This Can Hurt werd eind 2015 opgericht in Gent (België). De band begon als een 100% studio project met slechts één doel: "Muziek maken zonder beperkingen".
Na een jaar van intense songwriting kwam het debuutalbum "Nothing Matters" in de rekken in maart 2017. Het album bleek een mix te zijn van rock, metal, wave, Industrial en zelfs popmuziek.
Halverwege 2019 begon This Can Hurt met het opnemen van de nummers voor “Worlds Apart” wat de opvolger zou worden van “Nothing Matters”. Eind september waren 12 nummers geselecteerd, opgenomen, gemixt en gemasterd.De band bracht een gelimiteerde oplage van 200 vinyls uit op hun eigen 'Lacienda' label, dat uitverkocht was in slechts s2 weken , wat de band de gelegenheid gaf om te onderhandelen met verschillende platenlabels. Op de laatste dag van 2019 tekende This can Hurt een wereldwijde deal met het Britse Glasstone Records voor het Worlds Apart.
Tijdens de aanhoudende pandemie, begon de band te werken aan een 3e full album dat bijna klaar is. Door de onzekere tijden heeft de band echter besloten om de release van het volledige album uit te stellen. Ze begonnen in plaats daarvan te werken aan een 5-track semi-akoestische EP, die nu uitgebracht is onder de titel “A Deeper Shade Of Blue”
High Tide (Stripped Version) begint met een soort van Twin Peaks vibe en ontwikkelt zich tot een rockige versie van het vroege Hooverphonic-geluid. Het valt me overigens op dat This Can Hurt met Sven VDN een uitstekende zanger in hun rangen telt. Worlds Apart (Piano Version) doet me aanvankelijk vreemd genoeg aan ‘November Rain’ van Guns ‘N’ Roses denken. Ondanks de piano, is het een nummer dat rockt, maar toch ook een zekere meligheid bevat. If You Go (feat. Marieke Bresseleers) roept weer dat vroege Hooverphonic gevoel op, maar dan gemend met blues- en countryelementen. Op vocaal gebied vullen de stemmen elkaar zeer goed aan. Diane start als een licht bezopen treurmars op piano. Geleidelijk stroomt er ook woede en ontzetting door het lied, wat de song meer body geeft. Toch blijft er veel plaats voor verdriet. Met Vergeet Me (feat. Nel Mertens) blijkt de band ook aandacht te hebben voor het betere moderne Nederlandstalige levenslied. En in dit geval ook voor poëzie. Ik ken Nel Mertens als een heel sympathieke, lieve en licht eigenzinnige dame Net als ik schrijft ze over muziek, maar ze pent en brengt ook dichtkunst. En dat laatste doet ze met verve op dit stukje muzikale kunst.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
