De rode duivels hebben hun kleine finale gewonnen, wie er vandaag aan het einde van dag 4 op Dour de overwinning mee naar huis neemt is nog af te wachten. Wij gokken alvast dat het een bitse strijd wordt tussen ALT-J, Paul Kalkbrenner en Nils Frahm. Daarover lees je in deze review later meer, maar nu eerst alvast de eerste bands van de dag met THOT, Baxter Dury, Pallbearer, Chelsea Wolfe en Bagarre.
THOT
Toen ik de naam op de affiche zag staan dacht ik dat het om duistere Black Metal zou gaan, omdat THOT in mijn hoofd omgevormd werd naar het Duitse woord voor de dood. Aangekomen in La Caverne werd als snel duidelijk dat het om een heel andere soort van muziek ging. Postrock en een beetje industrieel, zo omschrijft Dour het in hun applicatie. Zelf zou ik er nog futuristisch aan durven toevoegen. Niet alleen door de soms buitenaardse sound, maar ook door de klederdracht. Eén van de twee dames in de band betrad het podium namelijk met voelsprieten op haar hoofd, waardoor ze er een beetje als een alien uitzag.
Naarmate het concert vorderde werd de omschrijving futuristische industriële sound correcter dan postrock. De band werkt met veel noise en twee drummers wat ervoor zorgt dat er een extra dimensie gecreëerd, wordt die je niet veel tegenkomt. De extra drumlaag zorgt namelijk voor heel wat meer stevigheid in de set, wat het industriële karakter van het liveoptreden van THOT nog wat extra in de verf zet.
THOT was een duistere naam, met een industrieel en geheimzinnig kantje, maar vooral ook een band met veel power, gitaargeweld en een heerlijk enthousiaste frontman. Dit concert smaakte alvast naar meer, waardoor hun nieuwste album Fleuve alvast op mijn wishlist komt. Op de jouwe ook?
Baxter Dury
Een Brit aan het werk zetten terwijl België tegen Engeland moet voetballen het ruikt alvast een beetje naar ironie, maar als er één iemand om moet kunnen met deze druk dan is het Baxter Dury wel. Een charmante frontman met de allures van zijn vader Ian Dury. Baxter kan net zoals Ian een publiek uit zijn hand doen eten zonder moeite, alleen al door zijn podiumpréséance.
Préséance is echter niet genoeg, ook de muziek moet goed zijn en daar schoot het bij momenten een klein beetje te kort tijdens het optreden in Le maison dans la prairie. Het concert bracht wat Britste pop vaak ten tonele spreidt, charmante, frivole maar vooral eentonige muziek. De set werd naar het einde wel wat beter door het brengen van wat extra schwung en het verschuiven van de aandacht naar de vrouwenstem in het geheel. Haar frêle zangstem in combinatie met wat meer percussie en synthesizerwerk, brak het concert dan toch nog wat open.
Is Belgium winning with 1-0 at the moment? Well, that’s a surprise… grapte Baxter er verder op los. Het enthousiasme van de frontman was gezellig aanstekelijk waardoor je naar het einde toe wel begon mee te dansen in de maat van zijn pasjes. Het werd een concert met gemengde gevoelens dus, dat vooral gered werd door het speels karakter van een frontman en niet door de muzikale sterkte van de band.
Pallbearer
Voor het steviger gitaargeweld moest je vroeger op de Cannibal Stage zijn, vandaag vind je de meeste metalbands aan La Caverne. Pallbearer lijkt wel rechtstreeks weggeplukt van op de affiche van Dunk! Festival of de Metaldome op Graspop. Ze brengen Doommetal naar de weide van Dour en zorgen met hun muziek voor de ideale wake up call van de dag. Lekker stevig gierende gitaren die je oren aan flarden scheuren, wat heeft en mens meer nodig terwijl de Belgen brons aan het pakken zijn tegen Engeland? Veel meer kan er over deze band echter ook niet gezegd worden. De set van Pallbearer was muzikaal strak, iets minder qua zang, maar zorgde bovenal voor de ideale eerste portie stevigheid op zaterdag.
Chelsea Wolfe
Als we dan toch bij het stevigere werk aanbeland zijn, dan kunnen we even goed in La Caverne blijven rondhangen natuurlijk. De frontzangeres van Chelsea Wolfe brengt op haar ééntje de hele Caverne naar de meeste duistere kanten van Dour. Haar hoge stem die je kan vergelijken met het stemgeluid bij Epica en Within Temptation, maar de muziekstijl die de band brengt is helemaal anders. Ze brengen een soort van neofolk en dieper duistere gothrock, maar echt als metal kan je de band niet bestempelen.
Het donkere karakter van de band wordt – naast in de muziek – ook duidelijk in de inkleding. De bandleden zijn volledig in het zwart gehuld, het statief van de microfoon volledig met zwarte doeken gedrapeerd en de belichting werd zo duister mogelijk gehouden. De band was door die ondergrondse sfeer net een intrigerende en aangename verfrissing tussen al het dansbaar geweld door op de weide van Dour. Het enige wat tijdens zo een concert wel gemist wordt is de interactie met het publiek. Doordat deze minimaal is, is het moeilijk om voeling te krijgen met de bandleden. Desalniettemin zorgt het er wel voor dat je meer luistert naar de stevige muzikale klasse van deze band. Chelsea Wolfe was tot nu toe het beste qua stevig geweld dat er tussen zat in dit weekend van Dour.
Bagarre
Volgens Dour Festival valt dit Franstalige rapperscollectief niet te vatten onder één genre en na een paar nummers in La petite maison dans la prairie kunne we ze geen ongelijk geven. Ze brengen een subtiele mix van Rap, Hip Hop, Drum and Bass en Dance. Het blijft wel allemaal onder het dansbare vallen, maar doordat ze elke song van zanger(es) wisselen en elke artiest van de band eens van locatie en instrument veranderde, is het niet meer dan logisch dat ze niet onder één noemer kunnen vallen.
Het was ook daardoor dat het publiek uitzinnig was bij elke toon die Bagarre uitbracht. De grondvesten van de tent gingen quasi elk nummer aan het daveren. Er werd een stevig stukje afgedanst in Le petit maison. Ze noemden de festivalganger “Le Mecs le plus chaud” en of het warm was in de tent. Iedereen zweette er hevig op los tijdens al het gespring en het werd nog warmer toen de zangeres spontaan begon te kreunen tijdens één van de songs. Pure seks op een podium met de bedoeling om het publiek nog meer op te hitsen.
Zelf ben ik geen fan van het genre, maar deze set heeft me zeker kunnen bekoren. Het maakte me ook vooral sterk duidelijk dat er op vlak van muziek zeker verschillen zijn tussen het publiek van Dour en dat van Pukkelpop. En dat maakt het zo mooi qua festival. Op Dour doe je ontdekkingen die je nergens anders doet. Bagarre was zo een ontdekking, voor mij misschien wel de verrassing van de dag.
Nils Frahm
Alleen op een podium muziek maken is volgens kwatongen alleen weggelegd voor Ed Sheeran, maar Nils Frahm bewijst op Dour duidelijk dat er nog zijn die het met verve kunnen. Hij maakte met Felt en Screws twee prachtalbums die de basis vormen voor de pracht van al zijn optredens. Het mooie aan de Post Klassieke Elektronische muziek die Frahm brengt, is dat het allemaal volledig live verloopt. Hij drukt niet gewoon op play zoals David Guetta, hij mixt alles ter plaatsen af en luistert het hele gebeuren op met fantastische piano-intermezzo’s.
Er waren veel mensen speciaal voor Frahm naar Dour afgezakt en dat werd ook tijdens het optreden duidelijk. Het publiek genoot van de rustgevende en ingetogen show en was verwonderd bij elke noot. Het staat buiten kijf dat dit spektakel een stuk aangenamer klonk dan al de namen van op de Elektropedia stage samen. Niet dat deze geen respect verdienen, maar Nils was duidelijk een klasse apart. De God van de elektronische muziek van Dour 2018 speelt vanavond ook nog op Cactus. In je auto springen naar Brugge is ten zeerste aangeraden.
ALT-J
Op Rock Werchter en ook in LE106 in Rouen klonk de band vorig jaar wat roestig. Het nieuwe album was nog niet goed ingespeeld, er werden kleine foutjes gemaakt in de set en het werd snel duidelijk dat de tour moeizaam werd ingezet. In LE106 was het begrijpelijk doordat het de tweede show was van hun tour, op Rock Werchter lag het aan de beduidende slechte plaatsing van de band in het tijdsschema. Vlak voor de Foo Fighters - die de vorige keer cancelde – was de meest ondankbare plek op de hele affiche van RW17.
Op Dour 2018 maakte de band echter duidelijk klaar te zijn voor het afsluiten van een hoofdpodium. ALT-J pakte de weide direct in met de songs Deadcrush en Fitzpleasure, twee gigantisch populaire nummers die het publiek al gauw meenam op wat een fantastisch muzikale trip zou worden. De set was bijzonder strak, gekuist, soms vertraagd en iets duisterder dan op het album, maar vooral sterk van begin tot einde.
Voor grote fans is het altijd aangenamer om naar de iets minder bekende nummers te luisteren, zoals The Gospel of John Hurt of Green Valley in de set op Dour bewezen was dit nu ook weer het geval. Op die moment kan je het kaf van het koren scheiden en wordt er niet luidruchtig meegezonden door de jonge deerne naast je. Dan is het puur genieten.
Puur genieten was het echter ook tijdens de bekendere nummers zoals Matilda, Taro en afsluiter Breezeblocks. Het publiek werd tijdens deze songs drie keer laaiend enthousiast en begon spontaan rond te dartelen terwijl ze de songs uit volle borst meezongen. Altijd wijs om te ontdekken dat de mensen beter kunnen meezingen bij Alt-J dan bij het Belgisch volkslied. Vandaag zijn we trots op de Belgen, maar nog meer dan ooit zijn we trots op Alt-J, een band die duidelijk volwassen geworden is en klaar om de wereld te veroveren.
We dansen ons na deze set nog verder de nacht in op de beats van Paul Kalkbrenner en morgen gaan we op de laatste dag alvast genieten van het verlies van Frankrijk tegen Kroatië!
