Twee jaar gelden zagen we Jack White aan het werk in Lotto Arena, Antwerpen, en bestempelden we dit naderhand als: het concert van het jaar. Ook met zijn albums Blunderbuss (2012) en Lazaretto (2014) gooide Jack White hoge ogen, en bewees ondertussen dat hij ook zonder zijn White Stripes en The Raconteurs pareltjes van songs kan neerzetten, en magistraal sterke concerten. Het was dan ook reikhalzend uitzien naar zijn concert in de betonnen bunker van Vorst Nationaal. Want ja, het is toch altijd iets met het geluid in Vorst Nationaal. Afhankelijk van waar je zit kan het geluid vrij goed zijn, of echt oorverdovend slecht overkomen. De zaal zat zodanig overvol, dat zelfs de trappen op de middelste tribune bezet waren, vermoedelijk gingen mensen liever op de trappen zitten, dan een tribune hoger waar het geluid doorgaans het minst goed kan genoemd worden
Dit terzijde werd het concert ingezet door iemand die ons vooraan het podium kwam vragen niets te filmen of foto's te nemen, en gewoon te genieten. Ze hadden hun eigen fotograaf mee, en de foto's zouden op de site van White verschijnen, en gratis te downloaden. Tot daar al een, om het zo uit te drukken, theateraal begin van de avond.
Vanaf de eerste noten legde Jack en de zijnen de lat vrij hoog. Een concert van Jack White betekent ook chaos, en elke keer een andere setlist. De begeleidingsband profileerde zich bovendien tot begenadigde instrumentalisten. Ook zonder, de in oktober overleden keyboardspeler, Isaiah "Ikey" Owens bleef dit statement overeind. De man werd echter wel gemist, dat was duidelijk te merken, al liet zijn vervanger zich ook van zijn beste kant zien. Telkens resulteerde dit in een waar pallet van muzikale huzarenstukjes, vaak wist je niet wat er zou komen en kwam je in de ene verrassing naar de andere terecht. Een voorbeeld van de prachtige instrumentale aankleding was het aanlokkelijke mooie samenspel tussen de bekoorlijke violiste en de gitaar van White.
Op dit vlak was dit optreden weer eens subliem en zag het ernaar uit dat we weer een onvergetelijke avond zouden beleven. Echter zat het geluid, zoals we eerder aangaven, niet altijd goed waardoor sommige meesterlijke zijsprongen verloren gingen tegen het beton. Beetje jammer, want daardoor was dit optreden in eerste instantie net niet zo gedenkwaardig als die keer in Lotto Arena. Alle ingrediënten waren nochtans aanwezig, maar we misten het vuur een beetje om de lont volledig te doen ontbranden. De setlist zag er ook wel lekker uit, met een mooie combinatie van solo nummers, deze van The White Stripes en The raconteurs.
Het mooie aan Jack White is dat hij durft experimenteren in zijn sound, ook op het podium. Zo kreeg Hotel Yorba als het ware een Country sfeertje mee. Iets wat ook wij enorm kunnen smaken, geven we toe. De man, en zijn band deden hun uiterste best om het publiek volledig in te pakken. Naast voldoende variatie, waren de gespeelde chaos een streling voor oog en oor. Tekenden is dat Jack White ook in iets minder gemakkelijke omstandigheden er uiteindelijk dan toch in slaagt een heel sterk optreden neer te zetten. Maar ondanks een heel sterke set, met Lazaretto, Temporay Ground , Blunderbuss en het geweldige Top Yourself (The Racoteurs ) waren al parels van songs de revue gepasseerd, kwam het echte vuurwerk pas echt bij de bisnummers.
De verhoopte climax kwam er uiteindelijk dus toen we zouden schrijven ''leuk concert maar net niet overtuigend''. Icky Thump, (White Stripes), Steady , as she goes (the raconteurs) en het magistraal mooie Would You fight for my Love? verpulverende elk beetje twijfel dat we tot op heden hadden over dit aantreden van Jack White in Brussel. Maar de kers op de taart kwam er uiteindelijk met, hoe kan het ook anders, het epos, en misschien wel de song waar iedereen zat op te wachten. Seven Nation Army zorgde inderdaad voor de uiteindelijke climax waar we zaten op te wachten, de zaal ontplofte eindelijk. Menig mensen begonnen zelfs te crowdsurfen. Het zorgde ervoor dat we uiteindelijk toch het rock concert kregen te zien, waar we al heel de avond zaten op te wachten.
Niet dat het voorheen niet het geval was. Maar het uiteindelijke vuurwerk, dat het dak er deed afgaan, kwam op een moment dat we dit niet meer verwachten. Een groot deel dankzij de toch altijd iets minder goede akoestiek in vorst nationaal, alles hangt wel af waar je zit of staat heb ik de indruk. Jack White en zijn band bewezen vooral dat moeilijk ook gaat, en uiteindelijk kan uitmonden in sublieme en haast onvergetelijke avonden. Missie weer eens geslaagd!
Setlist:
High Ball Stepper // Dead Leaves and the Dirty Ground (the White Stripes) // Lazaretto // Hotel Yorba (The White Stripes) // Temporay Ground // Weep Themselves to sleep // Cannon (part 1)(The White Stripes) // I Fought Piranhas (the white stripes) // Cannon (Part 2) // Sixteen Saltines // Top Yourself (The Raconteurs), Hypocritical Kiss // Blunderbuss // We're Going to be Friends (the white stripes) // Three Women // You don't know what love is (You just do as You're Told) (the white stripes) ENCORE: Icky Thump (the white stripes) // Steady, As She Goes (The Raconteurs) // Would you Fight for my Love? // The Black Bat Licorice // Seven Nation Army (The White Stripes)
