Het dient ook als een daad van rebellie tegen de overblijfselen van de culturele, spirituele en psychologische perversie, ontkenning en nihilisme die systematisch werden geïntroduceerd in de bevolkingen die door genoemde religies op een dwaalspoor werden gebracht.

Centraal in alle stukken staat het vierkoppige koor, naast de bekende uitgebreide/uitgebreide percussiesectie en akoestisch drone-sounds. Alle tracks zijn deels geïmproviseerd op basis van compositorische aanwijzingen.

Moth Melismata: Fotofilie is bedoeld om zowel het concept van het ware licht als het metafysische baken van waarheid en deugd en zijn volgelingen die een gebrek aan geaarde/ organische zelforiëntatie vertonen, te bespotten. De percussie is erg tribaal en appeleert aan een oergevoel. Terwijl we drone hier niet zo zeer moeten interpreteren als gedreun, maar eerder als het gezoem van een zwerm mannetjesbijen. Ook de spaarzame zang doet wat oosters en ook zoemerig aan. Apokatastasis herstelt quaterniteit (of vierheid) en ontmantelt de zieke drie-eenheid waarmee het werd vervangen via uitbarstingen van enkelvoudige liminale gebeurtenissen. Dit is een ingewikkelde intellectuele uitleg voor een soundscape met ongrijpbare doch hypnotiserende elementen. Heven: Etherwende | Aardwrocht verenigt het cthonische en etherische en luidt de komst in van een ongeschreven toekomst, trouw aan ons onvermijdelijke vertrek. Het nummer begint dan ook heel etherisch met mystieke koorpartijen, insectachtig gezoem en vreemde gebeden. De track lijkt halfweg stil te vallen, om dan weer op te starten met een vertelling, die hier en daar onderstreept wordt door geluidseffecten en eindigt met geritsel en het gebruikelijke insectachtig gezoem.