Dunnock – Little Stories Told By Ghosts (Acephale Winter Productions/Dewar PR)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Jens Deklerck    23 mei 2018

Een intrigerende albumcover. Soms is er niet meer nodig om de aandacht te trekken. Daar is Dunnock, een ‘untrue black metal’ duo uit San Francisco alvast meer dan goed in geslaagd. Op de cover van hun tweede album “Little Stories Told By Ghosts” prijkt naast een subtiel logo ook een oude foto van enkele kinderen aan het water. Maar... never judge a book by it’s cover, want het schijnbaar vredig tafereeltje verbergt één van de meest groezelige en beangstigende plaatjes van het jaar.


Het album is opgebouwd uit 4 lang uitgesponnen tracks van elk ongeveer een kwartier. Elke song draait rond een fictieve moord in één van de waterrijke gebieden die mee de jeugd van Dunnocks mastermind Jacob Thomas hebben bepaald. De verhalen worden verteld vanuit het standpunt van de anonieme slachtoffers. De gedachte dat de slachtoffers hun brutale lot vertellen maakt het concept al een pak ongemakkelijker, en dan hebben we de muziek nog niet gehoord.

De muziek zelf is, op zijn zachtst gezegd, niet voor iedereen weggelegd. Lo-fi brutale noise, demonische black metal vocals, ruige punk riffs, angstaanjagende field recordings en ambient passages worden samengebracht is een extreem ongemakkelijke productie. Maar net dankzij deze huiskamerproductie komen de duisternis en pijn van een abrupt levenseinde extra hard aan. De mix is zo ruw dat het aanvoelt alsof de boxen het elk moment kunnen begeven en het vlees  bijna letterlijk van je beenderen wordt geblazen.

Om het allemaal nog een stukje griezeliger te maken komen afstandelijke en demonische stemopnames, poëzie en etherische elementen vanuit de donkere walmen naar de oppervlakte. De horrorsferen op de laatste 2 tracks zullen velen koude rillingen bezorgen.

Conclusie: Staar je dus zeker niet blind aan het aanlokkelijke uitzicht van “Little Stories Told By Ghosts”. Dunnock heeft allesbehalve een eenvoudige plaat gemaakt. De ruwe mix en de beleving van alle zwartgallige elementen zijn iets voor de echte durvers geworden. Dunnock is, ondanks de woordenboekvertaling heggemus, zeker geen lieftallig musje dat je vanuit de struiken toezingt.

Tracklist:
1. Young Woman’s Body – Fell’s Point – 1988 
2. Young Boy’s Body – Deritis Playground – 1996
3. Teen Girl’s Body – Clam Beach – 1963
4. Middle Aged Man’s Body – Fish Creek – 2002