Lokerse Feesten 2018: Metaldag - 05/08/2018 " Lokeren doet jong en oud samen headbangen tot de vroege uurtjes"

Review:Festivals
  Erik Vandamme    10 augustus 2018

Lokerse Feesten heeft sinds enkele jaren een traditionele metaldag. Dit blijkt telkens een schot in de roos. In hoge mate doordat het genre nog steeds vele generaties samen brengt. Bovendien blijkt het bier consumptie op de metaldag eveneens heel hoog te liggen, zeker met dit warme weer. Maar vooral heerst er, zoals gewoonlijk op een doorsnee metalfestival - een heel gemoedelijke sfeer en samenhorigheid die je niet overal tegen komt. Dit en het programmeren van kleppers als Judas Priest, Gojira, Hatebreed op je affiche, zorgt ervoor dat ook deze editie een succes kan genoemd worden. Kortom. Lokeren doen jong en oud samen headbangen tot de vroege uurtjes.

Foto's: Johan Van Landeghem In samenwerking met: musiczine.net


Diablo Blvd. (****)

Diablo Blvd. houdt ermee op. Beter stoppen op je hoogtepunt, dan een parodie op jezelf te worden. Ongelijk kunnen we Alex Agnew en de zijnen niet geven. Op 10 december geeft de band een afscheidsconcert in Ancienne Belgique - info: abconcerts. - diablo-blvd . Ondertussen schuimt de band de festivals af. Zo staan ze komend weekend ook op Alcatraz Metal Fest. Diablo Blvd. mocht de metaldag openen op Lokerse Feesten en lijkt ons de perfecte band om de lont aan het vuur te steken, om de boel te laten ontploffen. Alex is een klasse entertainer en charismatische , humoristische frontman die zonder problemen elk publiek in zijn achterzak steekt. Met kwinkslagen als ''zijn jullie al wakker.. ik geloof er geen kloten van'', zorg je al meteen voor een glimlach op de lippen.

Foto: Johan Van Landeghem

Ook krijgt Diablo Blvd. ondersteuning van top muzikanten. Ware virtuozen met riffs zijn de gitaristen Andries Beckers en Tim Bekaert. Net als bassist Jan Rammeloo bezorgen de heren ons regelmatig kippenvelmomenten, door monumentale klanken uit die instrumenten te toveren. Ook al stonden ze deze keer een beetje meer statisch op het podium, dan we van hen gewoon zijn. Alex trekt dus nog meer dan ooit de aandacht naar zich toe. Ik ben niet echt een fan van zijn vocale capaciteiten - smaken verschillen nu eenmaal - maar de man straalt dus wel een charisma uit waardoor hij ook nu weer het publiek moeiteloos uit zijn hand doet eten. Missie '’de lont aan dat verdomde vuur steken..'’ . Geslaagd!

 

At The Gates (***1/2)

De Zweedse Melodieuze Death metal van At The Gates doet de temperatuur op het plein nog meer stijgen. Alsof het nog niet heet genoeg was. De heren zijn sinds enkele jaren aan een tweede leven begonnen. Tussen 1990 en 1996 leek de band aan een opmars naar boven toe bezig binnen het Melodieuze Death Metal gebeuren. Maar in 1996 hield At The Gates ermee op.  Anno 2014 kwam het nieuws dat At The Gates terug samen was gekomen, met het album ‘At War With Reality’. At The Gates gaat anno 2018 nog steeds als een alles verwoestende wervelstorm tekeer op dat podium van de Lokerse Feesten. Zelfs een smeulende geluidsmonitor kon hen niet tegen houden - Een euvel dat snel werd opgelost door een ijverige roadie trouwens. At The Gates legt die lat van begin tot einde hoog en speelt een strakke, weliswaar redelijk monotone, set. Dat alles wat op diezelfde lijn ligt, daar stoort zowel de band als het publiek zich niet aan. Zorgde Diablo Blvd. al voor enkele voorzichtige mosh en andere pits, dan ging het dak er bij At The Gates eerder voorzichtig compleet af. En dan moest de echte orkaanuitbarsting nog komen.

Foto: Johan Van Landeghem

Hatebreed (*****)

De Amerikaanse Metalcore/hardcore band Hatebreed hoeft eigenlijk geen introductie. De band timmert sinds 1994 aan de weg. En gaat telkens opnieuw als een pletwals tekeer, mening podia heeft Hatebreed op deze wijze al tot moes geslagen. Hatebreed was trouwens één van de eerste die een gemengd publiek van zowel hardcore als metalfans kon aanspreken. De band stond dan ook op zowel hardcore festivals als Metal festivals. Een extra pluim op de heren hun hoed is dat ze ondanks dat succes niet naast hun schoenen zijn beginnen lopen, integendeel zelfs. Ook op Lokerse Feesten zien we een band die spelplezier uitstraalt als jonge wolven, met de ervaring van oude rotten in het vak. Deden voornoemde band voorzichtig het dak er af gaan, dan was tijdens het optreden van Hatebreed het hek compleet van de dam. Mokerslag na mokerslag deelt Hatebreed uit, tot het plein - tot aan de PA - wordt omgetoverd tot een wolk van moshende en dansende fans. Met deze hitte, een heel sterke prestatie, geven we toe.

Foto: Johan Van Landeghem

Uiteraard is dat de verdienste van steengoede en overenthousiaste muzikanten binnen de band, die de ene vuurbol na de andere afvuren. Echter de grote drijfkracht achter Hatebreed is toch de enorm sympathieke frontman Jamey Jasta. De man is niet alleen heel goed bij stem, hij spreekt zijn publiek voortdurend aan, betoont enorm veel respect voor zijn mede muzikanten, entourage, organisatie en de fans. Bovendien brengt hij een ode aan Judas Priest met “Perseverance “ en bedankt hen om metal levend te houden, eveneens de onlangs overleden Pantera drummer Vinnie Paul wordt niet vergeten.
Besluit: Hatebreed legt de lat zodanig hoog dat we ons afvroegen waarom die niet hoger op de affiche stonden? Een plaats net voor Gojira en Judas Priest had Hatebreed zeker verdiend. Dit terzijde, deed Hatebreed door deze verschroeiende aanpak de grond onder onze voeten daveren, alsof een aardbeving was uitgebroken in het centrum van Lokeren. Met tot gevolg dus een overvloed aan moshpits tot de geluidstoren, crowdsurfers en het doen ontstaan van een orkaanuitbarsting. Pure klasse! Zoals we dat van hen al zo lang gewoon zijn, maar het verveelt nooit. Integendeel.

Foto: Johan Van Landeghem

 

Steel Panther (**1/2)

Ik had in mijn notities geschreven '’Borsten, Borsten'’. Want daar draait het eigenlijk om bij Steel Panther hebben we de indruk. De grap was wel leuk voor even, maar lijkt nu toch teveel uitgemolken waardoor het saai begint te worden. Uiteraard was het tonen van borsten eveneens overvloedig aanwezig, en mocht bij “17 Girls in a Row” en “Gloryhole” enkele bevallige dames het podium betreden. Echter bleven we op onze honger zitten door het al teveel keuvelen over koetjes en kalfjes in plaats van songs te spelen. En eveneens het tot oneindige grappen en grollen uithalen, begon na een tijdje eerder op onze zenuwen te werken dan dat we ermee konden lachen. Nochtans zijn we geen zuurpruimen en houden wel van een gezapig mopje links en rechts. Dit dienen we toch aan te geven.

Foto: Johan Van Landeghem

 

En toch, Steel Panther bestaat uit top muzikanten, dat werd bewezen door menig aanstekelijke solo van de snarenplukkers van dienst. En uiteraard dien je een optreden van Steel Panther te bekijken als een uit de hand gelopen parodie. Zo kon de verkleedpartij waarbij Michael Starr een goede imitatie naar voor bracht als Ozzy Osbourne tijdens “Crazy Train” zeker een glimlach toveren op onze gezicht. De heren zijn daar trouwens jaren mee weg gekomen, omdat mensen graag eens met het verstand op nul uit de bol willen gaan. Ook wij hebben daar op zich dus totaal geen probleem mee. Het vet is ondertussen echter duidelijk van de soep. Tijd voor een herbronning, denken we. En vooral de muziek weer wat meer voorop zetten.

Foto: Johan Van Landeghem

 

Gojira (******)

 

Gelukkig volgde toen het absolute hoogtepunt van deze metaldag, althans naar mijn mening. En zonder afbreuk te doen aan Judas Priest die later op de avond bewezen nog steeds stevig te kunnen uitpakken. Toen we de band vorige maand zagen aantreden op Main Square Festival schreven we: ‘Gojira bewijst dus niet alleen een top metalband te zijn, ze groeien langzaam maar zeker uit naar een fenomeen dat een compleet rock minnend publiek tot moes kan slaan. Kortom voor de zoveelste maal blaast Gojira ons compleet omver. Waar dit gaat eindigen? We weten het niet. Maar dat deze band kan uitgroeien tot een fenomeen binnen rock en metal middens, dat stond niet alleen in de sterren geschreven, dat bewijst de Franse band nog maar eens uitvoerig op Main Square Festival, waar de puntjes gewoon op de 'metal i' worden gezet.’

Foto: Johan Van Landeghem

Dat proces zet Goijra ook verder op Lokerse Feesten. De band gaat als een pletwals tekeer, van begin tot einde. De band staat als een goed geoliede machine op dat podium, waarbij zowel muzikanten als frontman wild om zich heen slaan. Die waanzin op het podium heeft zijn uitwerking op het publiek als een rode lap op een stier. Meerder moshpits en gebalde vuisten in de lucht, tot fans die de teksten meebrullen tot ver naar achter. De band bewijst op Lokerse Feesten nogmaals dat Gojira op weg is groot te worden, heel groot. Net doordat de Franse band die lat door middel van een heel strakke en verschroeiend harde set heel hoog legt, en blijft op dit elan doorgaan tot geen spaander geheel blijft van de festivalsite.
Besluit: Goijra blaast ons voor de zoveelste maal compleet omver, en zelfs na zoveel maal die Franse wervelstorm te zijn tegen gekomen op onze weg, kunnen we er ook na deze passage op Lokerse Feesten nog steeds niet genoeg van krijgen. De Franse bom barst, en laat een onuitwisbare indruk na. Ook de aanwezigen smulden met volle teugen van deze oorverdovende oerknal.

Foto: Johan Van Landeghem

 

Judas Priest (****1/2)

Met Judas Priest stonden persoonlijk metal helden op het podium. De band is, naast Black Sabbath en Motorhead, voor mij als jonge twintiger de aanleiding geweest om ook als new wave fan ook te vallen voor het hardere gitaargeweld. Anno 2018 zijn zij nog de enige overlevende van die Drievuldigheid. Zonder ophouden schiet Judas Priest vuurpijlen op ons af, die ons heavy metal hart diep raken. Halford blijkt trouwens nog goed bij stem, ook al beweegt hij iets houteriger dan voorheen. Wij ook trouwens.

Foto: Johan Van Landeghem


Startende met Black Sabbath intro “War Pigs” en ook oog voor visuele effecten, legt Judas Priest die lat prompt enorm hoog. Mokerslag na mokerslag vuurt de band op ons af. Songs als “Sinner”,”Lightning Strike”, “Bloodstone” gaan erin als zoete broodjes, maar het zijn vooral kleppers als “Painkiller” die het publiek uit de bol doen gaan. Dat absolute hoogtepunt komt eigenlijk pas in de bisronde wanneer Glenn Tipton - de man dient door de ziekte Parkinson Judas Priest te verlaten - met “Metal Gods”, “Breaking the law” toont wat voor een virtuoos hij ondanks de ziekte .

Foto: Johan Van Landeghem

Hij krijgt dan ook de handen op elkaar, en zal duidelijk gemist worden binnen de band. Echter kweet ook Andy Sneap zich met brio van zijn taak. Andy ontpopte zich door middel van verschroeiende solo's dan ook tot DE perfecte opvolger van de legende die Andy toch is binnen de band. ‘The Priest is Back’ liet Halford weten. En ook dat bleek totaal niet gelogen te zijn. Kortom Judas Priest bracht een ijzersterke set naar voor, waaruit vooral blijkt dat er totaal nog geen sleet staat op de goed geoliede metal machine die de band altijd is geweest.

 

Brides of Lucifer (***1/2)

De Grote Kaai liep langzaam maar zeker leeg na Judas Priest. Voor een half gevuld plein mocht Brides of Lucifer,  het metalproject van Koen Buyse (Zornik), Steven Kolacny en een deel van het Scala-koor, de aanwezigen entertainen met een gedurfde set boordevol metal songs gebracht op een theatrale wijze. Niet elke song was even geslaagd, en vaak moesten we toch een geeuw onderdrukken. Het was ondertussen al heel laat geworden. Brides of Lucifer blijkt een project te zijn waarbij zowel het oog als het oor wordt aangesproken. De visuele effecten en vlammen zijn vaak een streling voor het oog. De stemmen bedwelmen je, en doen je wegzweven naar andere oorden. Geluidsmuren worden daarbij niet afgebroken, maar het combineren van dames koor in donkere kledij, met riffs die doorheen datzelfde hart boren doen wel een adrenalinestoot ontstaan waardoor je, willen of niet, sommige songs uit volle borst staat mee te brult.

Foto: Johan Van Landeghem


Brides of Lucifer mag dan niet direct passen in het plaatje, velen zullen wellicht wenkbrauwen hebben gefronst. Eens onder ontroering gebracht door de engelen stemmen van het Scala koor worden gevoelige snaren geraakt, die rust brengen in ons hoofd naar voornoemde orkanen, wervelstormen en vulkaanuitbarstingen die we over ons heen kregen vandaag.

Goe Vur In Den Otto mocht de overgebleven metal fans verder entertainen tot de vroeg uurtjes. Wijzelf hielden het na die toch wel intensieve rustgevende en bevreemdend aanvoelende trip voor bekeken. En doken de nacht in voor nog één versnapering of twee.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015