Vandaag is de grote dag waar ik naar uit keek.. het Nostalgie Beach Festival ! Het eerste festival van mijn favoriet radiostation. Met mijn partner in crime en in t dagelijkse leven dus richting Bredene
Aan de lange parkeerrij die we zagen konden we al vermoeden dat dit festival veel volk gelokt had, na een kwartier stappen kwamen we aan op de festivalweide en met de mail in de hand gingen we op zoek naar Lobke van Nostalgie van wie we onze fotopassen in ontvangst mochten nemen.
We zijn dan maar ineens naar Main stage gestapt want Fisher Z was al op komst… onder een dreigende hemel. Onder het brengen van hun grootste hits So long en The worker breekt de fikse bui los maar dat kon voor sommige fans de pret niet drukken en zij zongen uit volle borst mee. Na de 3 nummers waar we de fotopit moesten verlaten toch maar even gaan schuilen onder een van de tentjes die er stonden opgesteld.. gelukkig was er nog niet zo heel veel volk op de weide.
Na een paar minuten toch maar richting Marquee afgezakt voor de volgende artiesten van weleer op foto te gaan vastleggen. De Time Bandits geven ondanks de regen toch ook het beste van zichzelf. Onder de tonen van I’m specialized in you en Listen to the man with the golden voice komt de zon toch terug te voorschijn.
Doch voor de weide is het kwaad al geschied… een zompige modderige massa met grote plassen zou voor de rest van de dag en avond ons deel zijn …wie met balschoenen naar het festival kwam is eraan voor de moeite.. voor anderen is het een deel van het plezier .. vooral voor de kindjes toch die met mama en papa meekwamen.. die vonden dit best wel leuk lekker in de plassen dansen.
Ondertussen groeit de massa aan en is er bijna geen doorkomen meer aan om naar de andere kant van de weide te geraken om terug naar MainStage te geraken. De geruchten doen de ronde dat de massa nog veel meer gaat groeien, er staan nog lange rijen staan aan te schuiven om binnen te geraken. Aan drankbonnetjes geraken is ook niet simpel want de rij is nu al gigantisch.. dus nog maar even op ons tanden bijten en op naar de volgende artiest
Kid Creole.. de oude rakker.. in een knalmauve kostuum met 3 schonen aan zijn zijde weet er de sfeer toch wel in te krijgen met de toch wel zuiderse tonen. Ondanks zijn respectabele leeftijd swingt het deftig op het podium en zijn Annie I’m not your daddy kon ook niet ontbreken. Terug naar de Marqee.. geen sinecure.. het bezoekersaantal is vrij groot en plaats is er bijna niet meer om met een camera in de hand en een zak op de rug door het volk te swingen
Tegen dat we aan de kleine tent arriveren staat Rozalla helemaal alleen op het podium haar ding te doen… weinig sfeer.. geen verlichting en niet echt mijn ding.. dus een paar foto’s genomen en naar de persruimte gewandeld.. nu ja .. persruimte.. in de grote hal van het Staf Versluys gebouw mochten we gaan zitten.. we kregen een internet wachtwoord dat niet werkte.. spijtig.. anders hadden we de eerste foto’s al online kunnen plaatsen op Facebook.. werkt op de andere festivals gewoonlijk perfect en de sfeerfoto’s worden steeds gesmaakt.
Ondertussen nog steeds niet aan drank/eetbonnen geraakt .. nog steeds grote file aan de kassa’s. WC gebruik is blijkbaar ook niet gratis en ook daar een geweldige file.. gelukkig is er binnen ook een toilet zodat ik toch wel even kon gaan.
Buiten stijgt de spanning want de babe van de jaren 80 is op komst. Als Kim Wilde op het podium komt barst een oorverdovend gejoel los.. ze is duidelijk nog steeds populair en ze bewijst direct waarom, Kids in America, Cambodja, You came.. het passeerde allemaal de revue. Deze 53 jarige dame heeft nog weinig van haar charme en schoonheid verloren en weet het publiek nog steeds te boeien.
Vermits we nog steeds geen drank/eetbonnen hebben weten te bemachtigen gaan we maar even in een bistro buiten de weide gauw iets eten en moeten zo helaas Martin Frye van ABC even aan ons voorbij laten gaan. Daar was het ook druk,, heel druk. De ober vertelde ons dat ze hadden gedacht dat het rond het begin van het festival voor hen heel stil zou worden.. het tegendeel was waar, veel festivalgangers hadden door het gebrek aan bonnen toch ook maar eieren voor hun geld gekozen en ook bij hen een natje en een droogje genuttigd. Aan de toiletten daar ook file
Snel alles binnen gewerkt en op naar 10 CC. Ook zij hebben de grote verwachtingen perfect ingelost. Toch wel een kippenvelmoment als een volle wei I don’t like reggae staat te zingen. Moet een geweldig gevoel zijn voor die gasten op het podium. Wij moeten de fotopit weer verlaten om ons tussen de massa door naar het volgende podium proberen te wringen.
Gelukkig hebben we nu toch wel een shortcut gevonden door de VIPtent… ook die staat stampvol maar het is toch iets aangenamer want daar ligt een houten vloer zodat het stappen iets vlotter verliep
Rick Astley.. tja .. Rick Astley.. wat Kim Wilde voor de mannen is, is Rick voor de vrouwen. Kid Coco begon de set en Rick stond zij aan zij met zijn backing vocals mee te zingen tot hij het definitief overnam. Met een band waar hij nog nauwelijks mee gespeeld heeft zette hij een optreden van formaat neer. Wat hem vooral sierde was dat hij zijn backing vocals ook een moment van glorie bezorgde door hen stuk voor stuk even alleen te laten optreden met zijn song. Het publiek ging uit zijn spreekwoordelijke dak. Zelfs mijn partner die geen Astley fan is heeft toegegeven dat het een schitterend optreden was. Een party waar iedereen uit de bol gaat op een festivalweide.. moet kunnen.
Hollandse trots, Golden Earring, daar kunnen we niet veel nieuws over vertellen. Stevige nummers die door iedereen gekend zijn, veel rook, leuke belichting en de sfeer zat er direct in. Bij Twilight zone gaat het publiek total löss, wat te verwachten viel. De pret kon niet meer stuk. Ondergetekenden kiezen ervoor na de fotosessie nog even het terrein te verlaten en op de mini-golf buiten de deur iets te gaan drinken bij nog steeds gebrek aan bonnen en hier kunnen we nog lekker genieten van het heerlijke geweld dat Golden Earring op de propvolle wei loslaat.
Sister Sledge laten we aan ons voorbij gaan, we zien het niet meer zitten om nog een keer door de menigte te manoeuvreren om tot het andere podium te geraken en de koude begint ook stilaan toe te slaan
Level 42 willen we toch echt wel niet missen dus gaan we al naar de fotopit nog wat verbroederen met de collega’s tot ze er zijn. Ook deze groep met hun Love games en Lessons in love weten te scoren. Na de standaard 3 nummers fotograferen worden we weggeleid van de fotopit waar Mark King enigszins verbaasd afscheid van ons neemt en meldt dat we gerust mogen blijven van hen, dat het hen niet stoort en dat ‚The best is yet to come’. De security heeft hier echter geen oren naar en we moeten onverbiddelijk de fotopit verlaten. Spijtig, want uit ervaring weten we dat het een band is die live echt de moeite is en dat ze nog wel wat coole fotomomenten zullen geven.
Voor ons is het genoeg geweest. Katrina en Robin S laten we aan ons voorbij gaan We hebben immers nog een dik kwartier nodig om naar onze auto te geraken.
Balans van het eerste Nostalgie Beach Festival:
Ondanks de kinderziekten van dit festival hopen wij er volgend jaar weer bij te kunnen zijn en de verbeteringen te mogen noteren
9 augustus 2015 staat al genoteerd in onze agenda
