Al een tijdje keek ik uit naar deze avond. Dit werd een thuismatch voor mij. In een café of liever gezegd dancing in het Aalsterse moesten op een vrijdagavond eens alle fuivende kinderen plaats ruimen voor een podium en sludgy rock. Zo’n initiatieven moesten er meer komen in Aalst. Na wat kleine problemen met de guestlist, die heel vriendelijk verholpen werden, ging ik naar binnen.
Toen ik de zaal binnen kwam, viel me direct op hoe klein de zaal wel niet was geworden door hetpodium en de klank die heel wat plaats opslokten. Maar voor deze avond was dat eerder een voordeel dan een nadeel. Het beloofde intiem te worden en daar hou ik van. Ondertussen was Musth al enkele nummers ver. Het interview met Raketkanon was wat uitgelopen, maar het halve concert dat restte van hen was genoeg voor mij om te begrijpen waarom zij hier mochten openen. Ik had nog nooit van hen gehoord, maar toch klonken ze bekend in de oren. Met een sound die een mengeling is van Steak Number Eight, Dillinger and Escape Plan en zelfs een vleugje Tool kon me enorm bekoren. Ze stonden stevig op het podium en blaakten van zelfvertrouwen. Een band om in het oog te houden.
Reeds was de tijd aangebroken om Raketkanon te verwelkomen op het podium. Verschiet niet wanneer u uw zoon of dochters naam ziet verschijnen, want Raketkanon vuurde nummers op ons af met namen als Judith, Herman, Pjotr, Louis en Anna. Na een klein fotomoment was Judith meteen een knaller om mee te openen. Voor wie beweert dat synths enkel voor bands als Europe zijn, moet maar is naar die geweldige intro luisteren. Waar drummer Pieter De Wilde tijdens het interview eerder de serieuze was die mij aan deftige antwoorden hielp, was hij op het podium zijn achternaam waardig. Al stagedivend moet hij het zich wel meerdere malen beklaagd hebben dat er geen pocketversie van zijn drum bestond. Ze speelden het ene nummer na het andere gewoon steengoed. Enkel jammer dat enkel technische problemen in het begin het ritme er telkens terug uit haalde. Toen het ongeveer halverwege tijd was voor Herman, werd het dak er eindelijk voor de eerste keer volledig afgeblazen. Zanger Pieter-Paul Devos straalde één en al energie uit terwijl hij volledig op ging in de muziek. Tussen door meen ik ook twee nieuwe songs gehoord te hebben, al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook niet elk nummer van hun eerste album ken. Afsluiten deden ze met Anna, een nummer dat live wel honderd keer beter en energieker overkomt dan op cd. Een mooie aflsuiter die het publiek verweesd achterliet en het enige wat in nog hoorde was “Is het nu al gedaan?”
De manier waarop Raketkanon zijn energie overbrengt is uniek. Zelf vinden ze dat dit de standaard zou moeten zijn en dat kan ik alleen maar aanmoedigen!
Een geslaagde avond voor mij en iedereen die houdt van wat intimiteit en athenticiteit.
