Het Finse Amorphis behoeft voor melo-death fans eigenlijk geen introductie. Deze band draait al sinds 1990 (!) mee in de scene en kent duidelijk twee mooi van elkaar afgescheiden periodes, met als grenspaal de huidige zanger Tomi Joutsen. Het is heel sterk dat de band na het vertrek van ... iemand heeft gevonden die minstens even hard bij de band past en Amorphis uitademt bij elke noot. Sterker, want Tomi heeft er mee voor gezorgd dat de band een tweede adem vond. Op 18 mei komt plaat nummer 13 Queen Of Time uit via Nuclear Blast.
Eigenlijk moeten we spreken over drie verschillende periodes. Amorphis startte in 1990 als een pure Death Metal band, getuige het geweldige The Karelian Isthmus in 1992. Al snel volgde de doorbraak in 1994 met het fantastische Tales From The Thousand Lakes, een plaat die de toon zette voor de inhoud van de teksten tot op vandaag, de Kalevala, een Finse mythologie.
Een echte stijlbreuk kon je het niet noemen, maar Elegy uit 1996 is wel een mijlpaal binnen hun geschiedenis. Op Tales werd al duidelijk dat de band een ietwat andere richting uit zou gaan en gebruik ging maken van clean vocals. Op Elegy hoor je een in die tijd vernieuwende mix tussen de growls van Tomi Koivuusari en het typische stemgeluid van Pasi Koskinen. Een mijlpaal die enkele opvolgers opleverde (Tuonela, Am Universum en Far From The Sun) die dat niveau niet meer konden halen jammer genoeg.
Pasi verliet de band, en werd vervangen door huidig zanger Tomi Joutsen. Dat luidde de derde periode van de Finnen aan met drie schitterende platen (Eclipse, Silent Waters en Skyforger) waar je een herboren Amorphis op je bord kreeg. De muziek werd weer gebracht met flink wat energie, goesting en vooral geweldig sterke vocals waarbij nu één zanger moeiteloos afwisselde tussen zacht en hard. Tussen melodieus en agressief, zonder enig verlies door het vertrek van Pasi. De sound van Amorphis was vernieuwend, maar niet nieuw. Geen enkele fan die kon klagen over deze wissel, de energie die de band nu live uitstraalde was fantastisch. Maar net zoals in hun tweede periode na Elegy kregen we enkele middelmatige albums voorgeschoteld. The Beginning Of Times en Circle kon je moeilijk slecht noemen, maar het was niet zo memorabel als het drieluik daar voor. Een echte reden was moeilijk te vinden. De songs hadden niet dezelfde punch als voorheen, en Amorphis bleek weer eventjes uitgeblust.
Vriend en vijand werd verrast met Under The Red Cloud uit 2015, waar de band weer fris en agressief uit de hoek kwam, doch in dezelfde stijl bleef. Het kreeg dan ook veel lof en kon rekenen op zeer goede tot fantastische reviews. Een herboren band, met songs waarvoor je het album op repeat bleef zetten. Je hoorde nu terug meer growls, en dat zorgt er indien het met passie wordt gebracht voor een flinke rechtse hoek op je smoelwerk. De nummers plakken aan elkaar en beklijven.
De vraag is of het op 18 mei te verschijnen Queen Of Time een trotse opvolger wordt. Op de 13de plaat hoor je een Amorphis op zich op hun best. De productie van Jens Borgen is zoals altijd fantastisch. Er zit deze keer veel afwisseling in de songs en er wordt wat meer geëxperimenteerd met andere invloeden Zo hoor je Chrigel Glanzmann van Eluveitie op de strijkers, Albert Kuvezin op zang en Jørgen Munkeby op de saxofoon, en maakt men voor de eerste maal gebruik van een koor. Dit alles zorgt voor een erg gelaagd geluid, haast filmisch. Langs de andere kant is het geen plaat die meteen aan je ribben kleeft zoals de vorige dat deed. Je hebt wat meer tijd nodig om je deze songs eigen te maken. Bij elke luisterbeurt hoorde ik namelijk song per song zeer sterke momenten, doch kon ik snel afgeleid worden door dingen rondom me. Na meerdere luisterbeurten zit enkel "Message In The Amber" echt in mijn hoofd.
Olli-Pekka 'Oppu' Laine is trouwens terug bij de band, na zestien jaar afwezigheid. Zijn invloed is misschien wel een belangrijke factor. Amorphis is anno 2018 een behoorlijk diverse band geworden. De basis van melo-death blijft uiteraard overeind, maar het is almaar progressiever. Nu hoor je dus koren, strijkers, trance, folk, noem maar op. Ook de factor 'medewerking van Anneke Van Giersbergen' is meestal een recept voor een prachtige song, al klinkt ze op "Amongst Stars" eerder gewoontjes, bijna ongeïnspireerd.
Er staat geen enkele slechte song op Queen Of Time. Elke song heeft wel zijn of haar externe invloeden. Trance op "The Bee", Folk in "Message In The Ember" en "We Accursed", saxofoon in "Daughter Of Hate", oosterse geluiden in "The Golden Elk", tevens het hoogtepunt van de ganse plaat. Telkens in combinatie met hun overbekende melo-death en gewéldig lekker gevarieerde zanglijnen.
De conclusie is dat deze plaat meer tijd nodig heeft om zich te nestelen dan Under The Red Clouc door de meerdere lagen en erg variërende invloeden. Maar dat het een trotse opvolger is, staat bij deze toch wel vast. Het grijpt je minder bij de ballen, maar laat je veel meer wegdromen naar mooie landschappen, waar ze je door middel van een stevige agressieve injectie weer wild uit weg rukken.
Amorphis blijft ons verbazen na 30 jaar, door continu prima platen te blijven maken, en dat is op zich al een ongelooflijk kunstje!
Tracklist :
