel hoorbaar maar dat mocht de pret geenszins drukken. Emperor kwam, zag een half volle tent evolueren naar drie kwart en overwon met gemak als band van de dag!
© Elsie Roymans
Machine Head @ Main Stage
Wie kan er zo nog festivals als Graspop afsluiten nu het tijdperk van oude knarren stilletjesaan naar het einde toe loopt? Wie vervangt Iron Maiden, Judas Priest,Black Sabbath en consoorten? Er zijn al wat testen gebeurd met Amon Amarth en dergelijke, maar voor mij is Machine Head een band die dat potentieel al jaren had. De midlife crisis van ene Rob Flynn die het niet zo fijn gesmaakte Catharsis de wereld in heeft gejaagd zorgde wel wat voor een terugval en zelfs het compleet uiteenvallen van de band. Maar kijk, hij is er doorheen geworsteld en de laatste plaat kon weer bekoren en knallen waarbij je meteen hoorde dat deze nieuwe nummers veel live potentieel hebben. En Rob is een frontman pur sang. Hij heeft eindelijk door dat hij zichzelf niet continu moet herhalen en moshpits en dergelijke moet vragen. Hij gooit het nu eerder over een emotionele boeg. Zo hebben we deze ouder wordende man toch ook leren kennen intussen. Praten over pijn en duistere gevoelens is ook heel erg hip nu, en daar is helemaal niks mis mee. Zijn betoog over zijn donkere periode dat het nummer Darkness Within vooraf ging was mooi om horen en ondergetekende pinkte toch ook even een traantje weg. Want kennen we niet allemaal zo’n periodes?
Maar naast dat emotionele aspect was het toch vooral de heavy indruk die de band maakt. Met de stage set up en de beelden en lichtshow inclusief vuur en vuurwerk, het talent op podium en het enthousiaste publiek was dit een fantastische headliner van Graspop op zondag. Of was Scorpions de headliner? Graspop doet aan mobiliteit en zet zo meestal twee uiteenlopende bands op het einde van de dag om het vertrekkende volk goed te spreiden. En het werkt nog ook. Het was bij Machine Head zelfs redelijk simpel om goed vooraan te raken. Nogmaals, puik vna de organisatie. Ze konden wat mij betreft nog een uur of twee doorspelen maar de show eindigde met het prachtige Halo, nadat krakers als Ten Ton Hammer, Is There Anybody Out There, Into The Locust, Davidian en co goed werden gebracht. Buiten Catharsis werd dus elke plaat wel aangeraakt en zo hoort het ook voor een headliner. Al had ik ook graag nog wat songs van het debuut en van The Blackening gehoord.
Machine Head heeft nu twee jaar op rij gewoon overtuigd en zal een blijver worden, ondanks het betoog tijdens Rob zijn midlfe crisis dat hij geen festivals meer wou spelen. Hij bedoelde echter dat hij geen festivals meer wou doen in namiddag of vooravond; hij wil full sets spelen en een man die weet wat hij wil is blijkbaar sexy.
Tot volgend jaar!
