Al een lange tijd was ik aan het twijfelen. “Zou ik naar Architects in Trix gaan? Zal het wel de moeite zijn? En zou ik terug geraken met de trein achteraf? Gelukkig koos ik de dag ervoor om toch maar mijn ticket te kopen en te gaan, en dit bleek dan ook meer dan de juiste keuze te zijn geweest.
Net op tijd kwamen we aan in Trix, de zaal stond al goed vol. Meteen ging het licht uit en begon de eerste band.
Dit was More Than Life. Grote fans begonnen direct mee te brullen, maar het grootste deel van het publiek bleef stil toekijken hoe de band het beste van zichzelf gaf. En dit beschrijft ongeveer het niveau van het optreden. Op muzikaal vlak waren ze goed, zeer goed zelfs. Maar toch konden ze geen hoogtepunt van hun show bereiken. Misschien kwam dit door de weinige energie die aanwezig was, of doordat ze gewoon de eerste act van de avond waren. Gelukkig kwam er, tegen het einde, stilaan wat beweging in, iedereen begon los te komen. Maar toch, het publiek volledig overtuigen lukte hen naar mijn mening niet.
Toen begon Northlane. De voor velen niet meer zo onbekende band, die enkele maanden geleden ook al in Trix had gestaan op ‘Never Say Die’.
Wat meteen opviel was dat er erg veel emotie in hun nummers werd gelegd, zowel op muzikaal vlak, als op vlak van de zang. Dit was dan ook te merken aan het publiek. Er kwam wat beweging in, en stilaan kregen ze iedereen mee met hun nummers. Zeker bij hun laatste nummer, ‘Quantum Flux’, waren velen hard aan het meebrullen.
Ook toonden ze erg duidelijk hoe dankbaar ze waren voor alle kansen die ze gekregen hebben en nog zullen krijgen. Dit maakte het optreden eens zo fantastisch. Ze hebben mij dan ook volledig overtuigd. Dit mede misschien door het feit dat het publiek nu ook echt alles gaf, in tegenstelling tot op ‘Never Say Die’.
Hierna was het de beurt aan Stray From The Path. Het was al meteen duidelijk, het publiek had er enorm veel zin in! Nochtans, toen de band op het podium kwam, leek het een fractie van een seconde of we op een optreden van Eminem terecht waren gekomen. Maar niets was minder waar. Al vanaf het eerste liedje begonnen de pits en de stagedives, en dit ging dan ook door tot op het einde. De agressie spatte van hun show af, dit was ook duidelijk te merken aan het publiek.
Dit was duidelijk, iedereen was meer dan klaar voor Architects!
Iedereen stond te popelen, maar het duurde eens zo lang voor ze er aan begonnen. Het publiek werd ongeduldig, maar vanaf dat deze opkwamen, was het onvoorstelbaar. Vanaf de eerste noot werden we direct naar achter geduwd en barstte Trix los. Het werd een volledige chaos: Stagedives, moshpits,… Het was niet te stoppen. Dit was duidelijk waarop iedereen zo lang had gewacht. En dit maakten Architects dan ook meer dan waar. Ze zetten een erg sterke show neer, waar iedereen hoogstwaarschijnlijk nog dagen van heeft nagenoten.
Als ik dan toch een minpunt zou moeten noemen, zou het niets met de show te maken hebben, maar met de organisatie van Trix. Diegenen die met het openbaar vervoer kwamen, moesten een kwartiertje voor het einde al vertrekken, om zo toch hun trein/ bus te kunnen halen. Ik was een van deze ongelukkigen, en heb dus het laatste deel gemist. Maar naar horen zeggen was ook dit fenomenaal. Tijdens ‘These Colours don’t run’ mocht dan ook iedereen die wou bij op het podium, om zo een mooie afsluiter te maken. En of het dit was!
Gelukkig had ik nog net tijd om hun album ‘Lost forever// Lost together’ te kopen, en op weg naar huis, kon ik dan ook niet meer wachten om deze af te spelen. En ik was zeker en vast niet de enige!
Met dank aan Tessa Van Mol voor dit huzarenstukje.
