Op 31 maart verscheen ‘crashes and crushes’, het voorlopig laatste album van het Tiense studioproject The river curls around the town. Een elegante en mysterieuze mengeling van elektronica en luisterpop, ingetogen en groovy tegelijkertijd… is de beste omschrijving voor het muzikale project van Tienenaars Bart Bekkeren Jan Vanwinckel. Deze heren zijn vormen eveneens de spilfiguren van de rockband Gudinöv maar tussendoor werken ze aan eigen nummers voor hun studioproject: The river curls around the town.
Nu is er dan ‘crashes and crushes’. Het is eigenlijk een dubbel album, samengebald op één schijfje (het is crisis voor iedereen, nietwaar). In een ideale wereld wordt er naar geluisterd alsof het een dubbelalbum zou zijn. Het deel ‘crashes’ gaat over het falen van het lichaam, de geest en bij uitbreiding de samenleving. ‘crushes’ gaat dan weer over relaties en interacties tussen mensen. Crashes and crushes is misschien wel het meest persoonlijke album van het duo, dat in hun privéleven de voorbije jaren niet werd gespaard. Ook nu weer werkt het duo voor een aantal nummers samen met de in Tienen neergestreken Brit Mick Shorter. De enige cover op het album werd ingezongen door de Tiense zangeres Anne Mehaignoul (cfr. The Advantage).
Het wordt ook de voorlopig laatste plaat van The river curls around the town. Het duo wilt zich in de toekomst focussen op Nederlandstalig werk onder de naam ‘De Rivier’. De bandleden sluiten zeker niet uit dat ze in een verre toekomst de Engelstalige draad weer oppikken. De tijd zal het uitwijzen.
Side A: crashes
I died twice bouwt rustig op met vingergeknip en een akoestische gitaar. Ik zou het omschrijven als country & western met een snuifje blues. Los van de harde tekst is het een aangenaam nummer om naar te luisteren.
Close call kabbelt rustig verder terwijl de tekst gaat over iemand die bijna het loodje legt. Die vreemde dualiteit brengen ze mooi samen en zorgt ook hier dat het nummer aangenaam is om naar te luisteren (het lijkt een beetje hun handelsmerk, ook al ben ik maar 2 nummers ver).
From warrior to worrier laat leuke basgitaarklanken horen terwijl een stem het verhaal brengt. Op muzikaal vlak heeft het iets dreigends en krijgen we Neofolk invloeden met een verdoemd gevoel.
Battlefield klinkt als de donkere kant van Pink Floyd (overgoten met een zelfgemaakt sausje) en lichte Neofolk invloeden. Tot hiertoe is dit één van de sterkere nummers (en dus snap ik ook waarom net dit nummer een clip heeft gekregen). Ook op tekstueel vlak is dit een bijzonder sterk nummer!
From a distance is gedragen door elektronica, een drum en een akoestische gitaar. Hier hoor je ook duidelijk verschillende stemmen.
Keep on going gaat helemaal de elektronische kant op. Als ik het goed snap keert dit nummer zich een beetje tegen de social media.
Deep deep sleep vertelt het verhaal van iemand die het allemaal beu is en in een soort van coma (diepe slaap) wil zijn om aan alles te ontsnappen, een droevig verhaal met een scherp kantje (ondanks de ingetogenheid).
Game over is gedragen door een leuke basgitaar en een stem die op een subtiele wijze duisternis in het nummer laat opborrelen. De industriële klanken laten uitschijnen dat dit nummer gaat over een modern fenomeen. Naar het einde toe wint het nummer aan kracht. Het is een krachtige afsluiter die de focus wist te leggen op de lichamelijke pijnen van het menselijke lichaam!
Side B: crushes
Escape brengt voor het eerst warme piano klanken in het nummer, terwijl de zang de Pink Floyd klanken naar boven brengt. Het geheel klinkt bijzonder down en triestig: als afscheid nemen. Ik zie dit nummer nog opduiken tijdens crematies (op de moment dat de kist in de oven gaat). Dit is echt een wow nummer, eentje die iedereen stil krijgt!
Atlas gaat de Midden-Oosten richting uit en schuift daarmee wat meer elektronica in de klanken in. Het tempo klinkt zelfs een beetje opzwepend, psychedelisch zelfs!
Time flies laat babygeluidjes horen, waarmee het duidelijk is dat het gaat over groeien, ouder worden, stappen zetten in de wereld en alles overzien zonder er echt grip op te hebben (als ouder).
Here comes the rain again is een ingetogen, rauwe en enorm pakkende versie van de Eurythmics klassieker! Na het beluisteren zal het alvast moeilijk zijn om geen traantje weg te pinken! Anne Mehaignoul (cfr. The Advantage) laat hierbij duidelijk blijken dat ze meer is dan een lokaal talent en dat ze aldus best meer aandacht verdient! Dit nummer mag gerust een clip krijgen en mag wat meer op de radio weerklinken!
The fox is in the garden klinkt iets opgewekter en krijgt poppy onderklanken. Ik hoor haast de ontluikende lente bij dit nummer.
Elephants weet je opnieuw te betoveren en heft een mooie boodschap: we hebben allemaal wel af en toe wat aanmoedigingen nodig (alvast zo heb ik het begrepen).
Talk to me is geen cover maar een nummer met toch ook een beetje onderkoelde woede en ontevredenheid, waarbij het duidelijk is dat het niet goed zit in de relatie.
Totally different begint stilletjes met piano geluiden die geleidelijk aan luider klinken, waarbij ik aan An Pierlé moet denken. Vervolgens neemt een spoken word het over. Het is een beetje een vreemd einde voor een prachtige dubbelaar, maar ik heb ervan genoten en heb geen spijt van de tijd die ik in deze review heb gestoken!
Dit Belgisch duo wist me te verbazen, in positieve zin! Ik geef toe dat hun stemmen moeilijk uit elkaar kan houden, maar dat geeft niet voor me: het belangrijkste is dat ik heb genoten van deze donkere trip, scherpe teksten en al bij al ingetogen nummers! Dit is voor mij persoonlijk de ontdekking van het moment! Bijzonder jammer dus dat dit project onder deze vorm ermee stopt, maar zeg nooit nooit!
Website: www.therivercurlsaroundthetown.com
Facebook: #deriviertheriver
Tourdata
‘Buiten zinnen / Losing our minds’
25 april 2023 – Cultuurcentrum (Diest)
30 april 2023 – CC Binder (Puurs- St-Amands)
