“Deep Blue” werd geproducet door Stephen Carey van The Eden House en bevat muzikale bijdrages van Jakko Jakszyk (King Crimson), Ian Anderson (Jethro Tull), Scott Reeder (Kyuss,The Obsessed, etc.) en nog veel meer! Het album werd al in 2020 uitgegeven, maar is pas nu dankzij Bad Omen en Suburban Records bij mij terecht gekomen.

De belangrijkste thema’s op dit album is een zeker escapisme, verleiding, dromen - ontsnappen aan het stoffelijke rijk en ergens anders heengaan dat stimuleert en prikkelt. Louise Patricia Crane is een echte dromer en kunst gaat voor haar altijd over het verlaten van deze plek en meegenomen worden naar een plek die meer de zintuigen aanspreekt.

Het album is verdeeld in twee helften. Het eerste deel is de ‘Sun’ kant en het tweede is de ‘Moon’ kant. Opener Deity blijkt een zomerse dreampop song die je gerust naast het werk van Heather Nova en Tori Amos kan zetten. Louise Patricia Crane heeft een heel mooie stem die perfect past bij het dromerig escapisme. Snake Oil is nog zo’n droompopnummer maar ditmaal met meer progressive rock elementen. Bovendien is er Ian Anderson die fluit speelt. Painted World schildert breekbare dromen in donkerromantische strofen. Bij het al even dromerige Cascading spannen mooie gitaarlijnen rond de betoverende zang.

En zo komen we bij het ‘Moon’ gedeelte.In Deep Blue blijft het dromerig karakter behouden, maar lijken ook melancholie en verdriet meer en meer hun plaats op te eisen. Ophelia begint met de toverfluit van Ian Anderson en houdt de luisteraar in een zoete hypnose. Isolde brengt je in surrealistische etherische sferen. The Eye Of The Hunter zorgt met brengt zweverige progpop voor een afscheid in schoonheid.