Grensrock 2009, een affiche die niet volledig te term Rock vertegenwoordigd durf ik wel te vermelden. Zo denk ik allereerst aan Jasper Erkens, deze solo gitarist en zanger weet zijn jonge fans (lees: tieners) beslist mee te krijgen maar voor het grote publiek blijft hij vooral een grote ergernis alsook een verkrachter van de muziekwereld.
Naast Jasper Erkens hebben we ook nog de Jeugd Van Tegenwoordig (JVT) waar ik niet al te diep op zal ingaan. Deze Nederlanders hebben het vooral voor onze Nederlandse taal en al zijn dialecten er rond, het spotten met eigen land maakt dan ook geen ‘zeik’ uit voor deze muziekgroep (lees: Broek af, Tetten bloot, Hollandse hoeren). Horden van jeugdige hiphoppers bestormden plots het park van Menen om dan vervolgens luidkeels alle nummers één voor één mee te brullen terwijl metal en rock liefhebbers het park verlieten om te genieten van een frisse pint aan de andere kant van het park of in de stad Menen zelf.
Goed, aan beide bands zal ik dus niet teveel aandacht besteden omdat deze totaal niet binnen het genre van deze webzine passen, wel had ik graag even dieper ingegaan op het optreden van Steak Number Eight. Deze groep kreeg in de begintijden heel wat negatieve kritiek over zich heen, vooral van de ouderlingen en van jaloerse tieners die het niet eens waren met de band. De muziekgroep blijft ondertussen jong en oud verrassen met hun performance en hun goede muzikale kennis.
Korte riffs doorheen het ganse optreden zorgden er dan ook voor dat ik enkele mensen luchtgitaar zag spelen. Een fenomeen dat in gang werd gestoken op Woodstock en nu steeds meer en meer geïntegreerd word in onze maatschappij. Back to the band nu. Steak Number Eight brengt nummers naar de voorgrond waar er veelal een emotionele betekenis aan vastzit. Zo is de band, de sound alsook hun album (when the candle dies out) een eerbetoon aan hun overleden broer Brent Vannestes. Al zijn woede en verdriet brengt hij onder in een prachtig optreden. Als je met die gedachte het optreden meemaakt en ziet welke kracht de band uitstoeit op het podium zou je wel eens rillingen durven krijgen. Voor mij was Steak Number Eight een perfecte keuze om Grensrock te laten openen al zou het kunnen dienen als één van de betere afsluiters voor alle metalfanaten.
A Brand, deze muziekgroep kreeg mijn twijfels toen ik hun naam hoorde. Ik dacht eerder aan pure Electro en vermoedde dan ook dat deze de eerste festivaldag zouden afsluiten maar niets was minder waar. A Brand brengt artrock en glampop zo verwoorden hun fans. Ik heb hun voor het optreden even aangesproken en gevraagd wat ze van dat ‘in hokjes duwen van het genre’ vonden.
Ze wisten ons te melden dat het uiteindelijk een combinatie van meningen is dat ze hebben samengevoegd naar één mooie zin: “It’s glampop, it’s artrock, It’s high fidelity lofitronics, It’s a delicate mix of 70s pop, 80s beats and 90s rock. It’s groovy, it’s edgy. It’s taking the best of all worlds and transforming it into a here & now sound.” Erg vonden ze het niet, zolang de mensen genieten van de muziek dat ze brengen en zolang de band zelf de boel op gang kan brengen zijn ze tevreden.
A Brand verraste me eveneens sterk. Ze komen krachtig uit de hoek en kregen op Grensrock 2009 onmiddellijk het grote publiek mee. Wat voor mij Electro ging wezen werd omgezet naar deftige rock en mijn liefde naar de term “oldskool” kwam terug boven. Enkele crew-leden spraken mij ook aan backstage bij het podium en lieten me weten dat dit de muziek is dat de jeugd te weinig kent. Wel, ik moet hun groot gelijk geven want tijdens bepaalde nummers kreeg ik echt “kiekenvel”.
Velen zullen A Brand kennen van het nummer “Thunderstruck” (cover AC/DC)dat voor het eerst werd gespeeld op Studio Brussel. De muziekgroep wil hierbij duidelijk benadrukken dat dit niet HET van HET is voor hun! Het is een nummer waarmee ze konden meedoen aan een wedstrijd van Studio Brussel en is dan ook buiten alle verwachtingen sterk populair geworden bij de jeugd en ouderlingen. Tijdens dit nummer kon ik het ook niet laten mijn luchtgitaar boven te halen. Deze enkele minuten van mijn leven, samen met mijn luchtgitaar, zijn momenten die een tiener zouden moeten bijblijven!
De Snoozecontrol crew bedankt ook de organsiatie voor het vlekkeloos verlopen van diverse zaken alsook voor het aanbieden van dit prachtige festival. Grensrock 2009 is een gratis festival dat al heel wat jaren meegaat en vaak heel bekende namen over de vloer krijgt. Zo kreeg Grensrock al sinds 1987: The Wolfbanes, John Watts, Arno, John Campbell, The Strangers, The Kids, Admiral Freebeen The Block Busters, Gabriël Rios, Triggerfinger, De mens en tal van andere bands op bezoek. Grensrock lijkt ook te werken aan economisch bestaan en stelt dan ook voldoende urinoirs (Dixie toiletbakken) ter beschikking en probeert zoveel mogelijk geluids en vuilnisoverlast te vermijden.
Op het programma van Festivaldag 1 2009 stonden (in volgorde): Steak Number Eight, Jasper Erkens, De Jeugd Van Tegenwoordig, A Brand en The Subs
Op Festivaldag 2 2009 stonden: Luna Twist, The Galacticos, Team William, Waxdolls, The Hickey Underworld en Front 242. Deze dag konden wij omwille van persoonlijke redenen niet aanwezig zijn.
Website festival: www.grensrock.be
