Asgaard – What if... (WormHoleDeath)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    17 februari 2022

Metamorfose, constante evolutie en stilistische onvoorspelbaarheid zijn de kwalitatieve kenmerken van Asgaards oeuvre geworden. Vanwege de gedurfde en zeer controversiële platen wordt de band vaak beschouwd als een van de meest visionaire in het hele gothic/ rock/ metal-genre van Polen.


"What If ..." is het gloednieuwe, zevende album in de 25-jarige carrière van de band en een vervolg op het veelgeprezen "Stairs To Nowhere". Deze keer vindt Asgaard zijn formule opnieuw uit en het album is de eerste van hun releases ooit met meer rock-georiënteerd geluid, in plaats van dat rechttoe rechtaan metalgeluid.

Sisyphus is een leuke starter waarbij elektronica vermengd wordt met klagende gothic rock. Creeping Miss Lunacy balanceert op de fijne lijn tussen rock en progressive metal. Het resultaat doet me denken aan Paradise Lost, Anathema en Opeth. Sny Na Jawie is een emotioneel beladen nummer vol romantiek en nostalgie. De doorleefde zang in eigen moedertaal geeft de song meer diepgang, naturel en originaliteit.

 

 

Horizon Upside Down beweegt zich in de richting van een gotisch doom-geluid, zoals we dat kennen van Katatonia. What If... blijkt een melancholisch nummer. Het Engels van de zanger is, ondanks dat het niet altijd accentloos is, toch van een degelijk niveau. Blind Man’s Buff voert je nog verder in het rijk van spijt en nostalgie. W Sercu Nieswiata is een topnummer en hoewel ik geen woord van de tekst versta, begrijp ik het nummer op emotioneel niveau. Op Not Ever Again komt Asgaard weer met duidelijke elektronica-elementen op de proppen, toch blijven ze trouw aan hun gothic progressive doomgeluid. Als bonus schotelt de band ons nog 2 radio-edits voor en wel van hun 2 in het Pools gezongen songs. Ik hoop alleszins dat ze met Sny Na Jawie (Radio Edit) en W Sercu Nieswiata (Radio Edit) effectief de playlists van Poolse en internationale radiostations halen. En nog beter zou het zijn dat die radiostations ook eens de lange versies van deze 2 songs spelen.

Conclusie:
Asgaard heeft op dit album niet voor een typsich rockgeluid, maar eerder voor een zacht metalgeluid gekozen. Asgaard heeft duidelijk geluisterd naar bands als Anathema, My Dying Bride, Paradise Lost, Opeth, Katatonia en Primordial. Hoewel Asgaard totaal niet kan tippen aan de roem en bekendheid van deze bands, bewijst het met “What If...” dat ze zeker een plaats verdienen in hun voorprogramma. Wellicht hadden ze beter eerder voor dit geluid gekozen, want dit klinkt echt wel heel goed.
 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015