Ongeveer een kleine week geleden trokken we met Snoozecontrol naar Vans Warped in Eindhoven. Een evenement dat vanaf we er aankwamen zeer degelijk georganiseerd leek. Zo moest er nergens aangeschoven worden voor drank of eten en was de bediening bij de merchandising altijd bijzonder vlot. De crew en de pers werden in de watten gelegd met gratis drank en een te smaken diner waardoor ook zij niet werden vergeten.
Vans Warped Tour kwam voor het eerst in vijftien jaar nog eens naar Europa en dat zouden we geweten hebben. Ze pakten uit met een heerlijke, harde en gevarieerde line-up die elke metalcore en punkfan had kunnen bekoren. De affiche kan worden bestempeld als hard omdat de enige softies op de bandlist Yellowcard waren en de rest gewoon snoeihard het publiek omver blies met heerlijke screams of punky gitaren. Over de line-up valt dus eigenlijk geen enkel kwaad woord te zeggen.
Het indoor festival werd daarnaast ook op een sublieme wijze ingedeeld. Zo werden de bands verdeeld over drie stages: The North Stage, South Stage en Kevin Says Stage. We moeten echter eerlijk zijn dat we door het door elkaar lopen van de bands de Kevin Says Stage links hebben laten liggen om voor jullie de kanjers op affiche te kunnen fotograferen en analyseren.
Memphis may fire
"I wrote This for You guys, because we are all the same" was één van de zinsneden die werd aangehaald door de zanger van Memphis May Fire, een Texaanse metalcore band. Matty Mullins oftewel de energieke zanger van deze band heeft een stem die subliem kan afwisselen tussen screams en melodische stukken in één nummer. Zoals quasi alle concerten op vans warped was ook dit concert enorm kort maar zeer krachtig. De zanger zocht herhaaldelijk contact met het publiek. Naast de zanger heeft de band nog een andere draaischijf volgens Vans Warped Magazine, de gitarist Kellen MC Gregor. Dat is een vaststelling die ook ons niet is ontgaan. Hij vult met korte zangintermezzo's en sublieme riffs op ideale wijze zijn frontman aan. Het concert was echt energiek van begin tot eind en Memphis May Fire maakte hun steengoede livereputatie meer dan waar. Hopelijk zien we hen snel terug op Belgische bodem.
Billy talent
Sommige mensen durven te beweren dat Billy Talent passé is en stellen vast dat punkrock niet echt vernieuwend is qua muziekstijl. Ik kan alleen maar zeggen dat dit klopt, punkrock is inderdaad niet vernieuwend qua genre en klinkt vaak hetzelfde, maar dat is dan ook het doel van deze bands. Ze trachten om op een simpele manier steengoede muziek te maken, zo ook Billy Talent een band die in Eindhoven duidelijk op handen werd gedragen. Ze zette de zaal volledig in vuur en vlam door simpelweg al hun klassiekers te spelen. Zo passeerde ondermeer Devil on my shoulder, Red Flag, Surprise Surprise en Fallen Leaves de revue. Het publiek zong alle hits uit volle borst mee waardoor Ben Kowalewicz zelf geen werk meer hoefde te verrichten. Ze brachten onlangs nog hun vierde album Dead Silence uit waarvoor ze ook al promotie maakte op Groezrock vorige lente, een plaat waaruit blijkt dat ze nog altijd even energiek met muziek bezig zijn als in de beginjaren. Wat ook wordt beweerd door sommigen kon de duizenden aanwezigen geen barst schelen, want wij hebben weer mogen genieten van een steengoede set.
We Came As Romans
We Came As Romans is een band die mij keer op keer blijft verbazen zowel op plaat als live. De band bracht ondertussen al drie albums uit, waarbij in elke plaat een andere weg werd ingeslagen. Zo was hun eerste album, To Plant A Seed een prima Metalcorealbum en was hun daarop volgende album van veel donkerdere aard bomvol synths, melancholie en agressie. Hun derde album kwam onlangs uit, waaruit bleek dat ze opnieuw een iets ander pad proberen te bewandelen. Een pad waarbij vooral de combinatie tussen agressiviteit en melodie centraal staat. Dat de band houdt van een agressieve, melodische hardcore set bleek ook uit hun live-optreden op Vans Warped. Het is een band die werkt met twee energieke zangers die elkaar vaak afwisselen zodanig dat de schwung nooit uit het optreden kan verdwijnen. De instrumentele kant wordt dan weer verzorgd door vier bandleden waardoor de agressiviteit en techniciteit in hun set ten allen tijden kan worden bewerkstelligd. We Came As Romans is één van de bands die ook meereist op de Vans Off The Wall Tour, die gisteren halt hield in Antwerpen, wat duidelijk meer dan terecht blijkt.
Enter Shikari
"Music has to be unpredictable, because you have to use your mind because otherwise someone else will use your brain for you"
Muziek moet onvoorspelbaar zijn, liet Rou Reynolds weten aan zijn publiek tijdens het optreden. Onvoorspelbaar is inderdaad het woord waarmee je de Enter Shikari set op Vans Warped, en eender welke andere plaats op deze aardkluit, kan omschrijven. Ze brengen muziek die een combinatie brengt van zoveel verschillende stijlen dat je doorheen het gehele concert wordt geconfronteerd met constante mindfucks. Op een bepaald moment begonnen ze zelfs muziek te maken op vuilnisbakken, redelijk onvoorspelbaar dus als het de eerste keer is dat je de band van dichtbij kan zien. Het publiek kon ook op geen enkel moment stilstaan tijdens de set van Enter Shikari, dit komt vooral omdat ze een gat in de markt hebben aangeboord, namelijk dansbare posthardcore die doordrenkt is van de elektronische beats. Massale circlepits, headbangen en bezwete lijven en enkele schrammen op de armen waren het resultaat. Een waar metalfeestje was het dus!
Yellowcard
Yellowcard was duidelijk de softie op deze line up en kon ons daarom ook niet echt ten volle bekoren. Wij zijn niet echt zo'n fan van iets te leemzoetige songteksten vermengd met een beetje gerammel op een laaghangende gitaar. Mensen die beweren dat Yellowcard, na het uitbrengen van hun nieuwe plaat, nog altijd kan worden gecatalogeerd als punkrock moeten eens live luisteren naar het nummer Awakening. Ik kan u zeggen dat uw mening snel zal veranderen. Deze vreemde eend in de bijt had voor ons dus niet echt gehoeven, maar hey de vrouwen willen ook wat.
Sublime with Rome
Het enige vernoemenswaardige aan dit concert was de soundcheck. Deze was enorm hilarisch en werd verzorgd door iemand die mij deed denken aan een jonge versie van John Cleese. Daarnaast is het volgens mij eerder een smaakkwestie, maar een combinatie van punkrock en Reggae is nu eenmaal niet echt mijn ding. Het was wel leuk om drie nummers op te dansen en het publiek rondom mij ging duidelijk uit hun dak, maar zelf kon ik enkel maar een paar spastische bewegingen maken met mijn armen op dit soort muziek. Over smaak valt uiteraard niet te twisten maar de volgende keer laat ikzelf deze band alvast links liggen.
Parkway drive
De ideale afsluiter van een dag vol sublieme muziek was, hoe kan het ook anders, Parkway Drive. Parkway drive is zo'n band waar ikzelf nooit genoeg van kan krijgen en zo zijn er maar een paar. Het is een band die enorm veel techniciteit in hun nummers tracht te brengen en waar de screams aan elkaar worden gerijgd zonder enige stop. Voor de vierde keer ooit speelde de band het nummer The River live en dat was echt een nieuw pareltje op hun setlist. Daarnaast werden de klassiekers als vanouds aan elkaar gerijgd en werd er traditiegetrouw afgesloten met Carrion als bisnummer. Er werd gedanst, gemosht, gezongen, geroepen en geheadbanged als nooit tervoren, want een show van Parkway Drive is een show waar je niet bij kan of wil stil staan. Met een t-shirt nat van het zweet dropen we af richting Gent, nagenietend van een dag vol heerlijke muziek.
