De alom bekende Amerikaanse band A Day To Remember mocht vorige week vrijdag, met hun mix van metal, hardcore en pop-punk voor de 4de keer in hun carrière voor een uitverkochte AB spelen. Hierbij werden ze bijgestaan door de pop-punk band The Story So Far en de hardcore van New Yorkers Every Time I Die.
Die eerste twee brachten beiden in 2013 een nieuw album uit. A Day To Remember releasete eind vorig jaar hun 5de studio album Common Courtesy dat goed werd onthaald en in maart al bracht The Story So Far hun 2de album What You Don’t See uit. In 2013 stond The Story So Far ook op de cover van muziekblad Alternative Press als 1 van de 100 bands die je moest leren kennen. Sindsdien mag de band rekenen op een groeiende populariteit. Als we op de reacties van het publiek afgaan, dan was dit zeker ook te merken. The Story So Far mocht de avond openen rond 19u00 voor een halfgevulde zaal. De band speelde een strakke set en kreeg vanaf het eerst nummer het publiek mee. Vanaf het begin van het concert werd er lustig meegezongen, gecrowdsurft en gemosht. Hun concert moet volgens ons zelf de meest kritische onder ons hebben kunnen doen overtuigen.
Vervolgens was het de beurt aan Every Time I Die. Op zich zeker geen slechte band zijnde, toch zorgde het contrast tussen de uitgelaten pop-punk van The Story So Far en de iets donkerdere, zware hardcore van Every Time I Die voor een terugval van het enthousiasme van het publiek. Naast enkele headbangende individuen en hier en daar een kleine moshpit bleef het in de zaal relatief rustig. Aan de band zelf, die zich in volle overgave aan de set wijde, viel er nochtans niets te verwijten. Hun muziek bleek gewoon iets moeilijker verteerbaar dan de pop-punk die er aan vooraf ging.
Dan was het eindelijk de beurt aan de hoofdact van de avond. Wie dacht dat The Story So Far het publiek snel meekreeg, moest nu vol verbazing toekijken, want al vanaf de eerste noot was het alsof de zaal ontplofte en veranderde in een bacchanaal van mensen die luidruchtig mee sprongen, zongen, duwden en trekten alsof het concert hun laatste 1,5 uur op aarde was. Overal in de zaal waren er moshpits en werd er gecrowdsurft. Dit viel zelfs frontman Jeremy Mckinnon op: “Of all ADTR shows this is probably the one with the most crowdsurfers ever”. Even later liep Jeremy tot onze verbazing over het publiek in een grote opgeblazen bal. Dit hadden we nog niet gezien! Alhoewel dit niet echt veel bijbracht aan de muziek (Jeremy kon vanuit zijn bal even niet meezingen) kunnen we wel zeggen ze hun best deden om het publiek te entertainen.
Halverwege de set werd de akoestische gitaar bovengehaald voor 2 rustigere nummers: You Had Me At Hello en If It Means Alot To You. Het publiek ging voor deze spontaan collectief neerzitten en haalde aansterkers en smarthphone boven om mee te genieten van deze toch wel 2 pareltjes van een nummers en ze vast te leggen. Op een bepaald moment werden er zelfs gratis t-shirts voor de gelukkigen het publiek ingegooid.
Even later daagt Jeremy het publiek uit tot een nieuwe vorm van crowdsurfing, nl. ‘human surfboards’. De naam spreekt voor zich en het principe bestaat er uit dat er een tweede persoon op iemand gaat staan terwijl deze al crowdsurfent naar voor wordt gebracht. De mannen van de veiligheid zullen het geweten hebben, want van overal in de zaal begonnen er mensen zich al crowdsurfent een weg naar voren te banen. Een groepje slaagde er tot grote verbazing van de gehele band in zelfs met twee op één ‘surfplank’ te staan. Iets dat volgens Jeremy nog nooit eerder was voorgekomen. “We saw the pain the guy had to go through. He did it for the sake of all crowdsurfers. Cheers to him!”.
Maar het hoogtepunt van de avond moest nog komen. Naar het einde van de set werd het publiek alleen maar uitbundiger en kreeg het er geen genoeg van. Met Violence (Enough Is Enough), All Signs Point to Lauderdale en The Downfall of Us All beantwoorde ADTR aan de oproep van het publiek voor een bisronde, dat na de set niet kon stoppen met applaudisseren en naar meer roepen. Wat volgde was een afsluiter zoals we het nog maar zelden zagen. De AB veranderde in één grote moshpit, er werd van alle kanten met wc-papier gegooid en zelfs de mensen op de verhoogde balustrades konden niet stil blijven staan. Na het optreden leek het alsof er zonet een wervelwind doorheen de AB was getrokken. Alles bij elkaar was het een memorabel concert dat nog een tijdje in ons geheugen gegrift zal staan en een goede start van 2014!
De setlist:
All I Want
I‘m Made of Wax, Larry, What Are You Made Of?
Homesick
2nd Sucks
Right Back at It Again
The Document Speaks for Itself
A Shot in the Dark
City of Ocala
Better Off This Way
You Had Me At Hello (Acoustic)
If It Means A Lot To You (Acoustic)
It‘s Complicated
Mr. Highway‘s Thinking About the End
Life Lessons Learned the Hard Way
Sometimes You‘re the Hammer, Sometimes You‘re the Nail
Have Faith in Me
My Life for Hire
The Plot to Bomb the Panhandle
Bis:
Violence (Enough Is Enough)
All Signs Point to Lauderdale
The Downfall of Us All
