Netherlands – Severance (Svart Records/ Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    27 mei 2023

Er is een reden dat hedendaagse heavy metal grootheden als Joe Duplantier van Gojira en Bill Kelliher van Mastodon zich tot Netherlands grootste fans rekenen, en de 10 tracks van “Severancee” tracks bewijzen Netherlands’ potentie eens te meer. De band uit New York staat bekend om zijn kolossale, bedwelmend zware progressieve sludge.


Het bizarre, experimentele Sicarrivallio (feat. Michael Dafferner) mag het album openen. De ‘zang’ of wat daarvoor moet doorgaan lijkt eerder op demonische stemmen uit een andere dimensie. In al zijn verontrustende vreemdheid blijkt dit evenwel een interessant nummer. Swimming Dog schakelt na dit traag openingsnummer een versnelling hoger. Wederom is er , ondanks passages met cleane zang, weinig sprake van een klassiek songstructuur. Omisha telt enerzijds rockige stukken die aan Primus en Porno For Pyros doen denken., en anderzijds brokken rapmetal, waarbij Urban Dance Squad en Clawfinger me te binnen schieten. De mooie melodieuze refreinen vormen de kers op deze wel zeer ongewone taart.

 

 

Animal Insults voegt aan kitscherige intergalactische synths toe aan het zompige gitaargeluid wwat tot een resultaat leidt dat zich enigszins als elektronische hardcore sludge laat bestempelen. Titeltrack Severance staat, van wat ik tot nu toe van het album gehoord heb, het dichtst bij een ‘normale’ rocksong. Op Blue Whale pakt Netherlands uit met sludgy post-hardcore, dat zich weer moeilijk in een hokje laat plaaatsen. Goons klinkt zowel vrolijk als boos. Bij Glow Stick lijkt men alle remmen los te gooien in een orgie van geluiden. Silencio daarentegen gaat de zonnige, jazzy poprocktoer op. Celia’s Mansion tenslotte begint als lichtvoetige progrock en heeft net als het vorige nummer nog zeer weinig met sludge te maken.

Conclusie:
Het minste wat je van “Severeance” kan zeggen, is dat het een experimenteel album is. Dit als ‘technical melodic sludge from NY’ aangekondigd album is eigenlijk veel meer dan dat. Natuurlijk is er veel sludge, maar er staan ook nummers op, die nog zeer weinig met sludge te maken hebben. Netherlands is met andere woorden niet bang om ook uitstapjes naar andere genres te maken. Ze laten zich op deze door Kurt Ballou geproducete schijf niet in hokjes plaatsen. En dat is net, wat dit album zo interessant maakt.