Al wekenlang konden we 'uitverkocht' lezen op de site van de AB. Truckfighters hebben vorig jaar in maart, als voorprogramma van Kvelertak, blijkbaar meer dan een sterke indruk gemaakt op de Belgische schare liefhebbers van fuzzy stoner/rock in de brede zin. Misschien ligt het aan die vermaarde live show van Truckfighters: een explosie van energie waar een mens niet kalm onder kan bijven. Maar de band heeft ook een nieuwe full-cd op de markt gegooid, en 'Universe' mag er meer dan wezen. Redenen genoeg in ieder geval om af te zakken naar het hartje van Brussel.
In het voorprogramma twee bands uit de Fuzzorama stal, het eigen label van Truckfighters. Valley of the Sun, helemaal uit het verre Ohio, is hier een totaal onbekende, en dat vertaalt zich in het feit dat maar weinig mensen zich de moeite hebben getroost om zo vroeg al naar de AB af te zakken. Onterecht. Valley of the Sun speelt een zeer te genieten dik half uurtje bij elkaar aan vette, pure stoner rock. Maar daar bovenop: met het drumstel centraal opgesteld vooraan het podium, weten we meteen ook weer hoe boeiend het kan zijn om een overgetalenteerde drummer uit de bol te zien gaan. Aaron Boyer is een naam die we maar beter kunnen onthouden, want met die man zijn we nog niet klaar. Ondergetekende spoedt zich na de laatste noot trapaf naar de merch om de eerste full CD van deze heren binnen te halen, 'Electric Talons of the Thunderhawk'. En een patch, maar die hadden ze helaas niet.
Tweede band on stage en nog steeds het drumstel centraal en in de spotlight. Zouden we nog meer van dat uitmuntend slagwerk krijgen? White Miles is een duo uit Madagascar dat zich Medina en Lofi laat noemen. Ook zij hebben een debutalbum uit dat 'Job: Genius, Diagnose: Madness' heet en dat ronkt van de 'dirty pole dancer' blues en stoner rock, zoals ze hun genre zelf omschrijven. Met Medina in jeans en bh op het podium, kunnen we ons daar iets bij voorstellen. Ergens jammer desalniettemin, dat de muziek van White Miles op die manier verkocht moet worden, zeker wanneer dat misschien wel helemaal niet nodig is. De band heeft duidelijk potentieel, maar er moet nog wat aan gewerkt worden. Het feit dat we soms ook een tweede gitaar horen die op het podium niet te bekennen is, versterkt het gevoel dat een extra bandlid hier het wonder zou kunnen voltrekken. En ja, ook Lofi kan een flink stukje drummen. We worden verwend vandaag.
Maar de apotheose moet natuurlijk nog komen: the mighty Truckfighters! Inmiddels is het dringen geworden om nog een plaatsje bij het podium te veroveren. De fans zijn er helemaal klaar voor en begroeten hun band uitbundig. Ozo en Dango vliegen erin en we mikken met onze camera om de befaamde luchtprongen van de gitarist vast te leggen. Energie is alweer het sleutelwoord tot de show van Truckfighters, maar ook het contact met de fans is zoals altijd sterk. 90 Minuten onophoudelijk heen en weer gehuppel en gespring: gelukkig vertelde Ozo ons in een interview vóór de show wat zijn geheim is. Het zweet vliegt alle kanten uit als zowel oude als nieuwe songs door de speakers knallen. Een verzoeknummer kan er ook nog bij en dat wordt 'Majestic'. Het publiek wordt met iedere track uitzinniger en tegen de tijd dat de laatste drie songs aan de orde zijn, heeft ondergetekende al veilig dekking gezocht in een hoekje. Tijdens 'Desert Cruiser' is er voor het podium immers enkel nog plaats voor wie tegen een serieus stootje kan.
Missie volbracht: een concert dat in geen enkel opzicht moet onderdoen voor dat in Trix Club vorig jaar. Fans vertrouwen me zelfs toe dat het 'nog' beter was, en gezelliger. Misschien heeft Ozo wel gelijk toen hij in het interview zei dat Truckfighters de volgende keer de grote zaal in de AB gaan uitverkopen!
Het interview dat we deden met Ozo lees je hier:
http://www.snoozecontrol.be/index.php/interviews/11-engelse-interviews/2632-interview-with-truckfighters-ozo
