Bij hun eigenlijke oprichting in 1991 ging Elbow nog als Mr Soft, later omgevormd tot Soft, door het leven. Pas in 1997 zouden ze onder hun huidige naam beginnen rondreizen en albums uit brengen. Hun eerste plaat 'Asleep in the Back' kwam uit in 2001 maar de doorbraak naar -laat ons zeggen- het 'groot' publiek, kwam er pas in 2008 met 'The Seldom Seen Kid'. De leden van Elbow ontpopten zich tot meesters in het creëren van intimiteit met onder andere een uitmuntend, -en ons tot op heden nog steeds bijgebleven- concert in de Ancienne Belgique te Brussel. Met hun recent album 'The Take off and Landing of Everything' onder de arm stonden ze recent nog in Club 69. Nu was het de buurt aan Paleis 12, vlak bij het Koning Boudewijn stadion in Brussel. Helemaal uitverkocht leek het ons niet, maar we schatten toch dat er circa tienduizend aanwezigen waren.
In de eerste plaats waren er de visuele effecten, met beelden van de band die aan het spelen was, en een lichtshow die perfect paste in het totaalplaatje. Na een wat trage start kwam het showbeest in boegbeeld Guy Garvey naar boven. Zo liet hij het publiek overgaan tot een zogenaamde reverse metrical wave, waarbij het publiek geen wave van links naar rechts deed, maar van vooraan het podium tot bovenaan de tribunes, en omgekeerd. Een heel fascinerend gebeuren waarmee ook de start was gegeven voor een magische avond. Als snel werd duidelijk dat Elbow er nog steeds in slaagt zelfs een groot publiek in vervoering te brengen met muziek die eigenlijk thuishoort in een kleinschalige omgeving. Toch kreeg je eigenlijk het gevoel in een gezellig klein zaaltje te staan met amper 100 mensen.
Maar niet alleen de zanger verdient een pluim. Het zou allemaal niet werken zonder dat bekoorlijk orgel van Craig Potter. Of neem nu de aanstekelijke blazers bij bijvoorbeeld 'Fly Boy Blue', de backing vocals die de haren op je armen doen rechtkomen, de strijkers of het haast perfect gitaarwerk. Zondermeer is het dus het geheel dat er voor zorgt dat Elbow je blijft raken tot de diepste roersels van je ziel. Uiteraard dragen ook de visuele effecten, met fladderende vogeltjes, televisieschermpjes en dergelijke meer, daar ook veel toe bij. De clichés die Guy bovenhaalt om zijn fans in de palmen, die nemen we er dan maar bij.
Langs een afwisseling van nieuwe en oudere nummers, allemaal gebracht in heel intieme sfeer, groeide het concert naar een climax met ondermeer 'Ground for Divorce', 'My Sad Captains' en 'Starlings' als kers op de taart. Het publiek genoot met volle teugen en we stellen vast dat Elbow het, ondanks mijn eerlijk gezegd wat sceptische kijk op voorhand nog , dus nog steeds kan. Vernieuwend zijn ze niet meer, -wie de shows in het verleden heeft gezien kreeg nu dezelfde schotel voorgeschoteld als toen. Maar daar malen we niet om. Perfectie en technische hoogstaande muziek, gecombineerd met een charismatische zanger die weet hoe te entertainen: meer hadden we niet nodig om deze avond uiteindelijk te laten uitgroeien tot een ware top beleving.
Playlist :
Charge // The Bones of You / Summertime // Fly Boy Blue / Lunette // Real Life (Angel) // The Night Will Always Win // New York Morning // The Loneliness of a Tower Crane Driver // Great Expectations // Scattered Black and Whites // Mirrorball // The Birds // Grounds for Divorce // My Sad Captains /// Starlings // Lippy Kids // One Day Like This
