Elke 3de donderdag van de maand krijgt jong, opkomend talent de kans het beste van zichzelf te tonen in TRIX, Antwerpen. Dit onder het project: TrixTrax. Om op de hoogte te blijven van de komende evenementen die TrixTrax organiseerd, verwijzen we de lezers graag door hun facebook pagina: https://www.facebook.com/TrixTrax. Onder de naam Wolves Night traden deze keer drie bands aan, die op een boogscheut staan van de ultieme doorbraak. Bij het betreden van Trix café viel vooral die gezelligheid op, alsof je aanwezig was op een huiskamerconcert. Met een frisse pint in de hand, of een kopje koffie, even een fijne babbel doen met zowel de aanwezig fans als muzikanten. Het is een gegeven dat je niet elke dag tegenkomt. Prompt begon die zaal ook goed vol te lopen voor de eerste band van de avond. De sfeer zat al goed, nu de concerten nog.
Met de EP Ohm , uitgebracht in 2014, hebben de indierock/triphop band The Girl who Cried Wolf alvast een heel sterke indruk nagelaten. Menig filmpjes op YouTube gaven ons bovendien de indruk dat het de donkere weg op gaat met de muziek van dit vijftal. Nu, op het podium zagen we vooral vijf jongeren die met de nodige passie hun instrumenten bespeelden. De heel bewegelijke drummer Michael-John Joosen en keyboardspeler/gitarist Samir Boureghda sloegen hun instrumenten zowat in stukken en brokken. De gensters spatten er als het ware gewoon af. Het contrast met hoe kalm bassist Silvester Klaasman in de hoek stond te spelen, was enorm groot. Deze laatste had echter een heel grote meerwaarde in het totaalpakket dat The Girl Who Cried Wolf aanbood, zo zou meermaals blijken. De zwevende cello klanken die Sofie Sweygers met haar instrument naar voor bracht, waren een rustpunt tussen al dat drum/gitaar geweld. De kers op de taart werd echter gebracht door de hemelsmooie, bitterzoete, stem van zangeres Heleen De Struyver. Het gehele optreden door heerste er één warme, wat duister aanvoelende sfeer, zonder angstaanjagend je de gordijnen in te jagen. Van heel intiem, waarbij de stem van Heleen je kippenvel bezorgde, tot heel strakke gepolijste songs. Het was allemaal aanwezig. Prompt deed het ons wat denken aan bands als Portishead. Al klopt deze vergelijking waarschijnlijk niet volledig, de manier waarop de songs werden gebracht gingen heel sterk die kant uit. Kortom The Girl Who Cried Wolf had met hun schitterende EP al een virtueel visitekaartje afgeleverd, met dit geweldig sterk optreden zijn de eerste stappen gezet om ook een groot publiek in te pakken. We zien deze veelbelovend band in de nabije toekomst alvast hoge toppen scheren. Waar zitten de festival en andere concert organisators? Boeken die handel! De EP beluisteren of aanschaffen: http://thegirlwhocriedwolf.bandcamp.com/album/ohm
Ook I Am Wolves brachten in 2014 één eerste debuut EP op de markt. Zo staat in hun Biografie te lezen: I Am Wolves brengen cinematic postrock, gesteund door viool en occasionele vocals. Voor deze titelloze EP kregen ze overal opvallend goede recensies. Ook wij waren danig onder de indruk. De band begon iets later dan gepland aan hun set, maar kreeg duidelijk het publiek mee want prompt stond er veel volk voor het podium. Nu, deze dames en heren blijken ook live heel sterk voor de dag te komen. De typische postrock, in verlengde van bijvoorbeeld Explosions in the Sky of Mogwai, werd knap aangevuld met de stem van Gwen en de al even magisch mooie viool partijen. Elk van de artiesten bespeelden trouwens hun instrumenten met de nodige passie, en spel plezier. De uitwerking op het publiek liet niet op zich wacht, die gingen prompt hierin mee. Komt daarbij dat Gwen zich als frontvrouw ook verbaal goed uit de slag kon trekken. Een eerder bedeesde, maar warme kwinkslag, naar de fans toe doet vaak wonderen. Helaas viel de gitarist door technische problemen met zijn gitaar, even buiten strijd. Maar ook dat werd heel goed opgevangen door de rest van de band. Het haalde zelfs niet echt de drive uit het concert, en hij werd met luid applaus terug op het podium ontvangen toen het euvel was opgelost. Het siert I Am Wolves dan ook dat ze zulke, weliswaar onoverkomelijke, problemen aanpakken zonder het optreden stil te leggen of commotie te laten ontstaan. Dit getuigt van een zeker professionalisme dat je zelfs bij grote bands niet altijd ziet gebeuren. Bovendien zorgden de visuele effecten, die mooi aansloten bij de vaak tot een climax opgedreven muziek, ervoor dat de sfeer zowaar nog intenser werd. Ook al waren het steeds diezelfde beelden die zich herhaalden, storen deed dit allerminst. Uiteraard is het ook de muziek waarvoor mensen komen zien en luisteren. Op dat vlak hebben we geen opmerkingen, voor een toch jonge beginnende band gaven ook I Am Wolves een heel sterke indruk, die ons veelbelovend doet uitzien naar een gouden toekomst. Voor zij dit hebben gemist, beluister alvast deze EP: http://iamwolves.bandcamp.com/ Maar vooral, ga deze jongen wolven, met een grote toekomst, eens live zien. Vooraleer ze grote podia en festivalweides plat spelen. Het loont de moeite!
Celestial Wolves is geen onbekende meer voor ons. We zagen deze postrock band al meerder keren aan het werk. Ook brachten ze met Wood for Wood (2013) ,een album uit dat ook ons niet is ontgaan. We schreven hierover: Met Wood for Wood levert Celestial Wolves een oerdegelijk post-rock plaatje af, dat zonder verpinken niet moet onderdoen voor klassieke platen in het genre. Ondertussen hebben deze jongens al mogen optreden in UK, en zijn naarstig aan het werk aan nieuw materiaal. Bovendien hebben we ook vorig jaar , op Dunk HQ, een evolutie waargenomen, die onze verwachtingen voor deze avond naar een hoog niveau brachten. Nu, aan die hoog gespannen verwachtingen bleken Celestial Wolves al vanaf de eerste noten geheel te voldoen. That Mighty Wall (intro) was pas een eerste aanloop naar een spervuur van instrumentaal genot, in de vorm van Jericho. Want ja, Celestial Wolves brengen toch puur, instrumentale postrock. De vage vocalen blijven beperkt tot heel integrerende screams die uiteraard ook wel kunnen bekoren. Doorheen de jaren zagen we Celestial Wolves één beetje als Het Belgische antwoord op Maybeshewill. Nu, op het podium in Trix bewezen ze dat deze stelling meer dan ooit klopt. Zonder daar veel woorden aan vuil te maken, doen ze vooral hun muziek voor zich spreken. Al bleken er ook wel wat problemen te zijn met die ene microfoon, die niet zo goed werkte, maar dit euvel had geen invloed op de kwaliteit van dit concert. Naast pareltjes uit de voorheen genoemde CD: Seagulls & Elephants, Silent Noise en het hartverscheurend mooi gebrachte, Corporal Wojtek - zo een beetje mijn persoonlijke favoriete op de plaat - werden ook een paar nieuwe songs gebracht, zo bleek. De afsluiter was er alvast eentje dat op één wel heel hoog niveau bleek te liggen. Re-Entry , gestart met een trage en zwoele intro, werd opgebouwd naar een oorverdovende climax die onze trommelvliezen haast deed barsten. Waarna de gitaristen hun gitaren gewoon op de versterkers legden, zoals ook de groten dat plegen te doen. Deze song bewijst hiermee bovendien dat Celestial Wolves meer dan ooit klaar zijn voor het grote postrock werk. We kunnen dan ook besluiten: De eerder vernoemde stelling 'het Belgische antwoord worden op Maybeshewill' hebben deze heren dus alvast zeker bereikt. De heel hoge verwachtingen werden zonder problemen ingelost, daarom ook een beetje jammer dat een groot deel van het publiek al huiswaarts was gekeerd. Dit mede doordat de band uiteindelijk circa drie kwartier later - rond half elf/kwart voor elf - aan hun set kon beginnen. Jammer, want de afwezigen hadden weer eens ongelijk. Een herkansing is uiteraard dunk!festival waar ze bovendien het podium delen met diezelfde Maybeshewill , maar ook MONO , Jacob, AmenRa en ander veel moois. http://www.dunkfestival.be/
Het album Wood for Wood is ook trouwens hier nog te beluisteren en/of aante kopen: http://celestialwolves.bandcamp.com/album/wood-for-wood
Setlist:
That Mighty Wall (intro) - Sample // Jericho // Seagulls & Elephants // Corporal Wojtek // The Verge // Silent Noise // Re- Ebtry
