Er was heel wat te doen op deze zaterdag in de westhoek, zo was er de speciale show van Einstürzende Neubauten in Diksmuide, rond de oorlog 14-18. Die show was ondertussen uitverkocht. Ook op andere plaatsen waren er EBM en/of aanverwante feestjes. Was het daardoor dat er, ik schat, amper een 200 tal aanwezigen waren in Poperinge voor Dubhfest III? Geen idee, maar de afwezigen hadden ongelijk. Uiteraard kan een mens niet overal tegelijk zijn daarvoor hebben we begrip, maar je ziet niet elke dag een affiche die is samengesteld uit underground of alternatieve bands uit het EBM/Industrial of donkere Electro gebeuren. Wij hebben in elk geval genoten van de gemoedelijke sfeer, de heel sterk spelende bands en het leuke sfeertje rondom dit concept. Het verslag en de foto's vinden jullie hieronder.
Er vroeg bij zijn, dat is wat we de mensen hadden aangeraden. De zaal stond al goed gevuld toen we rond een uur of vier de zaal betraden. Doganov was ondertussen aan hun heel energieke show begonnen. Nu, we weten dat deze heren geen probleem hebben een zaal in vuur en vlam te zetten. Dat bleek ook nu geen probleem te zijn. Vanaf de eerste tot de laatste noten sloeg het vuur in de pan. Met een heel bewegelijke frontman, en snoeiharde aanpak annex muzikale omlijstingen, slaagt Doganov erin het publiek wakker te maken, en ook te houden. Verschroeiend harde beats, een stem als een klok en vooral een heel strakke performance, meer hadden deze heren niet nodig om ons weer eens te overtuigen. In ons landje lopen genoeg bands rond die, in de sporen van andere grote EBM en donkere Electro acts, meer feedback verdienen. Dit schreven we ooit ergens. Wel Doganov bewijzen hier dat teruggrijpen naar een ver verleden om deze muziek te ontdekken, niet nodig is. De toekomst is HIER. Zowel live, als op plaat, zijn deze heren de moeite waard uit te checken en de nodige kansen te geven. Op Dubhfest zetten ze weer eens de puntjes op de 'i', zoals we dat plegen te noemen.
Deadcell doen daar nog een schepje bovenop. Zij maken in hun act ook gebruik van visuele effecten, zoals beelden op het scherm en tot de verbeelding sprekende afbeelding op het podium. Maar ook de artiesten hun kledij laat niets aan het toeval over, gekleed in een punk attitude die doet terugdenken aan eind jaren '70, staat de zanger met een micro waaraan een hoorn is bevestigd. Die wild om zich heel slaande ingesteldheid, komt bovendien ook terug in de muzikale omkadering. Het eeuwige balanceren tussen de donkere kant van je ziel en de zachtmoedige zijde daarvan, het is iets waar ieder mens elke dag mee worstelt, toch? Door de manier waarop de band de songs vertolkt, waant men zich niet in de hel, ook niet in de hemel. Eerder het vagevuur tussen beide extremen krijgen we hier voorgeschoteld. Dit schreven we over het vorige optreden dat we mochten aanschouwen van Deadcell. Die stelling kunnen we nu ook weer boven halen. Enerzijds zalven, anderzijds je bij de keel grijpen en in stukken verscheuren. Het lijkt dus inderdaad dat Deadcell de fijne balans vormt tussen goed en kwaad, of dat stralen ze toch uit. Ook op Dubhfest was dit het geval.
Twee topconcerten van bands uit ''onze regio'', Nederland en België, en de avond was pas begonnen. Maar ook Duitsland bleek heel goed vertegenwoordigd. Terwijl één andere act zich aanbood in Diksmuide, stonden er hier een paar die bij het grote publiek weliswaar minder gekend zijn, maar daarom niet voor de groten moeten onderdoen. Neem nu Battle Scream, die muzikaal schipperen tussen donkere elektronische muziek en Industrial Metal. Met een strakke aankleding, wisten deze heren ons vanaf de eerste noten in te pakken. Bovendien voel je gewoon dat hun muziek, en teksten, vanuit het hart komen. De pijn die de zanger uitschreeuwt, blijk ook onze pijn te zijn uiteindelijk. De boodschap die ze brengen, is dan ook gewoon uit het leven gegrepen. Puur instrumentaal worden harde gitaar riffs mooi gecombineerd met harde, naar EBM neigende, elektronische beats. De aanpak doet, ergens, denken aan een combinatie tussen Nine Inch Nails en onze eigen Front242. Geen muziek, of concert, waarop je een vreugdedansje gaat plaatsen. Maar eentje waar we in de diepste roersels van onze ziel worden geraakt, telkens opnieuw. Hard tegen Hart, om het zo te zeggen, is uiteindelijk in één zin hoe we dit optreden van Battle Scream nog het best kunnen omschrijven. In een gesprek, dat we naderhand hebben opgevangen, zei de zanger dat hij de muziek en teksten schreef uit eigen ervaringen en dus voor zichzelf waarvoor hij zich verexcuseerde. Maar toch slaagde hij, en zijn band, er met deze aanpak dus ook in onze eigen diepste zorgen en zielsproblemen naar boven te laten komen. Met een lach en een traan, hield Battle Scream ons hier dus een spiegel voor. Schitterend performance, die een diepe indruk op ons heeft nagelaten. Missie meer dan geslaagd, heren!
OST + FRONT presenteren zich als de kwade broer van Rammstein. Dit schreven we in de preview van het festival. Nu, de provocerende aanpak is inderdaad aanwezig op het podium. De lusten van het vlees, ze zijn bovendien zowat de rode draad doorheen het concert van OST + FRONT. Het begint al met de bandleden getooid in bloederige outfits, en een zanger die soms naar zijn kruis grijpt. De muzikale omlijsting doet inderdaad denken aan Rammstein, net als de podiumaankleding en opbouw daarvan. Bij dit alles blijkt echter dat OST + FRONT niet moeten onderdoen voor hun beroemde kompanen, wel integendeel. Zij beschikken, logischerwijs, niet over de middelen en podiumattributen van Rammstein, maar hebben die ook niet nodig om uit de schaduw te treden van deze laatste. Het publiek wordt bovendien ook betrokken in de act, zo worden dorstige fans te drinken gegeven, door middel van een infuus. Welke drank er in dat zakje zat? We hebben het niet geproefd, en hebben er ook het raden naar. Maar op het einde van die ene song, was het zakje wel geheel leeg gedronken. Zonder al te smerig te worden, werden grenzen verlegd, zowel visueel als instrumentaal. Het publiek genoot met volle teugen en liet zich gewillig hierin meesleuren. We hebben ondertussen die andere band al een paar keer vernoemd maar zouden kunnen stellen: OST + FRONT is Rammstein, zonder teveel overdadig vuurwerk, maar met diezelfde impact. Na dit potje decadentie, en snoeiharde gitaren, waren de heren bereid zich gewillig te laten fotograferen door fans en pers aan de merchandiser stand. Want tenslotte, achter het masker van haat, lusten van vlees, en andere provocaties, schuilen mensen van vlees en bloed. De act werd uiteindelijk afgesloten met het Duitse volkslied, in een roodgloeiend licht, waarna de leden haast militaristisch, het podium één voor één verlieten, na het groeten van hun fans. Indrukwekkend! Zondermeer kunnen we fans van eerder genoemde band... de naam ontglipt ons ... aanraden deze Duitsers ook eens uit te checken, het loont de moeite!
Het meest opvallende is dat we al een paar bands aan het werk zagen die ons een spiegel voor hielden, en zo soms ook de minder mooie kant lieten zien van de mensheid. Dit is soms eens nodig om ons met de voeten terug op de grond terug te brengen. Ook de muziek van Lord of the Lost raakt ons, althans op plaat, heel diep. Of ze er in slagen diezelfde intensiviteit op het podium teweeg te brengen? We kunnen hier volmondig JA op antwoorden. Het begon al met twee donkere figuren die elkaar voorbijliepen met de ene een omgekeerd kruis, de andere een gewoon en die pal voor de microfonen zetten. Daarmee was de tendens van dit concert aangegeven. Vanaf de eerste noten werden we meegesleurd in een donkere roes, met een vaak dreigende aanpak. Maar ook met een positieve ondertoon. De grootste capaciteit van Lord of the Lost is echter dat ze, naast klasse instrumentalisten, beschikken over een charismatische zanger die bovendien perfect weet hoe zijn publiek te bespelen. Vaak met een grappige anekdote tussendoor, maar ook door ons weer eens die spiegel voor te houden, slaagde hij erin ons volledig in te pakken. Vanaf de eerste tot de laatste song werden we door Lord of the Lost meegevoerd in een donkere roes, waarna we verweesd achter bleven. Na deze trip besloten we het album From the Flame into the Fire aan te schaffen. Om vast te stellen dat deze band zowel op het podium, als op plaat diezelfde impact op ons blijken te hebben, en weer waren we diep onder de indruk.
De Duitse Gothic Metal band Crematory ontstond in 1991, en lijken dus de band met de meeste jaren dienst op het podium van Dubhfest. Dat de heren, en dame, goed weten hoe hun instrumenten te bedienen bleek al vrij snel. De muzikale omlijsting zat dan ook haast perfect in elkaar, al leek alles wat diezelfde lijn op te gaan. In aansluiting van de intense belevenissen die we reeds hadden meegemaakt vandaag, was Crematory echter niet de verhoopte kers op de taart, zo zou blijken. Ok, puur technisch zat alles zoals we aangaven wel perfect in elkaar, daar bestaat geen discussie over. Maar de manier waarop de songs werden gebracht leek wel alsof ze, eerder apathisch, hun ding stonden te doen. Althans zo kwam het wat over, bovendien werden net iets teveel clichés boven gehaald die ons eerder deden geeuwen dan met verstomming slaan. Spijtig genoeg werd dit optreden om die reden dus niet het hoogtepunt, dat we toch min of meer hadden verwacht van een band die al zo lang bezig is. Een groot deel van het publiek droop dan ook voortijdig af, maar laten we eerlijk zijn, puur muzikaal was dit wel degelijk een perfect georkestreerd concert te noemen. Crematory zullen wellicht met deze aanpak wat harten hebben gewonnen, ons konden ze echter net iets te weinig bekoren om ons echt te overtuigen. Jammer, maar helaas.
Ondanks deze minder positieve noot, kunnen we toch stellen dat de organisatie wederom een heel sterke affiche heeft samengesteld. Met één voor één klasse artiesten, en bands, die niet moet onderdoen voor grote namen in het EBM, Industrial gebonden genre. Wederom een heel geslaagde avond in Poperinge, op naar de volgende editie...
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.789096507799874.1073742107.106437546065777&type=3
