Zaterdag hadden we een reden extra om richting Vosselaar te trekken: we mochten een kort interview doen met Civil War, de band die die avond als headliner op de affiche stond. Het werd een gezellig treffen in de tourbus met Drummer Daniël Mullback en zanger Patrick Johansson. Het interview zelf kunnen jullie erop na lezen in een andere rubriek op deze site, maar hier zullen we het vooral hebben over hoe rest van de avond muzikaal verlopen is.
Het was een Zweeds onderonsje, want Civil War had Katana meegebracht, eveneens een band uit het hoge Noorden, ondanks wat de bandnaam doet vermoeden. Katana is in Zweden vrij bekend, en heeft er op tien jaar tijd twee full CD's en enkele EP's op de markt gegooid. Hier in onze contreien zegt Katana ons voorlopig weinig. Het werd dus afwachten.
Nu zijn we als oude rockers wel één en ander gewoon geweest in de 80'ties, als het gaat over opzichtige outfits genre rode spandex broekjes en kleurrijke combinaties. Toch moesten we onze glimlach even verbergen toen Katana op het podium verscheen. Als je de 'originelen' hebt meegemaakt, is het altijd een beetje bizar om de 'copieën' te zien, die niet alleen de traditionele heavy metal uit de eighties als inspiratie gebruiken, maar ook de looks van bands als Motley Crue of Aerosmith proberen te imiteren. Amusant wel, maar het blijft een anachronisme.
Katana stond borg voor een pak makkelijk op te pikken en mee te zingen songs, zelfs voor wie nog nooit iets van de band had gehoord. 'Phoenix on Fire', 'Wrath of the Emerald Witch', 'The Samurai Returns', 'Kubilai Khan', 'Modesty Blaise' ... een compilatie van werk uit hun eerste en tweede album. Ook een nieuw nummer werd aan het publiek voorgesteld: 'Yakuza'. Nu staat een band met vijf leden altijd wel wat krap op het Biebob podium, maar toen de hyperkinetische zanger Johan Bernspang met zijn Katana begon te zwaaien, hielden we even de adem in. Gelukkig bleef het bij een paar zwaaien richting publiek en verdween het gevaarlijk ding daarna weer in de coulissen. 'In the Heart of Tokyo', een meezinger van formaat, sloot de set van Katana af, en de meningen over deze band waren verdeeld. Enerzijds wist de band het publiek wel aan te sporen en op te peppen, de lead gitarist kon absoluut een stukje spelen en de overgangen waren sterk. Anderzijds klonk het soms wat rommelig en was de halve buikdansact van Bernspang in spandex broekje er te veel aan voor de 'zware gasten' in de zaal. Die hadden dan wellicht liever bassiste Susanna Salminen wat meer met haar achterkant zien staan draaien.
Bwah, doorspoelen met een pint en zand erover. We waren gekomen om Civil War live te zien en te beoordelen. Daar ging het over.
We spotten opvallend veel mensen in de zaal met een Sabaton t-shirt of hoodie en besluiten dat zanger Patrick gelijk had toen hij ons eerder op de dag zei dat oude Sabaton-fans bewust komen kijken naar Civil war. Immers, Civil War bestaat uit vier van de zes vroegere Sabaton muzikanten en het spreekt voor zich dat dat hoorbaar is. Daniel Myhr, Oscar Montelius, Ricard Sundén en Daniel Mullback zijn als musici perfect op elkaar ingespeeld. Dat bleek al snel wanneer Civil War na een -helaas veel te lang durende intro- inzette met 'King of the Sun' en 'Saint Patrick's Day'. Het publiek nam aanvankelijk een nog wat afwachtende houding aan, en had iets meer nodig dan dat om overtuigd te geraken. 'Sons of Avalon', 'Gettysburg', 'Lucifer's Court' en 'Brother Judas': meer en meer gaf de zaal zich gewonnen. De echte doorbraak kwam er met een cover van Black Sabbath's 'Heaven and Hell', waarbij het pas echt tot ons doordrong hoeveel de stem van Patrick soms naar de stem van Dio helt. Met 'I will rule the Universe' ging het publiek helemaal mee. Ook bisnummers 'Civil War' en 'Rome is Falling' brachten de aloude opgewekte Sabaton sfeer in de Biebob.
Een praatje her en der na afloop leerde ons dat ook hier nochtans de meningen uiteen liepen. In positieve zin werd er gesproken over een prachtige basslijn, uitmuntende riffs en dito solo's, een technisch niet zo sterke maar daarom niet minder aanstekelijke drum, en een goed aanwezige maar niet overheersende synth. Pure, aanstekelijke Heavy Metal. De enige factor ter discussie bleek de zanger te zijn, die niet iedereen kon overtuigen. Patrick mag dan een beetje als Dio klinken, maar hij komt nog meters te kort. Zijn verschijning is ook in veel opzichten minder 'fris' dan de rest van de band. Hij heeft weinig charisma en is de eerste zanger waarvan we weten dat hij de lyrics van zijn zelfgeschreven songs voor zich op het podium moet liggen hebben in een soort boekvorm, om ze niet te vergeten. Het ziet er dus naar uit dat de zang de zwakke schakel is van deze herboren band.
Civil War kondigde ook nog aan dat ze deze zomer op Graspop zullen spelen. Tegen die tijd hopen ze een nieuw album rond te hebben, bij hun nieuw label Napalm Records. Wij zullen er zijn om te luisteren en te evalueren. Benieuwd hoe een groter publiek op deze band gaat reageren.
