The Boxer Rebellion is wereldwijd aan het doorbreken. De populariteit van de band heeft de laatste jaren een enorme vlucht genomen. In ongeveer vijf jaar van Bitterzoet naar Paradiso en van Kink FM naar de publieke omroep. Speelden de twee Britten, Australiër en Amerikaan in 2007 nog als relatief onbekenden in het voorprogramma van Editors in de grote zaal van Paradiso, op vrijdag de 13e in september 2013 waren de mannen van The Boxer Rebellion zelf de geluksvogels: een uitverkocht concert op het hoofdpodium van het kerkgebouw.
De sleutel naar het succes is de eerder dit jaar verschenen langspeelplaat Promises. Hierop is gekozen voor makkelijk te behapstukken indierock, "radioproof" zoals dat zo mooi heet. Het jammerlijke gevolg van deze eenvoudigere benadering is dat de spannende, intrigerende songs van debuutalbum Exits en opvolger Union, plaats hebben gemaakt voor dertien in een dozijn indie-rocksongs, die al in overvloed zijn te vinden in het genre.
Dit was ook precies het probleem tijdens het meest recente optreden in Amsterdam. The Boxer Rebellion speelde bijna alle nummers van deze nieuwe CD, songs waarvan, met uitzondering van het meeslepende Diamonds, het gewicht veel te dun is om indruk te maken. Tragisch dieptepunt was het slaapverwekkende New York, waar de flirt met Coldplay veel te dik bovenop lag.
Met uitzondering van New York was het allemaal echt niet slecht wat The Boxer Rebellion liet horen. Sterker nog, de mannen verstaan hun ambacht echt wel. Gitarist Todd Howe liet bij vlagen prachtige soundscapes uit zijn instrument galmen en de zang van Nathan Nicholson was loepzuiver. Knap werk. Maar het intrigerende en spannende van nummers als Evacuate en We Have This Place Surrounded (de schitterende live-uitvoering was het onbetwiste hoogtepunt in de set), songs die prikkelen en zelfs na vele luisterbeurten nog blijven fascineren, is op de nieuwe nummers ver te zoeken. Daar konden de live-uitvoeringen niets aan veranderen.
Het succes is de mannen natuurlijk van harte gegund, maar stiekem hoop je toch dat de heren maar snel tot inkeer mogen komen en inzien dat gedraaid worden op de populaire radiozenders niet helemaal hun ding is. Laat dat maar aan de Coldplays van deze wereld over. Omdat The Boxer Rebellion in Amsterdam toch net iets te nadrukkelijk op zoek was naar die C-factor, was de echte magie, die zo kenmerkend is voor een episch concert, op vrijdag de 13e ver te zoeken in Paradiso.
Zanger Nathan Nicholson verwoordde het zelf nota bene treffend, voorafgaand aan New York. "The next song is about Amsterdam, but we called it New York". Morgen gaat dat nummer natuurlijk over Berlijn, volgende week over Warschau en eind van de maand is het geïnspireerd op Wenen. De band is wereldwijd doorgebroken, dat is duidelijk, maar in dit ogenschijnlijk onschuldige grapje schuilt precies de kern van het probleem. The Boxer Rebellion is net even iets te veel bezig met zieltjes te winnen in plaats van epische indie-rocknummers te spelen.
