Na twee speciale edities op hun oude terrein keert Leffingeleurendit jaar terug naar de site rond de kerk voor een normale Leffingeleuren in een normale wereld zonder mondmaskers, CST of distancing maar met knuffels, danspasjes en hopelijk verdomd goeie muziek.
Party Dozen
Party Dozen is een twee-koppige noiseband uit Sydney bestaande uit Kirsty Tickle (saxofoon) en Jonathan Boulet (percussie en sampler). Ik weet niet of ik het goed moet vinden of niet. Want met enkel drums en saxofoon en ondersteunende soundeffects op backtrack, kwam dit eerder over als een uitgebreide jamsessie dan een traditioneel concert. Het leek er wel op dat Party Dozen het publiek enthousiasmeerde en het ‘party’-gedeelte in hun naam waar maakte. Leuk voor een feestje, maar ik zou er toch geen plaat van kopen.
Meetsysteem
Amsterdammer Ricky Cherim experimenteerde jarenlang in de kelder van zijn ouders met tech house, beatmuziek en hiphop, maar vond uiteindelijk zijn roeping in de nederpop, aldus het programmaboekje. Hij wordt vaak al dan niet terecht vergeleken met Spinvis. Live werd hij ondersteund door drummer en bassist. Meetsysteem kon me tijdens dit optreden niet echt overtuigen. Ik denk dat dit hoofdzakelijk lag aan het feit dat Ricky Cherims ‘poëzie’ niet bij me binnendrong. Leffingeleuren wil zich op de kaart zetten als een ontdekkingsfestival. Meetsysteem was geen grote ontdekking, maar er is alleszins talent genoeg aanwezig. Het is dus best mogelijk dat we in de toekomst nog veel van Meetsysteem zullen horen, wanneer ze tot volle rijping zijn gekomen. Nu smaakten ze echter als te vroeg geplukte vruchten.
Protomartyr
Met het Amerikaanse Protomartyr stond er een echte band op het podium. Ze zijn, in tegenstelling tot wat het programmaboekje vermeldt, niet de spannendste en origineelste band in het drukbevolkte postpunk segment. Maar ze zijn duidelijk ook niet de zoveelste kopie en hebben een zekere eigenheid. Mijn eerste indruk was dat dit een bij elkaar gegooid zootje ongeregeld was, ieder met zijn eigen stijl. Maar op het podium blijkt dit een solide collectief die er echt staat. Ook al komt de zanger over als een gefrustreerde, halfdronken, ratelende bankier. Protomartyr is kortom een leuke ontdekking op het ontdekkingsfestival dat Leffingeleuren probeert te zijn. Maar het is ook iets te underground om naar grotere festivals door te groeien. Dus hopelijk kunnen we ze nog eens zien op kleinere festivals als Leffingeleuren.
Borokov Borokov
Borokov Borokov wordt op de website van Leffingeleuren o.a. omschreven als scheve elektronica. Maar hun geleid zit zeker niet scheef. De loodrechte, eigenzinnige, kunstzinnige elektronica knipoogt hier en daar naar de jaren 80, maar weet een eigentijds jonger publiek zeker te bekoren. Deze Antwerpse synthwizards stonden al op Pukkelpop en Best Kept Secret, en zullen daar zeker nog eens mogen terugkeren. Borokov Borokov zorgen voor een kitscherig elektronicafeestje. Deze elektronica heeft een ziel, wat niet van veel van de boenkeboenketechno van dj’s op Tomorrowland en andere dance festivals kan gezegd worden. Anderzijds blijft het natuurlijk veel knopjesgedruk en -gedraai en mist een oude zak als ik enkele degelijke live-muzikanten ter ondersteuning en een goede zanger.
Millionaire
Ook al ben ik niet de grootste fan van Millionaire, toch moet ik toegeven dat de band van Tim Vanhamel een uitstekend optreden neerzette. Kennelijk was dit pas de tweede show die Millionaire deze zomer speelde. Maar dat was er niet aan te zien en horen. Want ze maakten een erg geroutineerde indruk. Bovendien klonken ze nog altijd als een stel jonge honden, en dit terwijl hun debuut “Outside The Simian Flock” intussen ook al meer dan twintig jaar oud is. Dit was een waardige afsluiter van een voor mij korte festivaldag.
