Grave Lines – Communion (New Heavy Sounds/ Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    10 november 2022

De uit Londen afkomstige band Grave Lines, leveranciers van 'heavy gloom', hebben reeds een unieke plek veroverd in de gevarieerde kosmos van zware muziek. Met hun derde album “Communion” zetten Grave Lines hun verkenning van de lelijkheid van de mensheid voort en worden ze tegelijkertijd een band die echt elk hokje tart.


Op Gordian klinkt de Britse band zeer Amerikaans. Het nummer begint met een heavy rock sound maar ontwikkelt zich meer en meer tot een slepend doom nummer. Dit is alleszins een sterke opener, die hoge verwachtingen schept voor de rest van het album. Na een dromerige intro, deelt het sludge metal nummer Argyraphaga enkele stevige slagen uit. In tegenstelling tot de eerste twee nummers van dit album, waar de zang meer aan hardcore doet denken, bewijst vocalist Jake Harding op het zalvend doom nummer Lycaenid dat hij ook echt kan zingen. Op Tachninid reciteert Harding in roepend stijl zijn onheilsprofetieën. Indrukwekkend, maar ook jammer, dat dit nachtmerrieachtig nummer zo vlug voorbij is. Carcini bewandelt My Dying Bride-gewijs de neerwaartse spiraal naar het vagevuur. Dit is doom met een zeker trippy gehalte. Broodsac brengt alternative rock en sludge metal samen in een interessant experiment. Sinensis lijkt aanvankelijk erg op donkere, breekbare singer-songwriter rock. Maar vervolgens krijgt het nummer een primitief, ritueel kantje en evolueert tenslotte tot een machinale manie.

Conclusie:
De ‘heavy gloom’ die Grave Lines op “Communion” etaleert is een bijzondere mengeling van sludge en doom metal met hier en daar een knipoog naar alternative rock. Het album is een intrigerend artistiek experiment, dat je het gevoel geeft steeds dieper in een zompig moeras te zakken. De dwaallichtjes van Grave Lines leiden je onder een dreigende hemel naar een onzekere lotsbestemming.

 

Facebook / Instagram

 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015