Het moest en zou een speciale avond worden in Ancienne Belgique op deze fijne zaterdag. De zaal viert hun vijfendertigjarig bestaan en programmeren naar goede gewoonte artiesten van alle strekkingen en muziekstijlen. Ter gelegenheid van de 'grote oorlog' 14-18 zijn er overal in het land wel evenementen gepland, ook AB kon dit niet zomaar laten voorbij gaan. Niemand minder dan Willem Vermandere had de eer zijn verhaal te vertellen in AB over deze oorlog. Een sober concert, geen show, maar wel een authentieke meditatie rond de Groote Oorlog en zijn universele betekenis. Dit stond te lezen op de website van Ancienne Belgique en dat is het ook geworden. De zaal was omgevormd tot theater, met zitplaatsen dus, en zat heel goed gevuld voor deze prachtartiest.
Vierenzeventig is Willem Vermandere ondertussen. In een recent interview in de krant De Standaard liet de man weten nog niet op zijn lauweren te gaan rusten. Zo bracht hij ook een nieuwe cd op de markt, Den Overkant & De Meditaties. Maar in AB komt hij dus songs brengen over de oorlog en vooral over hoe hard het leed heeft toegeslagen in zijn geboortestreek. Onder begeleiding van Freddy Desmedt (fluit , klarinet en saxofoon), Pol Depoorter (gitaren en mandoline), Bart Caron (contrabas) en het Talbot-Strijkkwartet met Wiet Van de Leest en Aurélie Dorzée (viool)/ Claudine Steenackers (cello)/Natalie Glas (altviool) wordt hier een heel sober, maar ook vrij melancholisch optreden neergezet.
Die melancholie klinkt niet alleen door in Willem zijn zang. Hij ontpopt zich vooral tot een klassevolle verteller en poëet, want dat is de grote sterkte van Willem Vermandere. Als geen ander slaagt hij erin een hele zaal muisstil te krijgen, bijna twee uur lang. Hij vertelt honderduit verhalen en anekdotes over die oorlog, over hoe huizen en gezinnen werden verwoest, maar ook grappige en gezapige gebeurtenissen doorheen de miserie van die tijd worden bovengehaald. Want er was niet alleen een groot verdriet, maar vooral een samenhorigheid tussen buren, vrienden en familie.
Met een kwinkslag, een lach en een traan wist Willem Vermandere ons te ontroeren en in opperste vervoering te brengen. Zijn verhalen klonken alsof je er zelf bij was geweest. De mensen waarover hij vertelde, waren je naaste buren of zelfs een verre oom waarover je verhalen hebt gehoord. De geboeide luisteraar in AB pinkte een traantje weg of lachte smakelijk bij al die sterke verhalen van nonkel Willem.
Uiteraard zou Vermandere geen Vermandere zijn als hij soms niet tegen heilige huisjes schopt. Vaak klinkt in zijn songs een soort bitterheid, vooral dan naar de kerk toe die ondanks alles aan de mensen niet de steun gaf die ze verdienden. Met niet al te grote woorden of gewoon door op tafel te kloppen, geeft Willem ook hier zijn ongezouten mening over. Zonder te veel show of overdreven vuurwerk vertelt hij over een brief die mensen hadden geschreven naar de paus, maar waar nooit een antwoord op kwam. Die typische apathische houding van de katholieke kerk tegenover deze oorlog stoort hem duidelijk hard. Daarom ontpopt Willem Vermandere zich niet alleen tot een gezapige verteller, maar bovenal tot iemand die zijn mening durft te verkondingen.
Tijdens het gehele concert kon je een speld horen vallen in de zaal, een stilte die enkel werd verstoord door het welgemeende applaus na elke song. Naar het einde van de set toe verlieten Willem en zijn kompanen het podium geregeld, om direct daarna terug te komen. Want het publiek wilde duidelijk meer. Uiteindelijk werd afgesloten met een hartverwarmende bis, waarna Willem en zijn band een diepe buiging maakten, die werd beantwoord met een staande ovatie.
In deze Ancienne Belgique dachten we even terug aan onze grootvaders of overgrootvaders, gestorven voor het vaderland. Want tenslotte waren al deze mensen, net als wij, harde werkers die enkel hun kinderen te eten wilden geven. Een gezinsleven opbouwen en gelukkig zijn, niets meer en niets minder. Op deze zaterdagavond gaf Willem Vermandere de oorlog 14-18 een eigen gezicht, op een menselijke en eenvoudige manier.
