“EBM”, de nieuwe plaat van Editors, begon zijn leven met de intentie om contact te maken met mensen en een zeer fysieke ruimte te vullen. Er zit echter ook een emotionele lichamelijkheid in; een urgentie en een gevoel van paniek. Een onbehagen. Zelfs in de meer tedere momenten is er een verlangen naar verbinding.
Het album begint met een aanval op je hart. Of tenminste een poging daartoe. Het nummer Heartattack hebt u wellicht al eens op de radio gehoord. Als u tenminste nog naar de radio luistert. Hoewel het veel elektronische geluiden bevat, kunnen we het nog categoriseren in de vertrouwde Editors-sound. Wat we niet van Picturesque kunnen zeggen, dat als kitscherige electropop klinkt. Het nummer is verre van slecht, maar mist toch die beet, die ik normaal bij een Editors-song voel. KarmaClimb brengt prettig in het oor liggende en erg dansbare postpunk met een eighties vibe.
Kiss serveert een soort van synthpop die zowel wat belegen als snedig klinkt. Best lekker, maar het had voor mij wat pittiger gekruid mogen zijn. Silence zal velen saai in de oren klinken, maar persoonlijk vind ik het een zeer goede experimentele song, die een zekere gemoedstoestand vergt om ten volle van te kunnen genieten. Het begin van StrawberryLemonade doet sterk denken aan EBM (Electronic Body Music), waar de albumtitel naar refereert. Het nummer evolueert echter tot een interessante crossover van postpunk en electro. Vibe blijkt een vrolijke electropopsong, met een relatief donkere tekst. Het bitterzoete Educate gaat in het zelfde stramien verder. Op Strange Intimacy zing Tom Smith ‘this party is over’. Het feestje is gedaan en daarmee ook het album. Wie goed luistert zal overigens een keyboarddeuntje opmerken dat doet denken aan ‘Deutschland’ van Rammstein en ‘Our Darkness’ van AnneClark.’
