Het concert van Huntress/Decapitated/Lamb of God betekende voor mij de allereerste keer in de AB. Parkeren was geen probleem, gezien het vroege uur dat ik er arriveerde. Immers: de goedogende zangeres van Huntress, Jill Janus, verwachtte me voor een interview.
Het moet gezegd: de backstage van de AB is een beetje een doolhof waarin de tourmanager samen met mij lustig verloren liep. Dat nog los van het psychedelische behang in de ruimte waar ik Jill mocht interviewen: een optische illusie is er niks bij vergeleken. Telkens wanneer ik mijn ogen ook maar een ietsje verplaatste over het gelaat van de sympathieke paganiste, kwam de hele kamer in beweging. Een mens zou van minder de kluts kwijt geraken. Gelukkig was de sfeer zeer ontspannen en praatte Jill uitvoerig over de band en zichzelf, zonder zich van mijn trip at the brain van de wijs te laten brengen. Waar het allemaal over ging, kun je hier lezen.
In de tijd tussen het interview en het eigenlijke concert, probeerden we de AB resto uit en maakten we een ommetje. Terug aan de AB stond de file wachtenden al tot om de hoek, en we sloten ons aan. We hadden geen idee wat de opkomst zou geven. Met Iced Earth op dezelfde avond geprogrammeerd in zaal Trix, was het afwachten hoe de metalconcertgangers zich zouden verdelen over beide locaties. Maar de zaal vulde zich al snel en tegen de tijd dat Huntress het podium mocht betreden, was de AB al voor driekwart volgelopen.
Huntress moest zich -als voorprogramma- bewegen over een smalle strook vooraan het podium, gezien alle opstellingen voor Lamb of God al gebeurd waren. Ook het licht dat de band ter beschikking kreeg, was schraal. In schril contrast daarmee stond het vuur dat Jill Janus bracht, de energie die ze in haar performance stak en de kracht van haar screams – vier octaven soprano wijd. Hoogtepunten waren zonder twijfel het vermaarde 'Eight of Swords' van de eerste CD Spell Eater, het door merg en been snijdende 'Zenith' van de nieuwe CD 'Starbound Beast', en het door Lemmy Kilmister van Motorhead geschreven 'I want to fuck you to Death'. Jill en haar bandleden bewezen dat ze weten waar ze mee bezig zijn en dat ze er met hart en ziel achter staan. Zonder enige twijfel zal Huntress op deze manier snel aan populariteit winnen.
Anders verging het Decapitated. Na het vuur van Jill Janus, die erin gevlogen was als een echte duivelin, kon ik mij niet van het idee ontdoen dat de heren van Decapitated er minder zin in hadden. Vooral in het begin van hun optreden kwam alles maar moeizaam op gang, en ik kreeg de indruk dat er wat aan de baard getrokken werd. Gaandeweg kwam er beterschap en schoten in de zaal de eerste crowdsurfers in gang. Toch lijkt het me dat deze vernieuwde Decapitated, na de dood van drummer Witold Kieltya en de coma van zanger Adrian Kowanek ten gevolge van een ongeval met de tourbus in 2007, niet meer dezelfde is. Ook de fans stelden zich voorlopig aarzelend en afwachtend op.
In afwachting van Lamb of God gingen we aan de merch nog even Jill en de band gedag zeggen, en ook daar toonden alle bandleden van Huntress zich van hun sympathiekste kant. Jill deelde knuffels uit aan fans en ging graag op de foto met wie daarom vroeg. 'Starbound Beast' vloog vlotjes over de toonbank en er werd met een glimlach gesigneerd. Zo zien we dat graag: niet teveel ego en eerbied voor de fans!
Eenmaal terug in de concertzaal viel alle twijfel omtrent de opkomst weg. De AB was tot aan de nok toe gevuld met ongeduldige fans die uit de bol gingen van zodra Lamb of God de eerste noten van 'Desolation' speelde. Een gigantische circle pit vormde zich en de voorste helft van de zaal werd een betreden-op-eigen-risico zone. Zanger Randy Blythe riep even op tot wederzijds respect en ging er dan verder tegenaan met tracks als 'Walk with me in Hell', 'Something to Die for' en 'Omerta'. De fles water binnen zijn bereik diende vooral om nu en dan zijn hoofd af te koelen, en dankzij een mini podium bovenop het podium maakte de zanger zich zichtbaar tot achterin de zaal. Een hilarisch moment volgde, wanneer Randy de volgende song aankondigde en alles stil bleef. Vertwijfeld draaide hij zich om met een '... well?...', maar alle lichten waren gedimd. Een roadie scheen met een zaklamp richting op de grond bevestigde playlist en Blythe boog zich erover, waarna een 'Oops' volgde. Foutje van de firma, en na een de break vroeg de zanger aan de fans wat ze ervan gevonden hadden, de manier waarop hij die song verneukt had. Maar het zal de fans een zorg geweest zijn: die brulden alle nummers mee en moshten alsof hun leven ervan afhing. Lamb of God zette hier een zeer geslaagd concert neer, zelfs in afwezigheid van gitarist Mark Morton, die omwille van familie aangelegenheden in allerijl naar de VS was teruggekeerd. 
