Zondagavond zakten we af naar TRIX club voor een intens avondje, in de ruime zin van het woord. Met Spookhuisje en Amenra stonden nl. twee bands/artiesten op het podium die op zich een belevenis zijn die niemand onberoerd laat. Door omstandigheden helaas het voorprogramma gemist, maar net op tijd om Amenra aan hun set te zien beginnen. TRIX club was volledig uitverkocht, toch hadden we niet de indruk dat het te druk was, zo kon je gemakkelijk de bar bezoeken of je gezellig nestelen op de stoeltjes geheel achteraan. Wel was het op bepaalde plaatsen moeilijk om alles goed te zien, tenzij je op de hoger gelegen gedeelde ging staan bijvoorbeeld aan de deuren die op het balkon uitkwamen, of aan de mengpanelen waar dus ook die stoelen stonden. Wij opteerden voor een gemakkelijk uitzicht via die laatste.
Wie de muziek van Amenra kent weet dat de teksten en aankleding hiervan gaan over omgaan met de dood, op zich geen onderwerp om een vreugddansje bij uit te voeren. De stemming was dan ook bedrukt, het publiek genoot door stevig mee te headbangen of in extase te genieten van zoveel intensiteit die op hen afkwam. Dat gevoel van intensiteit werd nog versterkt door mooie beelden van raven, donkere bossen en andere kerkhof elementen, veel verlichting was er dus niet zowel op als voor het podium. Ook moet je van Colin en co niet veel interactie naar het publiek toe verwachten, doorgaans stond de zanger met de rug naar de fans. Maar dat deert niet echt want je wordt gewoon meegezogen in een spiraal van aangrijpende klanken, die je verweesd achter laten. komt daarbij de door merg en been snijdende stem van Colin om het plaatje compleet te maken.
Het sterke aan Amenra is dat ze hun set opbouwen naar een climax toe die pas echt zijn kookpunt bereikt naar het einde toe, om dan in je gezicht te ontploffen. Daarom volgde er ook geen bisnummer, omdat het onderste uit de kan is gehaald en er niets meer aan valt toe te voegen. We kregen een uur lang iets meer dan gewoon een trip door de diepste krochten van onze ziel, werden geconfronteerd met onze nietigheid in deze wereld en werden er zelfs even stil van.
Zonder moeite slaagt Amenra er weer eens in door een verpletterende set neer te zetten en je te doen nadenken over het leven, en over de dood. Wie de background van de band kent begrijpt nog beter de beweegreden van zijn teksten en van de manier waarop Amenra een optreden aanpakken, het publiek innemen door hen te laten meeleven met je pijn, en niet de show stelen door cliche's boven te halen zoals ''handjes in de lucht'', waar we ook soms niet vies van zijn geven we eerlijk toe. Nee, Amenra moet het vooral hebben van hun muziek, en de belevenis en de diepgang die een verpletterende indruk nalaten. Wij zagen geen blije gezichten, maar mensen die diep onder de indruk waren. Missie geslaagd!
setlist :
The Pain It Is Shapeless, We are your Shapeless Pain // Dearborn and buried // Razoreater // Boden // Terziele // Nowena 9.10 // A Mon Ame// Am Kreuz // Silver Needle. Golden Nail
