Het Griekse Mask of Prospero is terug met hun tweede full-length album "Hiraeth". Het album is een krachtige mix van metalcore en moderne progressieve metal. Hiraeth in de Welshe cultuur is een mengsel van verlangen, verwijzend naar het gevoel van heimwee vermengd met verdriet en smart over het verlies.
Divided trapt met veel geweld op typische metalcore-wijze het album op gang. Toch is er op dit eerste nummer ook ruimte voor rust en contemplatie. De band speelt hier met andere woorden sterk op contrasten. Vocalist Christos Kontoulis komt krachtig en gevarieerd uit de hoek. Dit belooft alvast voor de rest van het album. Hourglass serveert strakke, technische en toch ook melodieuze metalcore. Het erg progressive In Exile begint dromerig. Maar zoals het vaak met dromen is, wordt alles vlug gecompliceerd en onrustig. Gelukkig zijn er ook passages waar je weer op adem kan komen en de sereniteit terugkeert.
Lethe is wederom een heerlijk progressive metalcore nummer. Hoewel er in het nummer best wel wat geschreeuwd wordt, heeft het ook iets hypnotiserend. Op Amal krijgt de band enige vocale versterking van een zekere Sofia Sarri, Het eerste deel van her nummer doet me sterk aan de latere periode van Björk denken. Het tweede deel bevat scherpe gitaaruithalen en eindigt met de kabbelende zee, waardoor het geheel als post-metal klinkt.
Lament heeft wat weg van een Muse-song, maar dan met een dikke knapperige metalcore korst. Op Kyma ft. George Prokopiou, Jon Voyager, George Boukaouris wordt een piano aangesleept.Het wijdse bombastische geluid van deze track heeft zeker gelijkenissen met Thirty Seconds To Mars. Ook bij afsluiter Horeeya krijg ik een Thirty Seconds To Mars moment. Al is de Australische progressive metalband Voyager nog een betere vergelijking.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
