Vrijdagavond beloofde onze eerste kennismaking te worden met 'De Verlichte Geest' in Roeselare. Uit de evenementen die er op regelmatige basis geafficheerd worden, hadden we natuurlijk al lang begrepen dat die benaming enkel bestaat ter misleiding van de mensheid. We verwachtten er een leger duistere zielen aan te treffen, die nood hebben aan een pint en wat stevige muziek, eerder dan aan verlichting.
Heel wat omleidingen vlakbij onze bestemming, en dus moesten we een paar ommetjes rijden vooraleer de waarheid over de Verlichte Geest te kunnen aanschouwen. Maar dan was het zover: we stapten een echt 'good old' metalcafé binnen zoals we er helaas niet veel meer vinden in Vlaanderen, en werden met een ruk terug gekatapulteerd naar onze jeugd. De toog in de ene hoek, het podium in de andere, aftandse sofa's om in te gaan hangen en een ouderwetse kicker achterin. We voelden ons meteen thuis.
De eerste band was al aan zijn performance begonnen, maar we waren nog ruim op tijd om mee te pikken van The Misanthropic Danceband, wat we wilden weten. The Misanthropic Danceband, voluit 'The Misanthropic Danceband will play their greatest hits when all the loners of the world unite', is een trio uit het Kortrijkse dat doorgaans eerder over de Franse grens trekt om onze zuiderburen met hun sludge en doom te verzengen. Deze avond stonden ze ter contrast eens zowat in hun achtertuin. De band bestaat al sinds 2010, maar pas de laatste twee jaar zijn ze het echt gaan menen. Vorig jaar brachten ze een fysieke EP uit, genaamd 'Down Town Sloth City'. Een tweede exemplaar is in de maak, maar de meeste nummers daarvoor zijn al op bandcamp te beluisteren. Ook acoustische nummers kun je daar vinden, zoals 'The Tree of Woe', waarvan we vrijdagavond een doomversie kregen. Andere tracks die de revue passeerden waren 'Yeah Right', 'One More for the Road', 'Darkness in your Paradise' en een Saint Vitus cover 'Let the End begin'. Ook 'Evil Days', een nieuw nummer dat deze zomer mogelijk op vinyl verschijnt, werd bij wijze van try-out op ons afgevuurd. Het viel ons op dat de band in de Verlichte Geest op sympathie en respect kon rekenen, ook tijdens minder hevig werk zoals 'Let the End begin'. Terecht, want de jongens zetten een onberispelijke set neer.
http://themisanthropicdanceband.tumblr.com
http://themisanthropicdanceband.bandcamp.com
Dat laatste kon helaas niet gezegd worden van Psychogeneration. De band was duidelijk te zwaar uitgerust om op een klein podium als dat van De Verlichte Geest te spelen. Op zich duurde het opstellen opvallend lang, en het publiek werd ongeduldig. Toen de elektronica het ook nog liet afweten, waren de opmerkingen niet uit de lucht. 'Ons ego is duidelijk te groot om op zo'n klein podium te spelen' grapten PsychoStef en PsychoJ na de set. De heren vertelden ons wat er mis ging: 'door het krappe podium moesten we te lang zoeken om toch een opstelling te vinden die nog wat ruimte liet voor beweging. Normaal lukt dat op een kwartier, maar deze keer dus niet'. De zeskoppige band uit regio Ichtegem/Eernegem vertelde ons ook hoe ze hun muziek zien en waarom ze daarbij afhankelijk zijn van een laptop. 'Onze dubbele CD met zo'n 20 nummers moet je eigenlijk zien als een in boekvorm uitgeschreven verhaallijn waaruit de nummers fragmenten zijn. PsychoJ is verantwoordelijk voor de teksten, en PsychoStef componeert de muziek. Dat proces triggert dan weer een pak nieuwe ideeën om de song af te werken, en vaak betekent dat dat er digitale samples aan toegevoegd worden die met de nummers verband houden en het sfeertje erin ondersteunen. Zonder deze samples zijn de nummers niet compleet, en aangezien we live willen brengen wat we op cd zetten, slepen we dus ook onze laptop mee, mét die samples. Vanavond liet onze laptop het afweten en kwamen de samples niet. We zijn nooit eerder met deze situatie geconfronteerd geweest en er ontstond een lichte paniek. Daardoor hebben we uiteindelijk maar vier nummers kunnen spelen, en dus ook maar vier facetten kunnen tonen aan het publiek, van wat Psychogeneration eigenlijk is. We hebben immers ook meer new wave of doom getint werk, dat we vanavond niet hebben kunnen spelen.' We kregen ook kort uitleg over hoe we het verhaal moeten zien, om de gespeelde nummers daarin te kunnen plaatsen. 'De vraag die we ons gesteld hebben, is hoe een mens een 'De Gelder' of een 'Dutroux' wordt. Iedereen heeft zo wel ergens zijn grens, waarna er iets knapt. Ons verhaal gaat over een fictieve persoon die van jongsaf aan zware klappen te verduren krijgt: zijn moeder sterft, zijn vader begint te drinken, slaat het kind, pleegt uiteindelijk zelfmoord. Het kind wordt geplaatst in een klooster met alle misbruiken vandien. Als jongeling zoekt hij een job maar vindt die niet, en raakt verzeild in de wereld van drank en drugs. Hij komt terecht in zijn 'Personal Psychotic World' waar hij zijn spiegelbeeld aanziet als zijn imaginary friend. Uiteindelijk besluit hij iedereen uit de weg te ruimen die hem gemaakt heeft tot wat hij is, en tijdens 'The Last One', -de laatste die hij omlegt-, wordt hij gevat.'
Door alle problemen heen hoorden we toch het potentieel van deze band. In 'The Last One' meenden we zowaar een echo van de jonge Hetfield door de microfoon te horen. We zouden zeggen: herkansing binnen enkele weken in Gent waar Psychogeneration aantreedt met Doganov in muziekcentrum Kinky Star. Maar jongens ... het podium is daar ook niet al te groot .... een gewaarschuwde band is er zes waard.
Marche Funèbre was intussen aan zijn set begonnen, en we haastten ons van de backstage terug naar het café. In schril contrast met het hoog (voorziene) showgehalte in de vorm van aangepaste outfits en lichtspelletjes bij Psychogeneration, troffen we Arne en Co in 'werktenue' aan op het podium. 'Het is de uitstraling die telt', onderrichtte Arne ons na de gig. De band is pas terug van een tour door de UK, samen met rijzende ster Eye of Solitude, en er zijn plannen richting Oost-Europa later dit jaar. Maar vrijdagavond stonden ze tussendoor dus gewoon even in De Verlichte Geest, -hun 65'ste optreden inmiddels al. Marche Funèbre bouwde doordacht hun playlist op. Opener was 'These Fevered Days', tevens de begintrack van hun laatste album 'Roots of Grief'. Daarna volgde 'As in Autumn', en van daaruit werden we over 'Of Dreams and Vanity' voorbereid op het echt hevig werk in de titeltrack van de nieuwe CD, 'Roots of Grief'. Ietwat verrassend werd daarna gekozen voor 'Lethe', de meer dan 18 minuten durende afsluiter van de vorige CD 'To Drown'. Arne vertrouwde ons achteraf toe waarom hij zo'n zwak heeft voor dit nummer: 'Lethe bevat een tekst van Boudelaire, die ik twee keer herhaal, eens in het Engels en eens in het Frans. Het was destijds een verboden publicatie omdat de inhoud naar drugs en zelfs necrofilie zweemde'. Tot slot kregen we nog de rustigste track van de nieuwe CD, 'Crown of Hope', met daarin de dodenmars -jawel dat ziet u juist: de 'Marche Funèbre' van Chopin verweven. We vroegen Arne om ons, analoog met Psychogeneration, de verhaallijn van de nieuwe CD te verduidelijken. 'Vijf van de zeven nummers vormen één geheel. Ze verhalen de zoektocht van iemand die denkt dat hij teveel mensen gekwetst heeft en teveel harten gebroken. Hij probeert zonder gevoelens te leven maar de herinneringen blijven hem achtervolgen. Dit drijft hem tot op een punt waar hij voor de keuze staat: uit het leven stappen om de pijn te ontvluchten, of iets doen met zijn ervaringen. Dat moment is waar 'Roots of Grief', ons hevigste nummer, over gaat. Maar de levensvonk, die ons allen eigen is, haalt het op zijn doodsdrift, en sleurt hem uit de put. Na deze catharsis probeert hij zijn leven weer zin te geven, en dat wordt bezongen in ons laatste nummer, 'Crown of Hope'. We hebben daar ook kinderstemmetjes doorheen de dodenmars gemixt, omdat leven en dood zo dicht bij elkaar liggen en met elkaar verweven zijn. De plaat brengt dus eigenlijk een positieve boodschap, namelijk dat zolang je kunt leven, je het maar beter goed kunt doen. Elke stap die je zet is een stap dichter naar je graf. Geniet dus van elk moment en doe wat je graag doet.'
Wie het allemaal zelf wil horen en beleven, kan terecht in Magazin 4 op 26 April voor Darken the Moon V, waar Marche Funèbre het nog eens over doet, zelfs met de pas ontdekte en gewaardeerde inbreng van bassist Boris op co-vocals.
Wat ons betreft was deze eerste kennismaking met De Verlichte Geest een hit die voor herhaling vatbaar is. Aangename mensen, -ze spreken Westvlaams maar dat went- en een relaxed sfeertje. Enig minpuntje vanuit ons fotografisch oogpunt bekeken: zoooooo 'verlicht' was het daar nu eigenlijk toch niet. Gelukkig hebben we skills, hier bij Snoozecontrol ^^.
