We maakten ons klaar voor een avondje stoner rock in Vosselaar, en eerlijk is eerlijk: het was niet echt met dát enthousiasme. Onze laatste keer in de Biebob -toen weliswaar een uitverkochte show- had los van wat de bands toen gepresteerd hebben, niet echt een positieve herinnering bij ons achtergelaten. Té veel mensen, té weinig plaats, té heet. En waar gingen we deze keer weer een parkeerplaats vinden?
Wel, die parking bleek alvast geen probleem. Vlak voor de deur zelfs. We hadden het toen al kunnen snappen: de opkomst in de Biebob was deze keer een heel pak magerder. Eigenlijk was het best schrikken toen we de deur open gooiden. We hadden ons toch niet vergist van tijdstip?
Maar neen, helaas niet. En dat 'helaas' gevoel zou ons die avond nog meerdere keren overvallen, in het aanschijn van twee bands die ondanks de wat mindere toeloop, elk op hun eigen manier het beste van zichzelf gaven en daarmee onnoemelijk respect afdwongen.
The Quill is een band van Zweedse bodem, die bij de release van hun eerste CD's -inmiddels meer dan 15 jaar geleden-, vrij goed opgepikt werd en sterke recensies kreeg. Dat hoogtepunt ligt, gezien de opkomst van vanavond, duidelijk in het verleden. Onterecht, als je het onze oren vraagt. Wat die tanende glorie dan veroorzaakt, we zouden het niet weten. De band speelde een set met werk uit hun ganse loopbaan en alles klonk als één hip geheel. Tracks uit hun zevende album hebben nog steeds datzelfde sfeerscheppend seventies ingrediënt als hun eerdere albums. Op de kruising tussen Led Zeppelin en Soundgarden kregen we drie nummers uit hun laatste CD 'Tiger Blood', vier uit hun voorlaatste album 'Full Circle', en de rest werd netjes bijeengeplukt uit de overige vijf albums. Zanger Magnus Arnar, -tot vervelens toe vergeleken met Chris Cornell van Soungarden- sleepte de nummers aan elkaar met zijn zweverig stemgeluid en de early seventies rolden uit de gitaren van Christian Carlsson en basgitarist Roger Nilsson. Toen er een probleem rees met de crash van drummer George 'Jolle' Atlagic, werd het probleem overbrugd met het prachtige 'Sweetly', een drumloze song uit het debuutalbum van de band. Na 12 trips waren we behoorlijk high geworden van deze band, en om terug op aarde te landen zat er niks anders op dan onze portemonnee open te trekken aan de merchandising stand en de nieuwe cd mee naar huis te nemen.
Daar openbaarde zich dan meteen ook het charmante kantje van een zaal als de Biebob. In minder dan geen tijd stonden ook de bandleden naast ons en konden we een gezellig babbeltje slaan tussen pot en pint. Onze CD werd met veel plezier gesigneerd door alle vier de leden van The Quill, en kan nu als heilige graal pronken in onze vitrinekast.
Tijd nu voor 'de Grote Mammoth' zoals Magnus Arnar hen had aangekondigd, uit het verre Australië, en voor de eerste keer in Europa, om hun derde CD 'Hell's Likely' te promoten. Zanger Mikey Tucker liet er vanaf de eerste minuut dat hij het podium betrad, geen twijfel over bestaan wat de energie moest leveren voor zijn prestatie: bier in de ene hand en bier in de andere hand. Een flinke slok en van daaraf aan rechtdoor in één lange lijn tot aan de finish. Een flinke brok agressieve rock en dito lyrics, enkel onderbroken om bij te tanken, het keelgat te smeren, nog een blikje open te trekken en nog eentje achterover te gieten. Mikey had een andere oplossing voor het probleem van de wat te magere opkomst. 'Als de fans niet tot tegen het podium staan dan ga ik tot tegen de fans', moet hij gedacht hebben, hoewel hij er geen woorden aan vuil maakte en gewoon meerdere keren het podium afsprong en een tijdlang beneden bleef staan zingen, daarbij allerlei fratsen uithalend, zichzelf kelend met de draad van zijn micro om zijn nek, hangend tot op enkele centimeters van de fans, rollend over de grond of rondjes lopend langs de fans heen, om zo bijna zijn eigen monitor af het podium te sleuren.
Compleet van de pot gerukt, die Mikey Tucker, opgaand in zijn muziek en zijn eigen wereld. Maar intussen waren de fans wel helemaal mee in het verhaal, en we kregen door de roekeloosheid van Mikeys act een beetje het gevoel op een punkmeeting te staan. Punkinvloeden die trouwens ook in de muziek terug te vinden zijn, zoveel is duidelijk. 'I need another Drink' klonk het, en het zal de laatste van de avond niet geweest zijn. Wellicht gevolgd door 'Up all night(got demons to fight)' ...
We hadden eigenlijk een ladderzatte Mikey verwacht aan de merchandising stand, maar daar mochten we dan tot onze aangename verbazing vaststellen dat de man ook zijn rustige kant heeft. Sympathieke knullen. En dan was er nog drummer 'Bones' die zijn eigen pins kwam stelen 'om er ook één te hebben', en toen hij zich betrapt voelde, er ons prompt elk eentje in onze pollen duwde. Daar drinken we een pint op!
Dit was zonder meer een avond die veel positiever is uitgedraaid dan verwacht. Eerst helemaal in hogere sferen gebracht door The Quill en daarna helemaal weer tegen de grond gesmakt door Mammoth Mammoth, maar beide bands verdienen heel wat meer aandacht en een groter podium in België, want het zijn podiumbeesten. Hopen maar dat er een deal in de lucht hangt met één of andere festivalorganisator, want met deze band op de affiche krijgen ze ons zeker uit onze zetel!
