Waar is de tijd dat een band als Nine Inch Nails zonder enige moeite een zaal als Ancienne Belgique twee keer kon uitverkopen? Dat was de vraag die we ons in eerste instantie stelden. De lotto Arena was goed volgelopen, maar verre van uitverkocht. Toen de groep rond Trent Reznor een afscheidstournee deed in 2009, het bracht hen naar Rock Werchter en ze speelden ook in Amsterdam, dachten we dat het over en out was met Nine Inch Nails.
We waren dan ook heel verwonderd dat ze vorig jaar zouden aantreden op Pukkelpop, als co-headliner. Helaas werden de NiN fans weggedrukt door de meute die duidelijk was gekomen voor headliner Eminem. Hierdoor werd het een korte set, en geen magistraal weerzien. Dit was voor mij persoonlijk dan ook de hoofdreden om hen nog eens live te gaan zien in Lotto Arena. Hoewel ze zeker nog veel fans op de been krijgen, lijken hun hoogdagen van toen een beetje voorbij dachten we zo.
Puur muzikaal heeft Nine Inch Nails nog niets van hun vroegere vurigheid ingeboet, wel integendeel. De set kwam wat traag op gang, maar vanaf The Beginning of the End begon een wervelende show van visuele effecten met strakke elektronische mokerslagen zoals we dat van Trent en de zijnen gewoon zijn. Schuimbekkend zoals in zijn oude dagen greep hij de fans stevig bij de strot. Maar zijn band moet zeker niet voor hem onderdoen. Alles zat perfect in elkaar, van begin tot einde werden we meegezogen in een malenmolen van vunzige gitaar/keyboard geluiden, en een lichtshow die niets aan het verbeelding overliet.
De bedoeling was om hun recente album Hesitation Marks' (2013) te komen voorstellen, maar daaruit werden niet veel nummers gespeeld. Eerder lag de tendens bij albums als The Downward Spiral' (1994, zes songs) en Year Zero (2007, vier songs). Niet dat wij daar treurig om waren, want het zijn de songs van die albums van toen die nog het meest overeind blijven. March of the Pigs, Closer, Piggy allen werden ze door het publiek meegezongen, en werd er gedanst alsof hun leven ervan afging.
Het meest opvallende was echter de samensmelting van een alles verzengende lichtshow, met de instrumentale aankleding . In eerste instantie is het eerder en vrij sober licht, net al de muzikale omlijsting in het begin. Tot de demonen worden losgelaten, tot zelfs een bloedrode achtergrond bij bijvoorbeeld Closer, die ons rillingen bezorgt. Zeker als Trent en de zijnen hierbij een sound neerzetten die je zonder enig medelijden tegen de muur kwakt. De lichtshow is vaak net zo brutaal, overweldigend en efficiënt als de songs zelf.
Daarnaast zijn er voldoende tempowisselingen. Van stevig uitpakken, tot zelfs een intieme sfeer creëren, het is er allemaal bij. De afsluiters, Wish, the hand that feeds en Head like a hole zetten nog maar eens de puntjes op de i. Die bisronde wordt trouwens afgesloten met een magistraal mooie Hurts.
Nine Inch Nails klonk bloeddorstig mooi, als een sluipend gif zuigt de band al het bloed uit je aderen. De lichtshow versterkt dat gevoel alleen maar. We kunnen besluiten, ook al kwam er 'maar' circa 5000 man, ruw geschat op af ,dat NiN nog steeds staan als een huis en een show kunnen neerzetten die je niet onberoerd laat. Wij keerden alvast tevreden terug en zagen veel mensen genieten met volle teugen. Bij deze werd het minder sterk concert van op pukkelpop, wat een groot deel niet de band hun fout was, goed gemaakt.
Setlist :
• The Downward Spiral / The New Flesh
• Me, I'm Not
• Copy of A
• The Beginning of the End
• March of the Pigs
• Piggy
• Reptile
• Survivalism
• Gave Up
• Sanctified
• Closer
• Disappointed
• Find My Way
• The Warning
• The Great Destroyer
• Hand Covers Bruise
(Trent Reznor and Atticus Ross cover)
• Beside You in Time
• Wish
• The Hand That Feeds
• Head Like a Hole
• Encore:
• The Day the World Went Away
• Hurt
