Op een hete zomerdag een Skype-interview afnemen? Check! Met Wie? Met niemand minder dan Jasper Erkens. Een beetje terugkijken en tevens wat onthullen over de nieuwe cd die in oktober 2017 zou moeten klaar zijn! Ons gesprek begon wat later dan verwacht en daar hebben we alle begrip voor: Jasper had de avond voordien een benefiet voor kansarme gezinnen en daklozen (missie geslaagd: niet minder dan 50.000 euro werd er op het conto van het goede doel overgemaakt) en hielp die ochtend nog wat betonblokken sjouwen voor een bevriende kunstenaar (Zwitser Nicolas Chuard). Jasper is duidelijk iemand met een groot hart!
Jasper Erkens, wanneer en hoe heb je je eerste muzikale stappen gezet?
Ik had als kind weinig interesse in muziek, alles is pas begonnen toen ik 10 jaar oud was: ik wilde toen een gitaar hebben en kreeg een elektrische. Ik ben vrij snel overgestapt naar een akoestische, ik was toen 11 jaar. Ik vond het mooi klinken en ben toen ook met de muziekschool begonnen. Mijn ouders reden elk weekend naar Maasmechelen voor 2 uur muziekles op een zaterdag. We hebben daar ook veel familie wonen. Ik kwam daar onder de vleugels terecht van een 70-jarige gitaar guru, Jan Aendekerk, die nog in de band van Bobbejaan Schoepen heeft gespeeld. Hij leerde mij zowat alle stijlen: jazz, blues, pop, flamenco, klassiek… echt zowat alles opdat ik later kon kiezen wat me goed lag. Ik heb het 2 à 3 jaar gedaan. Ik ben eerst begonnen met een privé-leraar. Het was soms wel lastig voor me, want ik kan nogal ongeduldig zijn en die leraar leerde me echt wel moeilijke dingen. Hij leerde me steeds moeilijkere dingen en daagde me op die manier ook uit. Ik maakte dankzij hem ook heel snel vooruitgang. Ik had opeens héél veel interesse in muziek en dat heeft me flink geholpen. Ik leerde de muziekgeschiedenis kennen terwijl ik gitaar leerde spelen en dat was een extra motivatie. Het ging ook echt héél breed. Hij heeft me ook echt over de drempel geholpen om er ook echt voor te gaan.
Van gitaarlessen naar de combinatie van gitaar en zang is toch een andere en serieuze stap?
Het gebeurde allemaal heel natuurlijk, het ene vloeide uit het andere voort. Er waren mensen uit mijn omgeving die me die me aanmoedigden, en zo ging dat verder. Ik ben begonnen met covers en nadien met het schrijven van mijn eigen nummers. Die nummers waren héél simpel en hebben eigenlijk nooit het daglicht gezien. Mijn eerste concertje was toen ik een gitaar aan het uitproberen was in een winkel en wat liedjes van mezelf aan het zingen was. Iemand die me bezig zag vroeg me gewoon of ik een optreden wilde spelen. Ik had daar zelf nog niet over nagedacht, en het overviel me een beetje. Ik ben dan nadien een beetje actiever beginnen zoeken naar concerten. Het is best grappig om te zien hoe natuurlijk alles ontstaan is.
Volgde daarop direct de stap naar Humo's Rock Rally of was er nog een tussenstap?
Eerst was er nog Rockvonk, een concours van de provincie Vlaams-Brabant. Ik was er tot in de finale geraakt, wat heel tof was. Ik kreeg daardoor ook drie optredens: de voorronde, halve finale en de finale. Hierdoor kon ik ervaring opdoen en zo doorschuiven naar Humo’s Rock Rally. Ik begon er gewoon aan met de gedachte: “we gaan het proberen en we zien wel”. Ik ben toen op korte termijn héél hard gaan groeien en heb gaandeweg kunnen schaven aan mijn nummers en aan mijn optredens. Ik heb tussen de voorrondes, de halve finale en de finale héél veel nummers geschreven. Ik voelde toen aan dat mijn songs nog niet goed genoeg waren. Het verschil tussen voor en na de Rock Rally is immens groot.
Voor de Rock Rally moest je ook een cover door, hier koos je wel heel speciaal nummer voor?
Crazy van Gnarls Barkley, dat is ook heel toevallig gekomen. Studio Brussel bracht toen een compilatie CD uit met een cover van ieder jaartal. Volgens mij moest dat jaar Novastar aan de bak, maar haakte onverwacht af en dus vroegen ze plots aan mij om in te vallen. Het is niet eens als single uitgebracht, maar kreeg wel veel airplay op Studio Brussel. Die keuze bleek achteraf ook heel belangrijk. Ik denk dat dit nummer me tot de finale van de Rock Rally heeft gebracht.
Kort daarop verscheen je eerste cd en ik heb die ook meteen gekocht en was toen (en ben) nog steeds onder de indruk, hoe kijk je daar zelf op terug?
Ik vind die heel mooi zoals die is. Voor mij is die cd een soort van samenvatting van een hoofdstuk, van een periode. Het doet me ook plezier dat je hem hebt gekocht. Het is niet meer van zelfsprekend dat mensen een album als een geheel beluisteren. Ik heb ondertussen heel veel periodes gehad, die ik op die manier zou kunnen samenvatten. Ik heb in die periodes wel nummers opgenomen, maar die hebben het daglicht nooit gezien. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik die toen niet heb uitgebracht, want een jaar later heb je toch weer een andere sound en sta je wat verder in je kunnen. Misschien heb ik toen één fantastisch nummer geschreven, maar dan past dat nummer niet meer bij het nieuwe materiaal. Achteraf gezien had die experimenten gewoon moeten delen, via één of ander platform, zonder er te lang bij stil te staan. Helaas denk ik te lang na voor ik zeg “dit is goed” en komt het er dus niet van… Tot nu dus.
Je was ook vrij jong toen je je eerste plaat uitbracht en in de spotlights kwam te staan, voelde je geen jaloezie?
Ik denk dat jaloezie eigenlijk niet erg is. Ik weet dat ik er héél hard voor heb gewerkt. Het is pas als er een stemmetje in je hoofd zegt dat er jaloezie is dat je het gaat beseffen. Nu begrijp ik het ook allemaal beter en ken ik de scène ook wat beter, toen moest ik het nog allemaal ontdekken. Maar ik had wel wat te maken met jaloezie. Er zijn twee kanten aan elk verhaal. Je hebt de positieve dingen en de negatieve dingen. De positieve dingen gingen zo hard dat ik geen tijd had om naar de negatieve te kijken. Je vergeet het wel vrij snel. Er waren wel momenten op school dat ik het moeilijk had, er waren wat leerlingen en vrienden die me plots een dikke nek vonden, terwijl ik het gevoel had dat ik dezelfde persoon als vroeger was. Je moet het kunnen loslaten en verder gaan met je leven. Je moet luisteren naar de mensen die het goed met je voorhebben en die je steunen en de negatieve dingen aan de kant schuiven. De mensen die je tegenwerken laat je best achter je.
Bracht dit je tot de keuze om naar Londen te trekken, naar de prestigieuze Brit (pop)school? Je werd er ook aanvaard als eerste Belg, het moet toch ook een moeilijk keuze geweest zijn?
Ik had het geluk dat ik al een mooie cv had, weliswaar afkomstig uit het kleine België. Dit zorgde ervoor dat ik als buitenlander überhaupt auditie mocht doen. Ik werd trouwens in eerste instantie geweigerd. We hebben eerst telefonisch contact gehad met de vraag of ik wel in aanmerking kon komen en ze zeiden van wel, maar uiteindelijk weigerde ze me toch met de rede dat ik geen brit ben. Gelukkig waren ze bereid om nog eens naar mijn cv te kijken en heb ik hen kunnen overtuigen om me toch auditie te laten doen. Ik was gemotiveerd en zag wel in dat het succes dat ik had in België en de hele hype maar iets van korte duur ging zijn. Ik wou mezelf meer verfijnen en beter begrijpen waarmee ik bezig was. De songs op mijn eerste cd schreven zichzelf. Ik vond dat ik meer moest kennen over muziek alvorens daarin verder te gaan. Ik kende wel wat zaken, zoals ik eerder zei: muziekschool gedaan, privé-leraar,… Maar ik voelde aan dat ik nog meer moest kunnen en meer moest schaven aan mijn kunnen. Ik heb daar veel geleerd over songwriting en over andere instrumenten. Ik dacht toen dat mijn Engels best ok was, maar heb ook daar veel geleerd en heb me serieus kunnen verbeteren. Ik had toch wel een zwaar accent. Londen was mijn plan A.
Hoe zat die school juist in elkaar, wat leerde je daar concreet?
Het is een echte Performing Arts school. Ik moest eigenlijk heel veel optreden. Ze hadden daar dan ook een coole zaal! Er waren lunch time concerten waarbij iedereen werd betrokken, ‘strands’ zoals ze dat daar noemden. Ik maakte deel uit van het muzikale gedeelte, maar je had daar ook de richting Musical Theatre, waar ook Jessie J zat. Je had er ook een dans compartement, acteurs, maar ook een technisch gedeelte (mensen die camera’s bedienen, mensen die de lichtshow op zich nemen, geluidstechniekers, ...). Eigenlijk komen al die strands samen om een show neer te zetten, dat zijn dan kleine examens die je moet afleggen. Iedereen heeft daar op zijn beurt een eigen missie en krijgt een beoordeling over zijn eigen vak. Op die manier leer je ook samenwerken met andere creatievelingen.
Je had dus gerust met al de studenten samen een tournee op poten kunnen zetten en alles zelf doen?
Klopt. Ik had gerust gratis een clip kunnen laten maken voor één van mijn nummers: met danseressen, acteurs enz. Ik heb het ginder wel niet gedaan omdat ik me hard moest focussen op mijn eigen muziek. Een klein voorbeeld van hoe het er aan toe ging: je hebt musical, theater … van alles een beetje. Muziek, dans en acteren. Die vertelden ons dan in de refter: eigenlijk hebben wij even moeilijke muzieklessen als jullie en even moeilijke acteerlessen als de acteurs en even moeilijk als de dansers. Voor ons voelde dit aan als zijnde niet waar, dus daardoor ga je wel net nog iets harder in je eigen strand werken en je nog meer focussen op je eigen vak, muziek. Er was een beetje onderlinge concurrentie, maar dan wel in een toffe sfeer: zie het als een uitstekende motivatie om nog harder je best te doen.
Je keerde terug met een iets andere sound en nu ga je een beetje terug naar je roots of mag ik dit niet zo stellen?
Ik keer niet bewust terug naar mijn roots, maar heb wel terug mijn passie voor popmuziek herontdekt. Het laatste jaar is dit echt beginnen opborrelen. Ik heb wel nog een heel arsenaal aan dingen klaarliggen. Luister maar naar Altrego. Onder die naam breng ik dan andere dingen uit. Ik experimenteer daar enorm en wil me bewust aan geen enkele regels houden. Ik ben ook nog steeds op zoek naar goede hooks en goede lyrics. Ik blijf op zoek naar herkenbare teksten en melodieën die blijven hangen en ga ook op zoek naar leuke visualisaties. Goede beats an sich zijn er héél veel, maar Ik besef nu ook meer dan vroeger dat mijn forte ligt in het songwriten. Ik produceer wel nog steeds mijn eigen muziek.
Als ik kijk en luister naar de clip Nothing Could Stop Us zijn er twee dingen die me opvallen: tekstgewijs en visueel zit het echt knap! Je brengt hier een mooi verhaal en terwijl ook iets met inhoud: moeilijke en interculturele liefde.
Ik vond het zelf ook een sterk nummer, het leek me een goed nummer voor een breed publiek. Het onderwerp is iets waar iedereen wel voeling mee heeft. Als je schrijft over liefde kan dat ook in de brede betekenis van het woord. Dit nummer gaat eigenlijk over de bumps in een relatie en het gedaan maken van die relatie, wat we ook hadden, het is niet meer zo, maar dat wil niet zeggen dat het op momenten heel goed was.
Het nummer gaat ook over een interculturele situatie …
Inderdaad en ik vond Tokio daarvoor ook de beste setting omdat het daar echt een soort van Alien (buitenaardse?) wereld is, voor ons is het daar iets wereldvreemds. Ik was er zelf nog nooit geweest, maar het was een geweldige ervaring. Ik hou van steden waar je eigenlijk niemand bent en waar je op je eentje bent. Je moet je er maar zien door te murwen op een bepaalde manier. In de clip bezie ik mijn digitale gedaante als een soort geweten: die je naar je vrijheid toe trekt. Het stemmetje zegt: stop met vechten. Je kan er veel in zien, maar ik geloof dat de regisseur er ook zijn eigen samenvatting en mening in heeft vervat.
Geloof je dat muziek bruggen kan bouwen of mensen op andere gedachten kan brengen?
Niet echt, ik ga niet pretenderen een politieker te zijn. Maar wanneer ik een interview geef ga ik er wel van uit dat de lezers gaan nadenken over wat ik zeg. Ik heb dus wel een verantwoordelijkheid om niet kort door de bocht te gaan. Ik ben niet iemand die meteen zijn pen ter hande gaat nemen en iets gaat schrijven daarover. Ik ga me niet bemoeien met zaken die niet aan mij besteed zijn. Maar als iemand me iets op de man af vraagt probeer ik daar een zo goed mogelijk antwoord op te formuleren. Soms is het gewoon beter om op goeie dingen te focussen
Ik ben ook een fan van Jasper Steverlinck, die bracht recentelijk That's Not How Dreams Are Made uit, het toeval wil dat hij ook aan een nieuwe CD werkt, zou dat geen mooi moment zijn om eens iets samen in de studio op te nemen?
We kennen elkaar maar het is nu wel al een tijdje geleden dat ik hem nog eens heb gezien. Ik moet zijn nieuwe singel zeker eens checken, bedankt voor de tip. Toen hij in Wallonië tourde mocht ik zijn voorprogramma verzorgen. Hij heeft me altijd geholpen en gesteund.
Hoe zit het nu juist met je eigen CD, is het schrijven af en is het nu enkel nog hier en daar wat bijwerken?
Het schrijfgedeelte is achter de rug. Hier en daar moeten er nog wat zang- en gitaarpartijen opgenomen worden deze zomer. Maar De nummers liggen wel in mijn schuif, die zijn klaar. Samen met Jim Eliot leg ik er de laatste hand aan. De laatste loodjes zal ik zelf doen, ik probeer me aan de deadline te houden. In oktober moet de CD klaarliggen.
Technisch gezien kan het dus dat Jasper even kan langskomen om wat zanglijnen te verzorgen?
Misschien wel. Op dit moment doe ik alle vocals zelf op dit album, Mocht het zijn dat ik zangers nodig hebben staat Jasper bovenaan mijn lijst. Als ik zijn stem kan gebruiken voor een nummer dan zal ik zeker niet aarzelen om de vraag te stellen.
Het kan ook in omgekeerde zin gebeuren, op zijn nieuwe CD, wie weet?
Ja, met plezier.
Ik hou trouwens enorm van Screenager, een nummer van Altrego, hiermee geef je ook goed aan dat he ziet wat leeft bij de jeugd en wat voor problemen het staren naar je schermpje met zich meebrengt. Kan je al een beetje aangeven wat er op tekstueel vlak zal komen te staan op de nieuwe CD?
Bepaalde teksten zou je Anti-establishment kunnen noemen. Maar ik schrijf nog steeds veel over de liefde omdat het altijd onder de mensen leeft. Het voelt gewoon goed om je gedachten te kunnen gieten in een tekst en daar een nummer rond te maken. Ik geniet er van. Om terug te komen op de tekst van Screenager: iedereen ziet het wel gebeuren, iedereen is er zich heel hard van bewust, smartphones zijn overal. Zelf maak ik me er ook wel schuldig aan. Het is een super recent fenomeen, maar het is wel héél hard voelbaar in hoe wij omgaan met elkaar. Ik ben iemand die graag vreemde mensen ontmoet. Als mensen de hele tijd oortjes aanhebben heb je het gevoel dat je hen niet kan storen of soms ook als je een gesprek aangaat en het valt 2 seconden stil dan zitten ze algauw te tokkelen op hun GSM. Ik merk het ook aan mezelf hoor, ik probeer er ook aan te werken om het minder te doen. Soms krijg je een berichtje en je wilt meteen zien wat het was en dan ben je je draad kwijt. Daar gaat je gesprek dus, dan ben je alles vergeten. Over die observatie gaat het nummer. Ik zie dat iedereen het doet, maar ik ben uiteindelijk niet anders dan de rest.
Ikzelf ben een grote fan van David Bowie, The Cure … Wie zijn je grote helden?
Voor mij is David Bowie zowat de grootse naam geweest, ook qua inspiratie. Hij is gewoon héél goed in wat hij doet. Ik speel nog vaak nummers van hem. Een andere artiest is Damien Rice. Dit zijn de twee grootste inspiratiebronnen.
Stel nu dat je op een moment zou moeten kiezen tussen een job achter de schermen of je eigen muziek in de spotlight, wat zou je kiezen?
Ik heb zelf die keuze al gemaakt. Nu, herkend worden op straat is niet mijn missie, al wil ik wel een soort van erkenning voor de muziek die ik maak. Ik denk dat de meeste mensen dit wel willen en zeker als je mikt op een publiek. De leukste en meest directe erkenning voor wat je doet is de feedback die je krijgt van het publiek tijdens een live show. De postbode krijgt geen applaus als hij een brief bust, maar in mijn job is applaus een directe manier van appreciatie tonen en een soort van erkenning. Ik denk dat veel artiesten het hiervoor ook doen. Als je als artiest zegt: ik maak enkel kunst voor mezelf en ik heb geen behoefte om dat ooit uit te brengen: ik denk niet dat die persoon dat zijn hele leven kan blijven doen. Uiteindelijk als je voelt dat je een goed product hebt ga je dat testen op de markt. Met de popmuziek die ik maak hebben de mensen een gezicht nodig. Ze willen zien wie die zanger is, zien van wie die stem is. Mijn dromen liggen dus op een zodanige plaats dat ik voor bepaalde aspecten van mijn job mezelf moet zien te verkopen.
Over dromen gesproken: op welk festival zou je absoluut nog willen staan, ergens waar je nog nooit bent geweest?
Ik zou héél graag op Glastonbury willen spelen. Ik ben er ooit als festivalganger geweest. Daar op een podium kunnen staan droom ik nog van! In de UK is er zoveel coole muziek en zijn er zo veel coole dingen gaande en daar wil ik echt wel eens tussen staan. Daar spelen en appreciatie krijgen, dan sta je in de navel van Europa op het vlak van muziek. Ik heb geen grote Amerikaanse droom, voor mij is dit eigenlijk al het van het. Glastonbury, daar droom ik echt van!
Wij wensen je daarbij véél geluk en wie weet lukt het nog wel!
PS: dit interview verscheen eerder, maar het debuterende webzine haalde alles van me offline nadat ik er vertrok en ze de webzine een reboot gaven, zonde van mijn tijd en jammer voor de betrokken artiest, vandaar dat ik eindelijk beslist heb om dit euvel terug recht te zetten. Het was echt geen lumineus idee van die mensen.
