"AFTER HEAVEN" is het vierde album van Nile On waX, een Belgisch instrumentaal trio met de internationaal geprezen violiste Catherine Graindorge (Iggy Pop, John Parish, Nick Cave, Huge Race & vele anderen), bassist David Christophe en drummer Elie Rabinovitch.
De muziek van het trio laat zich niet meteen in een hoekje drummen maar onthult toch meteen een herkenbare identiteit: "intens en wazig, ergens tussen post-rock, jazz en psychedelia, western soundtrack en urban night stroll".
Na drie albums ("Nox", "Freaks" en "Bell Dogs") uitgebracht bij het Belgische label dÉPÔT 214, composities voor dans (Charleroi Danse) en film (Hal Hartley, Karim Ouelhaj), heeft het trio dit nieuwe album opgenomen tijdens de laatste lockdown. Hoewel improvisatie altijd de basis van hun composities is geweest, besloot de band ditmaal de voorkeur te geven aan de eerste impuls, aangezien die turbulente periode (opsluiting, onzekerheid, angst) tegelijk ook de inspiratie bevorderde. Zodra het album klaar was, werkte de band aan het vinden van een label in het buitenland en was verrukt over het enthousiasme en de inzet van het Tonzonen Records team Het releaseconcert vindt plaats in Brussel op 25 mei, in de legendarische Ancienne Belgique.
Bandcamp: https://nileonwax.bandcamp.com/
In Heaven is een rustig nummer, met een dromerige sound waarbij de viool een belangrijke (rustige rol speelt). De gitaar speelt ook lekke in op het dromerige geluid. Naar het einde toe krijgt het nummer meer vaart en horen we ook duidelijk de drums, waarbij de viool mee het tempo optrekt. More Icon brengt je in Zuiderse sferen, haast onder een hete zon die je huid haast doet verbranden. In mijn fantasie lijkt het haast alsof je aan een eindeloze tocht door een dorre woestijn bent begonnen, waarbij je hoopt dat het snel nacht gaat worden en al zeker dat die tocht niet te lang duurt. August zet nog eens een dikke vette streep onder warmte en niet alleen door de naam, maar ook door de instrumenten en de manier waarop ze op elkaar inspelen. Af en toe hoor je ook iets dreigends en mysterieus. Ascension klinkt een beetje zweverig met een lichte tribal sound. Eternity krijgt een spoken word stukje, waarbij ik een Science Fiction gevoel krijg, alsof ik ergens in een verre toekomst ben terechtgekomen. Improbable krijgt dan weer een jazzy en een vleugje pshychedelica over zich heen. Naar het einde toe krijgen we haast een wall of sound over ons heen. Afsluiten doen ze met Slowdown, waarbij de viool en de gitaar een cruciale rol spelen en het nummer een spannende toets geven.
Niet slecht, maar dit genre is dan ook absoluut mijn ding niet. Voor dit Belgische trio heb ik dan ook flink mijn best gedaan. Ik ben er zeker van dat fans van dit genre hun vingers zullen aflikken! Ik mis wel een stem, maar dat zal je in dit genre natuurlijk niet krijgen.
