Toen het album The Wall van Pink Floyd uitkwam was ik als 14 jarige puber vooral op zoek naar mezelf, de muziek van deze plaat was als aanklacht bedoeld tegen de oorlogen en de gevallen slachtoffers hiervan. Wie het verhaal rondom dit album wil nalezen verwijzen we naar deze pagina: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pink_Floyd_The_Wall. Onze persoonlijke ervaring was eerder een protestlied toen we naar school vertrokken, welke leeftijdsgenoot heeft niet luidkeels de tekst gezongen van Another Brick in The Wall Part 2? De aankondiging dat Roger Waters deze klassieker integraal zou brengen op de festivalweide van werchter was voor de vele aanwezigen niets meer dan een potje nostalgie naar die gouden tijden toen we nog opgroeiende tieners waren, al was er toch ook opvallend veel jongeren aanwezig deze avond.
De muur gebouwd voor het podium gaf al een indrukwekkend aanzicht en deed het beste verhopen voor deze avond. De combinatie tussen vallende duisternis, de toch wel intense muziek van het album en de beelden op de muur geprojecteerd deden de rest. Vanaf de intro, met veel vuurwerk en vlag en wimpel, wisten we het al, dit gaat zo een gedenkwaardige avond worden die ons nog lang zal verheugen. Zij die ooit op diezelfde weide Pink Floyd, zonder Roger Waters, live hebben gezien, ik schrijf medio 1989, zal het wellicht beamen. Diezelfde adembenemende samensmelting tussen visuele effecten en verzengde muzikale arrangementen werden nu ook weer ons deel.
Hoogtepunten? Toen beelden verschenen van gevallen slachtoffers van de vele oorlogen werden menig traantjes weggepinkt. Of als bij Another Brick in The Wall Part 2 het kinderkoor mocht meezingen, was ook zo een onvergetelijk mooi moment van diepe intensiteit. Het prachtige Mother kan men zien als een soort ode, op een wel heel speciale manier, aan alle moeders. Bij Goodbye Blue Sky dropten vliegtuigen vooral politieke of andere kentekens waarna de aarde rood kleurde, al die beelden werden uitvergroot getoond op de muur voor het podium. Die projecties alleen al gaven ons een warm gevoel van gelukzaligheid, genot en ook koude rillingen mede door het diep medeleven met slachtoffers van alle oorlogen in de wereld. En dan was het nog maar het eerste deel van de show.
Na een pauze werd Set 2 ingezet met Hey You en Is there anybody out there? , waar je in en op de immense muur een klein figuurtje zag zingen/gitaar spelen, het perfecte beeld van eenzaamheid die ons soms overvalt, tijd om die muur af te breken en daar uit te stappen. Wat ook gebeurde, want het tweede deel was inderdaad gebouwd rond het afbreken van die muur, heel mooi gebracht met wederom die beelden/klanken zo eigen aan de Pink Floyd sound. In dat twee uur en 30 minuten ongeveer werd ons het verhaal verteld zoals in de film, maar op een zo intense manier dat je geen moment de andere kant moest opzien of zo. Elke vezel in je ziel werd aangesproken door wat je zag en hoorde.
Roger Waters zorgde niet enkel voor een avond vol nostalgie, maar gaf ons terug dat gevoel dat we hadden als puber, toen we ook probeerden die muur van onbegrip af te breken. Een magisch avondje genieten voor jong en oud, is onze conclusie over deze zwoele avond in Werchter.
Setlist :
SET 1 :
Intro (outside the Wall)// In The Flesh? // The Thin Ice // Another Brick in The Wall Part 1 // The Happiest Days of Our Lives // Another Brick in the wall Part 2 // The Ballad of Jean Charles de Menezes // Mother // Goodbye Blue Sky // Empty Space // What Shall we do Now? //Young Lust //One of My Turns // Don't Leave Me Now // Another Brick in the Wall Part 3 // The last Few Bricks // Goodbye Cruel World //
SET 2 :
Hey You // Is There Anybody Out there? // Nobody Home // Vera // Bring the Boys Back Home // Comfortably Numb // The Show Must Go On // In the Flesh // Run Like Hell // Waiting for the Worms // Stop // The Trial // Outside the Wall
