Heel wat legendes omschrijven Akephalos als een geest zonder hoofd die geen rust kan vnden. Gelukkig zijn Unzucht niet als een kip zonder kop tewerk gegaan op hun Akephalos album, want elke van de 12 songs staat op punt. Een zekere rusteloosheid echter is waar de songs hun onuitputtelijke energie uit halen. Meer dan ooit tevoren roeren de mannen van Unzucht in een heksenketel van verschillende stijlen om de toverdrank te brouwen die hun rockhymnes tot leven brengen.
Projektil begint zwaar en trashy. Door toevoeging van elektronische elementen ontstaat een soort cyberspeedmetal dat als een ongeleid projectiel door het luchtruim klieft. Naar het einde toe komen er tussenstukken waarin gas wordt teruggenomen en er plaats is voor melodie à la Letzte Instanz. Bij Nela worden we ruw wakker geschud door de zware intro. De rest van de song valt gelukkig lichter uit met als resultaat een prachtige darkrock parel.
Der Tod in Mir is groovende heavy rock doorspekt met karige electro-elementen en melodielijnen die wat aan HIM doen denken. Dit is een echte oorworm. Die verbotene Frucht plukt de vruchten van Neue Deutsche Härte zoals Oomph! . Deze verbodene vrucht is een zoete lekkernij die smaakt naar meer.
Akephalos is als een snelle rondedans rond en door het vuur . Als je snel genoeg bent doet het geen pijn, ook al spatten de vonken ervan af. Du fehlst, een treurige, maar o zo mooie rockballade, zorgt voor een emo-momentje dat de tranen doet rollen. Niet toevallig heeft men voor dit nummer een video ingeblikt.
In Der schmale Grat vermengen zich zware rocktonen met een lichtvoetig synthpopgeluid. Terwijl in Nur die halbe Wahrheit Rammstein in Wonderland een bijzonder theekransje houdt met de electro-mittelalterrockers Tanzwut. Nachts im Meer is een dansbaar electrometal nummer dat zin geeft om ’s nachts al headbangend met de blote voeten in de zee te springen. Fleisch und Ruinen biedt een unieke wat bevreemdende mix van metalcore, industrial metal en poprock.
Bij Das sichere Ufer wordt een sprookjeachtige intro ruw verstoord door harde gitaren terwijl pompende electrobeats het nummer voortstuwen. Het album sluit af met de Mittelalterrock stamper Ein Wort fliegt wie ein Stein (feat. Saltatio Mortis), die zowel tot dansen als headbangen uitnodigt.