Pure, old school Black metal met Thrash metal invloeden uit Oekraïne. Een land dat in ieder geval tot onze verbeelding spreekt. Daar ontstond in 2014 de band Hellfire. De band werd opgericht door Karagh (Gitaar/voice) en Necrobafomet (Bas), voormalige leden van de black metal formatie Paranomia. Drummer Skullcrusher en tweede gitarist Max, voegden zich later bij Hellfire. De band bouwde een ijzersterke reputatie op binnen de scene. En zijn nu klaar om de wereld aan hun voeten te doen neerknielen. Goat Revenge is een EP die diepe, donkere, gensters in ons hart slaat. Zoals Blackned Thrash Metal moet zijn.
Een EP zou je deze plaat bovendien niet echt kunnen noemen. Goat Revenge bevat namelijk acht songs die één voor één het beste uit pure thrash perfect vermengen met het meest angstaanjagende van Black Metal. Na een korte intro, bezorgt Hellmass Attack ons al koude rillingen. Dat is in grote mate de verdienste van knetterende, meedogenloze drumsalvo's. Die voelen als mokerslagen die telkens onze hersenpan dreigen in te slaan. Gestuwd door hemelse riffs, is het echter de ruwe, angstaanjagende stem van frontman Karagh,die ons de ultieme doodsteek geeft.
Niets wordt aan het toeval overgelaten. Meteen de luisteraar bij de strot grijpen, en niet meer los laten tot het bittere einde. Dat is wat Hellfire dan ook doet. Goat Revenge, War Apcalypse Battery, Field of Screams, Unholy cult. Telkens is het die verschroeiende kruisbestuiving tussen hartverscheurende vocalen, snoeiharde riffs en knetterende drumsalvo's die ons koude rillingen bezorgt en in het angstzweet doen baden. De songs hebben allen een vrij korte tijd duur van circa drie tot vier minuten, waardoor het aanvoelt als een duistere wervelwind, die aanvoelt als een zonsverduistering op klaarlichte dag. Waardoor mythische demonen uit het graf kunnen opstaan, om hun prooi te verscheuren. Unleash the Beast is een song die je dan ook letterlijk kan nemen. Want inderdaad wordt het beest losgelaten op de luisteraar. Die versteend van pure angst, zijn demonen diep in de ogen zal kijken. Karagh ontpopt zich binnen dit duistere ritueel als hogepriester van het kwaad, zijn vocalen komen dan ook vanuit de diepste kelder van de Hel. Zo lijkt het wel. Geen enkel spaander blijft geheel, na deze duistere, angstaanjagende wervelstorm. Waaraan , eens je de trip bent begonnen, geen ontsnappen meer mogelijk is. Lord of the Mighty Horns geeft de luisteraar uiteindelijk die doodsteek, die aanvoelt als een verlossing.
We kunnen dan ook besluiten:
Hellfire heeft zijn naam niet gestolen. Met Goat Revenge doet de band een vuur losbarsten, zowel instrumentaal als vocaal, dat aanvoelt als de vuurtongen uit de Hel die je voetzolen likken. Verstard, van pure angst, voelen we ons langzaam wegglijden steeds verder verwijderd van het licht. Binnen een donkere omkadering, en met een knipoog naar thrash metal, presenteren Hellfire ons een meesterlijke plaat die aan de ribben blijft kleven, en de meest duistere kant van onze ziel naar boven brengt. Je voelt ook aan dat deze muzikanten reeds wat water hebben doorzwommen. Ze gebruiken deze ervaring, om te zorgen voor een donkere trip die we nooit meer zullen vergeten. Origineel is het niet, het is ooit wel voorgedaan. Maar als van begin tot einde koude rillingen over je ruggengraat voelt lopen, en badend in het zweet achterblijft? Dan weet je dat de missie is geslaagd.
Tracklist:
