Op zaterdag 8 juli 2023 werd na een geslaagde eerste editie van de Pekkersfeesten het Izegems Cultuurhuis De Leest opnieuw omgetoverd tot een 'new wave tempel'. Op deze zwarte zaterdag kon je genieten van topbands uit het genre, van opkomend talent tot gevestigde waarden. Tot in de vroege uurtjes ging men nadien door in het Cultuurcafé met de afterparty.
Black Snow in Summer bestaande uit Kurt Vanhollebeke en Corina Baekeland brengen minimalistische darkwave. Het klinkt zweverig, maar wel wat eentonig. Jammer dat alles of toch heel veel van de muziek voorgeprogrammeerd is. Ik zou deze band namelijk wel eens willen zien met een ruimere bezetting. Corina bleek een redelijk goede zangeres die veel bewoog en zo een mooi contrast vormde met de statische electro-technieker Kurt, voorovergebogen over zijn machinerie.
Subatomic Strangers is een - voor mij - relatief onbekende band, die toch al mag stoefen met een optreden in het Sportpaleis te Antwerpen als opener voor Bazart, Oscar & The Wolf, Lost Frequencies en Dimitri Vegas. De band uit Rumbeke werd voorgesteld door een vlotte presentator en ingeleid met een dramatische intro. De eerste song The Evil That Dwells Within was fijne gothic rock, met mooi gitaarspel en deed wat denken aan Inkubus Sukkubus. Toetseniste Sharon Braye bewees zich als een sterke zangeres. Maar de overige bandleden - drummer Arne Stroobant, gitarist Nicholas Vermeersch en bassist Jonas Vanelstlande deden vocaal ook hun duit in het zakje. Enough Of You bracht verleidelijke gothic rock vermengd met poptock uit de jaren 80. Vervolgens serveerde men met DE.JA.VU (maar dan op zijn Amerikaans uitgesproken) synthgestuurde new wave. Het volgende nummer SOS en bevatte een flinke portie nostalgie. Ook hier konden we van rockgerichte, maar zeker niet overdreven duistere, new wave spreken. Het nummer kent een lekker meezingbaar refrein, waardoor het wel eens goed zou kunnen doen op de radio. Air werd aangekondigd als een song about love. Deze mooie song was misschien wat te zeemzoet voor darkwavers, maar bleek zeker de moeite. Why You was nog zo’n lekkernij. Fool kwam op mij over als een zeer rockerig Blondie-nummer. Met We Stand As One kreeg het publiek stevige rock voorgeschoteld, maar wel overgoten met een eighties-sausje. Final Fantasy had gelukkig niets met die vreselijke filmreekste maken, maar was wel erg dansbaar. Vervolgens mocht het van Subatomic Strangers toch iets donkerder zijn en kregen we lichtvoetige gothic rock te horen op Forever Yours. Sharon spoorde het publiek aan om mee te zingen op Anthem een nummer met veel oowoohoo, dat een beetje aan Siouxsie & The Banshees deed denken. Bij het voorlaatste nummer was het tijd om de band voor te stellen, wat het startschot was voor Troubled Mind, een song met iets meer beet. Eindigend deed de band met het pittige nummer What Goes Around, Comes Around. Conclusie: Subatomic Strangers is een veelbelovende band die niet enkel binnen de wave scene succes kan hebben.
’N Tales kiest duidelijk voor gothic rock. Maar met een halve band van slechts 2 man kwam het live niet geheel geloofwaardig over. Al moet hun muziekop plaat zeer goed klinken. Sammy verraste als verbazend sterke zanger. En Sammy (gitaar, zang, toetsen) en Christophe (bas) zijn sowieso goede muzikanten. De gitaargerichte gothic rock bevat duidelijke invloeden van The Cure en andere half uitgestorven dinosauriërs uit de jaren 80. ’N Tales schiep de juiste atmosfeer,maar met 2 man en een etalagepop was het toch wat karig om naar te kijken. Ze brachten verleidelijke songs, maar de verleiding op het podium ontbrak. Conclusie: Dit is een band die je in volle bezetting wilt zien. En dan mogen ze, wat mij betreft, een paar plaatse hoger op de affiche staan. De sterke songs zijn er, alleen het live-gevoel kan beter.
The Mistress Of Jersey is een covergroep van the Sisters Of Mercy. Live klonk deze tributegroep beter dan wat de Sisters Of Mercy de laatste jaren live neerzetten. Niet verwonderlijk, want deze Gentse band werd opgericht om de hoogdagen van the Sisters of Mercy terug tot leven te brengen. Ze spelen het beste van de Sisters van het begin tot de release van de iconische plaat “First and Last and Always” en de split van de originele band in 1985 en dit in de stijl van de optredens in 84-85. Bovendien wedijvert de excellente zanger vocaal met Andrew Eldritch.The Mistress Of Jersey is met andere woorden een zeer goede band met een uitstekende zanger. Ik heb dan ook enorm genoten van het optreden. Maar toch zou ik de band nog wat stylingtips willen meegeven, want op het podium kwamen ze toch te braafjes over. Laat de blauwe jeansbroeken in de kast en ga volop voor zwart. Koop je degelijk pikes, Dr.Martens of New Rocks. Wees meer gothic, mysterieus en wilder dan de originele Sisters.
A Slice Of Life is een Belgische band met roots in de post-punk, alternatieve rock en wave. Dit zorgt voor een melancholische maar gedreven en catchy sound. Ze speelden in kleinere clubs maar ook op grote festivals als W-Festival, Wave Gotik Treffen, Sinner’s Day,… A Slice Of Life is een uitgebreide band met dubbele gitaarbezetting en een jonge interim-bassist, die een magistraal geluid neerzetten. Ze speelden fijne ‘mainstream’ gothic rock en post-punk, waartegen je moeilijk bezwaar kunt maken. Er ontbreekt nog een echte doorbraaksingle om hun ster aan het muziekfirmament exponentieel te doen stijgen Voorlopig blijft het bij sterke songs en 2 prachtig albums (die overigens nog altijd te koop zijn via https://asliceoflife.bandcamp.com/), maar ik gun de band zeker een grotere naambekendheid.
Vomito Negro is een Belgische electroband die in 1983 werd opgericht en dus al heel wat releases op hun conto staan hebben. Mij hebben ze echter nooit kunnen bekoren. En ook deze keer was het voor mij al snel duidelijk, dat dit optreden echt niet mijn ding was. Ik ben echter niet zoals muziekrecensenten van HUMO of Knack, die als ze de muziek niet begrijpen, een vernietigende kritiek schrijven. Ik laat het optreden dan liever aan mij voorbijgaan. Dus koos ik in plaats daarvan de innerlijke mens te versterken met spijs en drank. Ik hoorde achteraf wel van een aantal mensen, dat ze dit een heel sterk optreden vonden.
Geef mij dan maar liever Clan of Xymox, een Nederlandse darkwave band (tegenwoordig Duits-Nederlands) die al even lang of zelfs langer bestaat dan Vomito Negro. Ze begonnen hun set met het ooit erg populaire maar nu bijna vegeten, stokoude maar erg dansbare Stranger.Met Your Kiss volgde dan weer een minder bekend track. Toen de begintonen van Jasmine And Rose weerklonken was het hek van de dam, althans zeker voor mij. Dit was het begin van een trio met meisjesnamen, want ook Louise en Emily volgden. Ik kon mijn dansbenen niet stil houden. All I EverKnow en Lovers waren dan weer opnieuw 2 songs die je niet vaak op gothic parties zult horen. Maar die me wel konden bekoren. De kans is veel groter dat je al op Spider On The Wall en Loneliness hebt gedanst. Toen Ronny MooringsShe schreef, kon hij zeker geen meisjesnaam meer bedenken. Hoe dan ook bleek She een degelijk nummer, maar niet van het niveau van een Louise, Emily of Jasmine and Rose. Een track die je zeker kent of toch zeker zou moeten kennen is A Day, een aanstekelijk en dansbaar nummer uit het debuutalbam van Clan of Xymox.Voor mij was dit het hoogtepunt van het optreden. Nog een oudje is het oerdegelijke Obsession. Ook Moscovite Mosquito kun je niet bepaald jong noemen, toch blijft dit een geliefde song onder de fans.Vervolgens kwam met Back Door nog een oudje aan de beurt, waarna de band kort het podium verliet en terugkwam om te bissen voor het enthousiaste publiek. Hail Mary was niet echt een song die ik verwacht had als bisnummer. Ook In Love We Trust had ik graag ingelruild voor voor All I Have, There’s no tomorrow, This World , She’s dangerous of Weak In My Knees. Met het relatief harde Lockdown kwam helaas een einde aan dit schitterend optreden..
Vervolgens ging het verder met de afterparty met DJ Fap Noir, die een aantal uitstekende donkere danstracks uit zijn cd-collectie toverde en zo het cultuurcafé van De Leest vulde met dansende lichamen.
