Volbeat in Vorst Nationaal, dit wil zeggen een potje puur onversneden rock 'n roll met een scheutje metal, verpakt in een feestelijk strikje vol leuke interacties naar de fans toe. Dat is in het kort hoe we in het verleden een optreden van Volbeat hebben beleefd. Of dit nu gebeurd op een festivalweide of een zaal als Lotto Arena, telkens opnieuw kregen we een feestje voorgeschoteld dat ons tot op heden is bijgebleven. Een goed volgelopen, maar nog niet volledig uitverkochte, Vorst National had er duidelijk zin in. We waren helaas te laat voor Teenage Bottlerock en enkel het laatste nummer gezien van Iced Earth. Veel te weinig dus om hierover een verslag te kunnen schrijven.
Een groot doek met typische afbeelding van de band werd voor de instrumenten gespannen, het publiek keek raar op toen een eenzame muzikant met een soort banjo een akoestisch stukje kwam spelen. Plots werd dit intieme moment verstoord door strakke drumlijnen waarna het doek omhoog ging en in een spervuur van vlammen Volbeat hun set inzetten. De boel ontplofte nu al, wat zou dit worden de rest van de avond.
We hadden het in het begin van deze review al over de combinatie tussen oversneden rock'n'roll en pure metal, nu hoor je in vele songs van Volbeat invloeden van de grote idolen van deze band zoals Johnny Cash tot Metallica. De interactie, die vaak bestond uit clichématige maar daar om niet minder leuke dingen als met de handen in de lucht een wave veroorzaken tot ver in de tribunes of 'up the horns', zorgden ervoor dat het dak er volledig af ging. De grootste sterkte van Volbeat is dat ze door deze aanpak een ruim publiek kunnen aanspreken, maar ze blijven ook hun roots trouw. En ook dit siert hen.
Dat het hier een zwaar rock feestje zou worden spreekt voor zich. De charismatische houding van zanger Michael Poulsen gecombineerd met de sterke gitaaruithalen, maar vooral het in onze ogen sublieme drumwerk, meer hebben we niet nodig om er een geslaagde avond van te maken. Door sommige critici wordt Volbeat soms smalend omschreven als pretmetal, maar we zien en horen al genoeg ernstige zaken rondom ons heen. En hoewel de teksten en songtitels soms gaan over dood en verderf, op het podium stonden trouwens ook grafzerken opgesteld en in de hoek hangt er een pop aan een koord, zorgt de manier waarop de band deze songs brengt eerder dat iedereen met een brede glimlach de zaal verlaat. Meezingers als Sad Man's Tongue of momenten waarop een ware moshpit en crowdsurfende massa ontstaan, het was allemaal aanwezig. Daarmee zijn we aan het volgende positieve punt gekomen aan dit concert, de nodige variaties en tempowisselingen in de set zorgden ervoor dat die kleine twee uur gewoon zijn voorbij gevlogen.
Na een korte pauze, de band kwam vrij vlug terug na de regulaire set, volgde nog een bisronde met o.a. Caroline leaving en het fel meegezongen Still Counting. "Counting all the assholes in the room". Well I´m definitely not alone, well I´m not alone" zong het publiek uit volle borst mee om deze schitterend avond met brio af te sluiten.
Setlist:
Doc Holliday // Hallelujah Goat // Radio Girl // The Mirror and the Ripper // The Nameless One // Guitar Gangsters & Cadillac Blood // Sad Man's Tongue // Lola Montez // Heaven Nor Hell // 16 Dollars // Dead But Rising // The Garden's Tale // Pearl Hart // A Moment Forever // Fallen // My Body (Young The Giant cover) // Pool of Booze, Booze, Booze // The Hangman's Body Count // I Only want to Be With You (Dusty Springfield cover) // ENCORE : Caroline Leaving // Maybellene I Hofteholder // Cape of Our Hero // Still Counting
