Interview met Bernard Van Isacker (A. Matrix & Side-Line Music Magazine)

Interviews:Nederlands
  Van Muylem    5 april 2016

Ik heb in het verleden al met veel mensen mogen samenwerken en af en toe met één van hen eens terugblikken en vooruitblikken brengt toch altijd een leuk gesprek met zich mee!


Ik herinner me nog vaag dat we elkaar voor het eerst hebben gezien toen jij op het Dour Festival Anne Clark mocht interviewen (dat van mij werd daardoor uitgesteld naar Eurorock), wat herinner je je daar nog van?

Eerlijk gezegd niets, door de jaren heen heb ik minstens 1000 interviews gedaan met zowat iedereen die je je maar kunt indenken zodat het voor mij niet bepaald gemakkelijk is om die allemaal nog te herinneren. Er zijn wel steeds interviews die er uit springen he, zoals bijvoorbeeld toen ik Depeche Mode interviewde in Londen voor hun SOTU album en hen vlakaf zei dat het een muzak CD was, terwijl alle journalisten voor mij zeiden dat het toch zo'n pracht van een CD was. Ik dacht op dat moment dat ik ofwel direct richting België gestuurd zou worden of iets anders. Het werd iets anders, ik werd apart genomen en gevraagd waarom ik dat zei omdat niemand anders een negatieve opmerking over het album had gegeven. Die jongens zijn gewoon omgeven door lui die alleen maar ja-knikken.

Ik herinner me ook nog heel goed het interview dat ik had met Bel Canto in Oslo, het was de eerste keer in ik denk 20 jaar, dat ze alle drie samen nog geïnterviewd werden. Surrealistisch want je kon de spanning gewoon zien op hun gezicht en in hun antwoorden. Maar ik heb er toch flink wat informatie kunnen uit sleuren o.a. dat er wel degelijk nieuw materiaal opgenomen is, maar dat het waarschijnlijk nooit uitgebracht zal worden. En nu we toch bezig zijn, het interview dat ik deed met Vince Clarke in Mexico City was ook best wel leuk. Die vroeg zich af wat een Belgische journalist in godsnaam in Mexico kwam doen om hem te interviewen. En uiteraard herinner ik me elk interview dat ik gedaan heb met Alan Wilder. Ik was al jaren in contact met hem toen we elkaar voor het eerst zagen in Brussel voor een interview van een paar uur. Zelfs de PIAS promo-verantwoordelijke wist me voor het interview te zeggen dat hij vooral op mij zat te wachten). En dat was wederzijds. Van het een kwam het andere en zoals je weet bracht ik met Alfa Matrix de live blu-ray A strange hour in Budapest uit van Recoil. Maar terug naar Dour-ik-weet-niet-meer-welk-jaar, ik weet wel nog dat we samen in de auto hebben gezeten, en dat is het belangrijkste, niet?

Ik heb je nadien nog in Brussel afgezet en onderweg verteld je me dat je stage gedaan had bij de Jommekeskrant, dat je ook voor de Joepie heb geschreven, klopt toch? Kan je daar iets meer over kwijt?

Ik studeerde Pers & Voorlichting aan de HPA in Antwerpen, en daar had je meteen ook de kans om een stageplaats te kiezen. Terwijl de medestudenten allemaal gingen voor de glossy bladen à la Flair, P-Magazine, ... (met hier en daar een uitzondering) contacteerde ik Jan Ruysberg bij Het Volk en vroeg hem of hij soms geen stageplaats voor me had bij de Jommekeskrant. De reden was eigenlijk heel simpel, ik ben een grote liefhebber van de Vlaamse Stripschool met oa. Bob De Moor (waarvoor ik nu de officiële website run trouwens), POM en het vroege werk van Vandersteen en Jef Neys, en dus kon ik daar ook in de archieven neuzen. Plus, ik had er de kans om van alles te doen, interviews met muziekgroepen, reportages, enz.. Ik was bijvoorbeeld de enige journalist die tijdens de rellen in Anderlecht begin de jaren 90 naar die buurt was getrokken om met mensen te praten. De anderen durfden gewoonweg niet te gaan. Het is me niet bepaald in dank afgenomen door de linkerzijde van het journaille want zelfs de allochtone bewoners staken hun afkeer van het schorremorrie niet onder stoelen of banken. Nu weten we intussen wel dat het daar grondig misloopt, maar dat was ook al zo toen.

Op een bepaald moment werd ik gepolst door de mensen van bij Joepie of ik soms niet voor hen wou gaan werken. Er werd me van alles beloofd, inclusief een fulltime, dus ik gaf mijn ontslag bij Het Volk om bij De persgroep te starten (De Joepie is hier een onderdeel van). Het werd me echter al snel duidelijk dat De Joepie op een heel beperkt budget gerund werd waarbij hoegenaamd geen plaats was voor enige vorm van journalistiek. Die mannen dachten notabene dat ik bij Het Volk alle reportages en interviews uit mijn duim had gezogen zoals zij al jaren deden. En neem dat maar letterlijk, het enige wat daar ooit in verschenen is dat 'echt' was, waren die lezersbrieven. En daar zaten er echt wel schrijnende verhalen tussen die gelukkig door een psycholoog behandeld werden. Maar journalistiek? Zero komma zero.

Je bent toen verhuisd naar Frontstage.com?

Klopt. Na een maand had ik het wel gezien bij De Joepie, ik mocht er trouwens amper online (een paar minuten per dag om info op te zoeken - niet dat zij dat daar deden, mah bon, ik dus wel). Intussen had ik thuis wel een deftige internetaansluiting (inclusief 2 minuten wachten om een pagina te laden, in de beste Skynet traditie). Om bij Fronstage te starten ben ik verhuisd van Borgerhout naar Leuven, waar Chello al actief was, maw goed internet dus, wat een welgekomen was.

Frontstage was eigenlijk de grootste online e-shop in België toen, en veel groter, innovatiever dan Proxis toen. Niet te verwonderen, Proxis draaide toen op software ooit geschreven door de jongens van... Frontstage.com. Dat was eigenlijk een goede leerschool voor alles wat e-marketing betreft, en dan vooral guerrilla marketing, want er was hoegenaamd geen sprake toen van SEO, SEA etc. Dat bestond allemaal niet. Ik heb Google nog weten ontstaan, terwijl alle online Belgen toen nog volop aan het Alta Vista'en waren, en pas toen begon er wat structuur in de online wereld te komen. 

Het was de tijd van de jonge start-ups in België en je zag werkelijk van alle soorten investeerders de revue passeren bij ons, van een varkensboer die een paar miljoen over had (en snel extra wou bijverdienen) tot serieuze partijen zoals CDnow, Amazon en ook Kinepolis. Helaas wist Kinepolis niet wat ze met die bende jonge startup-lui moest en ze hebben die shop eigenlijk om zeep geholpen door een totaal gebrek aan visie. Jammer, want softwarematig was Fronstage.com zijn tijd flink vooruit. Zo hadden wij al e-shops die volledige gecostumised konden worden voor websites. Zo waren de e-shops van K's Choice, Side-Line, Front 242, Praga Khan etc allemaal gepowered door Fronstage.com. Amazon slaagde er nooit in om dit na te maken, wat wel al iets zegt over het vernuft van de software.

Toen Fronstage.com opgeheven werd, zwermde de ganse equipe uit naar allerlei andere bedrijven, van investeringsfondsen tot e-security bedrijven. Ik verhuisde toen naar Kluwer waar ik redacteur was gedurende een paar jaar en eventjes kon afkicken van alles wat e-commerce was.

Hoe ben je in onze scene terechtgekomen en bij Side-Line?

Ik luisterde al van jongs af aan naar New Beat, en de overgang van New Beat naar elektro was nu niet bepaald groot he, vooral omdat er heel wat Nitzer Ebb werd gedraaid dat toen voor New Beat moest doorgaan. Toen ik in Antwerpen studeerde, zaten er een paar andere alternatievelingen in de richting Pers & Voorlichting zoals Patrick Stevens (Hypnoskull), Steven Platteeuw (die later bij Lowlands zou gaan werken) en Yves Van De Veken (toen zanger bij de elektrogroep Mental Conquest waarvan de eerste demo heel goed te pruimen was) waarmee ik goed kon opschieten. In tegenstelling tot velen daar waren zij wel geïnteresseerd in de richting en vooral dan in alles wat multi-media was. Yves Van De Veken zat in mijn klas trouwens, en vanaf dag één klikte het (op zijn pennenzak had hij Project Pitchfork geschreven, dus ik ben gewoon naast hem gaan zitten de eerste dag, een goede keuze) en we pushten elkaar naar steeds andere groepen. Het was Yves die me trouwens zei dat hij had gehoord dat er een magazine was, Side-Line, dat te koop was in de Metrophone en waar een CD-sampler bijzat. Ik heb die toen meteen gekocht.

Na een paar nummers, had ik gemerkt dat Side-Line niet de grote jongens interviewde, en ik vond eveneens dat bepaalde interviews niet echt pro werden gedaan. Gezien ik bij De Jommekeskrant meteen toegang had tot mainstream labels, en Side-Line die niet had, heb ik gewoon Seba (Dolimont, nvdr) gemaild en hem voorgesteld om de grotere groepen binnen te halen voor Side-Line en heb ik ook gezegd dat ze hun interviews professioneler moesten aanpakken, waarna ik een 'how to' heb opgesteld voor de redactie. Op die manier kreeg Side-Line interviews met Hooverphonic, Depeche Mode, The Cure, Rammstein, Soft Cell enz. en werden de interviews zelf ook beter gemaakt. Na een aantal maanden deed ik al het leeuwendeel van de interviews en kreeg ik ook mijn zeg in het reilen en zeilen van het magazine, op redactioneel en uiteindelijk ook sales niveau. Rond 1999 had ik Side-Line al online een presence gegeven met dagelijkse nieuwsupdates (compleet nieuw voor de online scene/zines en de meesten konden mijn ritme gewoonweg niet aanhouden en verdwenen al snel, een onbedoeld zijeffect weliswaar). Ik had Seba intussen ook overtuigd om te starten en met automatische online abonnementen die via Paypal hernieuwd werden, wat een groot success was. In geen tijd hadden we een duizendtal directe abonnees naast de vele duizenden die verkocht werden via gespecialiseerde mailorders en distributeurs zoals Audioglobe.

Side-Line gaf af en toe ook een sampler uit, is van daar uit Alfa Matrix geboren of hoe zat dat juist?

Niet direct nee. We hebben Side-Line en Alfa Matrix eigenlijk nooit gemengd, en zelfs tot nu hebben beide entiteiten niet per sé iets met elkaar te maken buiten één gezamenlijk lid. 

Op een dag heeft Seba me gewoon gebeld en gevraagd of ik het niet zag zitten om voor Zoth Ommogh te gaan werken, meebepaald als hun e-business developper. Hijzelf was benaderd en hij wou me absoluut aan boord. Zelf vond ik dat nogal een vreemd idee, Zoth Ommog was mijns inziens dood wegens het nogal zwaar verbrande verleden en bovendien kon ik me niet vinden in hoe het label de visuele aspecten zag. Ik heb iets tegen 3D toestanden en online interfaces in pseudo metaal en al helemaal als dit in een website gegoten wordt, horror oh horror. Soit, ik geloofde tout-court niet dat Zoth Ommog deftig kon heropleven. 

Dat doodgeboren kind was wel het begin van Alfa Matrix, want we hadden toen alle drie (Seba, BenoîtBlanchart en ik) de smaak wel te pakken gekregen om iets met een eigen label te doen en het op een manier te doen dat artiesten wel degelijk betaald werden (nog steeds niet de regel trouwens bij veel labels) en we verder ons eigen ding konden doen. Niemand bij Alfa Matrix (over)leeft van wat het label doet, gezien we alle drie een eigen full time job hebben, waardoor we wel maar meer risico's kunnen nemen. 

Sinds een aantal jaar bestaat er geen papieren versie meer van Side-Line, was die beslissing nemen een harde dobber?

Niet bepaald, het was steeds weer jagen op de adverteerders die hun advertenties te laat of niet betaalden, er was de driemaandelijkse rush om alles klaar te krijgen waarbij zowel Seba en ik een heel pak onnodige stress te verwerken kregen, enz.. Eerlijk gezegd, we waren blij toen het doek viel over het geprinte magazine. Mij kon het niet zoveel schelen, want intussen was Side-Line online al super populair geworden waarbij ik per dag evenwel bezoekers had dan het magazine lezers. Dus, nee, geen harde dobber, totaal niet.

Hoeveel mensen schreven er mee in de hoogdagen en hoeveel schrijven er nu nog mee?

Tijdens de hoogdagen deed Stephane Froidcoeur de meeste reviews en ik de meeste interviews en toch waren we met een 15-tal medewerkers in het totaal. Dus, in feite het gaat niet om het aantal medewerkers, wel om de kwantiteit (en kwaliteit) aan artikels die geleverd wordt. Op dit moment hebben we 6 mensen die effectief input geven, en dit op constante basis, en een tiental mensen die af en toe artikels aanleveren. Dus an sich is er niet veel veranderd, buiten dat ik de touwtjes compleet in handen heb sinds 2002.

Je hebt tegenwoordig ook meer te zeggen bij Alfa Matrix, hoe gaat het daar? Voelen jullie ook de crisis?

Ik heb al steeds mijn zeg daar gehad Filip; gezien ik één van de 3 oprichters ben. We merken duidelijk een veranderende markt waarbij de consument niet langer voor bezit gaat maar wel voor gebruik, maw download/CD versus streaming. Gezien die markt nog niet volwassen genoeg is, is het nu nog even wachten tot de betere tijden aanbreken. Maar gelukkig hebben we heel wat groepen die het heel goed doen, waardoor we niet meteen aan de alarmbel moeten trekken, denk maar aan Metroland, Psy'Aviah, Alien Vampires, Ayria, ELM, Pouppee Fabrikk, enz..

Ik zie dat je veel op zoek gaat naar nieuwe media en nieuwe manieren om artiesten in de spotlight te zetten, wat werkt het beste?

Er werkt niets het beste gezien de verschillende spelers de regels constant veranderen. Zowel Twitter als Facebook beperken serieus de reach van een update en ze proberen er allebei geld uit te slaan terwijl de ROI daarop zo goed als 0 is. De enige manier om je boodschap erdoor te krijgen is een reeks van 'slimmigheden' en een mix van kanalen te gebruiken.

Los daarvan, de e-mail is verre van dood, hoewel dit al 10 jaar verkondigd wordt. Er waren indertijd zelfs 'internet guru's' die verklaarden dat MySpace de email ging vervangen. Go figure. Vreemd genoeg zie ik die zelfverklaarde profeten vandaag de dag nog steeds onzin verklaren op de VRT en in De Standaard, dus we gaan nog wel vaker onzin horen over het internet.

Je hebt jezelf ook wel wat laten aannaaien met Eurorock, hoe kijk je daarop terug? Er is nu een faillissement, weet je meer?

In tegenstelling tot wat Newsmonkey de wereld instuurde, was ik enkel verbonden aan Eurorock als freelancer en helemaal niet als eigenaar. Het zegt veel over de journalistieke waarde van Newsmonkey dat ze die kwakkel nog steeds niet rechtgezet hebben ondanks herhaaldelijk aandringen. Soit, zelf heb ik nog 16.000 Euro te goed van Eurorock, en dan reken ik nog niet eens de uren die ik daar rondgelopen heb om samen met de stage managers het verloop van het festival tot een goed einde te brengen hoewel dat eigenlijk niet de job was waarvoor ik gecontracteerd werd. Ik beschouw dat geld als verloren, too bad. Voor de rest ga ik nog eens bellen met Rudi om eens ene te gaan drinken, want ondanks alles ben ik eigenlijk niet kwaad op hem. Ik ben wel tamelijk ontgoocheld in bepaalde artiesten die me backstage serieus de keel uitgehangen hebben en me zelfs fysiek bedreigd hebben. Wetende dat ik daar vrijwillig samen met anderen de boel draaiende heb gehouden, was dat een niet zo aangename verrassing. Mah bon, je hebt overal wel drugsverslaafden en zware alcoholiekers ’. 

Wat is je naarste herinnering aan de scene en welke de mooiste?

De ergste moet zijn toen een groep mijn flat kreeg om in te wonen en het achtergelaten hebben als een stort (met inbegrip van de diefstal van de juwelen van mijn toenmalige vrouw en de hard disc van mijn PC). De mooiste momenten heb ik ongetwijfeld beleefd in Noorwegen waar ik steeds hartelijk ontvangen ben geweest door organisatoren en groepen. Het is geen toeval dat ik daar zoveel zit. 

Welke artiesten moeten we zeker volgen/welke weten je nog te verbazen (in positieve zin)?

Electro Spectre is voor mij de onontgonnen parel uit Scandinavië. Zowat de beste elektropop groep die Europa kent op dit moment, stukken beter dan Mesh en nog veel malen beter dan De/Vision. Rein is nog zo'n andere Scandinavische bom, EBM met bitchy vocals. We hebben bij Alfa Matrix geprobeerd om ze bij ons te laten tekenen, maar ze willen het absoluut zelf proberen, wat hun goede recht is he. 

Ik ben ook steil achterover gevallen van de nieuwste albums van ELM en Psy'Aviah die bij ons uitkwamen. Wat die twee bekokstoofd hebben in hun opnamestudio's is gewoon fantastisch. De ene weet de goede oude EBM nieuw leven in te blazen op een manier die ik niet voor mogelijk hield, terwijl Yves Schelpe van Psy'Aviah de lat telkens weer hoger weet te leggen. Idem voor Helalyn Flowers en Lovelorn Dolls, zij brengen de gothic metal die ik graag hoor.

Los daarvan luister ik vaak naar wat artiesten zoals Bugge Wesseltoft uitbrengen, een mix van jazz en electronics, en koop ik bakken vol vintage jazz en blues vinyl. Het moet niet steeds electronics zijn he.

Hoe zie jij de scene evolueren, wetende dat je al vaak naar optredens bent geweest en dat je veel kent van de scene.

Ik blijf erbij dat de vernieuwing absoluut niet uit Duitsland zal komen. Wat mij betreft blijft de Duitse markt teveel naar het verleden kijken, innoveren ze niet, en trekken ze hun neus op voor alles wat niet Duits is (met hier en daar een uitzondering). Het zal hen geen windeieren leggen, maar persoonlijk wil ik wel nog verrast worden en niet telkens hetzelfde te horen. Het is de reden waarom we bij Alfa Matrix rekruteren uit zowat alle werelddelen, van Mexico (mijn tweede thuis) tot Zweden en Singapore. 

Hoe gaat het op privé vlak?

Goed he! Ik ben vorige maand met mijn Mexicaanse vriendin getrouwd na allebei 5 jaar lang honderdduizenden kilometers heen en weer gevlogen te hebben. Ze kent gelukkig geen bal van de scene. Dat levert soms grappige taferelen op, zoals die keer toen we beiden op restaurant zaten samen met Vince Clarke en zijn agent en ze me toefluisterde: "Wie is die lelijke kaalkop daar voor ons eigenlijk?") Nu we samenwonen kunnen we eindelijk eens deftig werk maken van de vakantiehuisjes die we uitbaten in Ieper en kan ik me focussen op andere zaken.

Mocht je nu zelf een festival kunnen samenstellen met louter de mensen/groepen/artiesten die je over de jaren heen na aan het hart liggen en iemand anders zou het voor je uitwerken, wie zou er dan allemaal op staan en waarom?

Dan zou het waarschijnlijk deze groepen zijn:

- Kant Kino: Ik ken de jongens van Kant Kino al jaren en één ding is zeker, naast superlijve gasten, zijn het beesten onstage. Hun concerten zitten vol energie, hoog tijd dat ze wat meer optredens hebben buiten Scandinavië. 

- Essence Of Mind: Erlend heb ik leren kennen tijdens mijn reizen naar Oslo en hij is sindsdien een heel goede vriend geworden waarmee ik telkens wel afspreek om te gaan eten als ik daar ben. Zijn muziek is live super sterk, stukken beter dan de zoveelste Hocico kloon die ze in Duitsland dan wel weer cool vinden. Smaken hé. Als je Essence Of Mind ooit live kunt zien, doen, you won't regret it!

- Electro Spectre: Ik heb Electro Spectre nu al 2 keer live zien optreden, o.a. als geslaagd voorprogramma van Zeromancer in Oslo en die groep staat er gewoon. Ze hebben presence, een perfecte live sound en vooral ijzersterke nummers.

- Recoil: Ik heb al sinds mijn 15de ontzettend veel respect voor wat Alan Wilder als producer gedaan heeft. Vooral toen hij met Recoil startte was wel duidelijk 'who was wearing the trousers'. Sinds ik hem ook privé ken, stel ik vast dat die Alan Wilder ook best zo te pruimen valt.

- Black Needle Noise: Dit is een project van John Fryer, die ik 15 jaar geleden heb leren kennen. Hij mailde me out of the blue, of ik iets over zijn eigen label kon schrijven. Sindsdien zijn we in contact gebleven en sinds hij in Oslo woont, zie we elkaar telkens als ik daar ben. Ik blijf er vaak slapen indien ik alleen reis en ik wordt er steevast uitgenodigd voor een stevig etentje. De man kookt trouwens heel goed. Black Needle Noise geeft voor mij heel goed weer wat de sound van 4AD voor stond, vandaar.

- Bel Canto: dit blijft mijn all-time favoriete groep. Toen ik Antwerpen studeerde heb ik hun laatste optreden in België (dat was voor het album Magic Box) niet kunnen bijwonen wegens examens, dus toen ze een paar jaar terug een kortstondige reünie deden in Noorwegen, heb ik meteen tickets gekocht en ben ik er naartoe gegaan. Het optreden was buitengewoon goed met gestripte nummers die zo ook gewoon af waren. Topconcert.

- Irfan: Deze Bulgaarse groep heb ik heel toevallig leren kennen toen ik een sampler van Prikosnovénie ontving. Ik heb meteen alles besteld via hun mailorder. Prachtige groep die niet blijft hangen in de Dead Can Dance sfeer zoals vele andere heavenly voices groepen.

- Kryptic Minds: Hoewel dit dubstep duo al in 5 jaar geen nieuw album heeft uitgebracht staan ze voor de trage dubstep (à la Burial) die ik graag hoor. Heel goed uitgewerkte rhythms en een productie die afgelikt is.

- Mondkopf: Ik kreeg een aantal jaren geleden een promo van deze Franse groep toegestuurd wegens een artikel dat ik had geplaatst over Kroptic Minds, en hoewel de laatste Hadès album me niet bepaald kon bekoren is al het andere materiaal, inclusief de remixen, gewoonweg top. Dit is instrumentale muziek met vette beats, techno met een Franse touch en synthlayers die uitermate zwaar zijn. 

Voor de rest voeg ik er zeker ook Lovelorn Dolls en Star Industry aan toe, en niet alleen omdat dit heel vriendelijke mensen zijn, maar gewoon omdat ze steengoed materiaal brengen. Ik was op een try-out van Lovelorn Dolls in Brussel bijvoorbeeld, en ik merkte snel dat dit een groep was die live heel goed zijn mannetje kon staan.

Je hebt een zoon, neem je die ook af en toe mee naar festivals?

Niet direct nee, maar hij is wel met me mee geweest naar een try-out van Junksista in een uitverkochte club in Parijs. Daarna zijn we nog twee dagen door Parijs gelopen, wat hij blijkbaar heel leuk vond. Voor de rest luistert hij naar zaken waar alle jongeren van 11 jaar naar luisteren: Emma Bale, Ellie Goulding, Adele, etc.. Wij dringen hem niets op, hoewel hij A-ha bijvoorbeeld wel leuk vindt, misschien omdat het zo vaak op staat.

Zie jij je nog lang meegaan in de scene of is het tijd voor iets anders? Politiek of meer zakelijk?

Nog een jaar of 5 zeker wel, daarna zie ik wel. Gelukkig heb ik me de laatste jaren ook beziggehouden met andere zaken, zodat ik niet godganse dagen bezig moet zijn met industrial, EBM of elektro waardoor ik wel mijn ei kwijt kan. Ik luister zelf ook niet alleen maar naar zwartzakkenmuziek, maar ook naar jazz, blues en Franse chanson. Dat laatste heeft dan vooral te maken met mijn moeder die me de liefde voor het Frans heeft meegegeven.

Ik twijfel al een eindje of ik me al dan niet politiek moet inzetten. Ik ben al verschillende keren benaderd door verschillende partijen (enkele zelfs waarvan ik hoegenaamd niet snap hoe ze bij mij uitkomen), maar voorlopig hou ik de boot af. Iedereen die me kent weet dat ik een uitgesproken mening heb en niet graag rond de pot draai. Verder ben je bij mij met politiek correcte zaken aan het verkeerde adres. Niet bepaald een ideale combinatie voor de culturele wereld dus waarin mensen vaak zweven en niet veel contact hebben met de echte wereld. Mij niet gezien!

Merci, Bernard en hopelijk tot de volgende!